Op het Centraal Station is het goed vies, vooral rondom de vuilnisbakken. Ik zou me er anders aan ergeren, nu weet ik dat het onderdeel is van de schoonmakersstaking.
In de Tribune van deze maand een verhaal over de schoonmakers. Wie het zijn. Wat ze willen.
Half maart 2010. De stakende schoonmakers voeren de druk op. Op Utrecht centraal station verzamelen zich honderden stakers uit heel het land voor een ‘sit-in’. Zij zijn van plan om met een groep te blijven slapen in de stationshal tot de werkgevers weer willen praten. Kapi Lijfrock is 29 jaar en werkt nu zes jaar als treinschoonmaker in Eindhoven. Hij is trots dat er zo veel collega’s zijn: “We zijn vandaag goed bezig. Met zo veel mensen is de boodschap duidelijk: doe een fatsoenlijk bod en kom de afspraken na. Met de bond is vorig jaar afgesproken dat iedereen een opleiding kon doen. In ruil daarvoor zouden startende schoonmakers iets minder verdienen. Van de 14.000 hebben er nu 140 een opleiding gedaan. Maar dat geld hebben de bazen wel in de zak gestoken.” Onder de schoonmakers vind je veel migranten. Zij willen graag Nederlands leren. Volgens Annie van Leeuwen, treinschoonmaker in Den Haag, is dat ook erg belangrijk voor de veiligheid: “Ik ben voorvrouw en heb de verantwoordelijkheid voor een team. Ik moet zorgen dat het werk gedaan wordt, maar ook dat het veilig gebeurt. We werken op het spoor. Als ze me niet verstaan op het moment dat er een gevaarlijke situatie is, gaat het fout. Nu spreek ik gelukkig vloeiend Turks, goed Engels en een beetje van andere talen. Maar ik heb als regel: tijdens het werk praten we Nederlands.”
Iemand met zoveel talenkennis en verantwoordelijkheid zal toch wel redelijk wat verdienen? Van Leeuwen: “Ik verdien 1340 euro bruto voor 40 uur werken. Dat is niet veel, zeker omdat ik veel reiskosten heb. Ik woon in Spijkenisse zodat ik dicht bij mijn kleinkinderen kan zijn. Ik werkte in Rotterdam, maar in de nachtdienst heb ik een ongeluk gehad. Nu is mijn knie defect en mag ik niet meer ongelijk lopen. In Rotterdam moet je de perrons op en af en in de nachtdienst moet je de treinen in en ze hebben in Rotterdam geen schoonmaakperron. Dus moest ik naar Den Haag, waar alles gelijkvloers is. Daardoor heb ik meer dan 300 euro reiskosten per maand – en die worden niet vergoed.” Een van de eisen van schoonmakers is dat reiskosten vergoed worden. Nu geldt daarvoor een grens van 60 kilometer per dag.
Lees het hele verhaal, hier.
(Foto’s De Tribune)
Beste Anja,
Goed dat je aandacht besteed aan de acties van de schoonmakers. Inmiddels is er ook een steuncomité opgericht waarin een vijftigtal mensen vanuit een veelheid van organisaties samenwerken om de schoonmakers op alllerlei manieren te steunen. Zie de site van dit comité:
http://www.steundeschoonmakers.wordpress.com
hartelijke groet.
Schoonmakers behoren tot de laagst betaalde beroepen. Die vrouwen en mannen werken zeer hard voor vaak minder dan 1000 euro per maand.
Laat alles maar mooi vies worden. Dan hoop ik dat die kapitalisten eens gaan nadenken. Maar in een kapitalistische maatschappij staan politie en staat aan de kant van het grote geld en beschermen ze hun interesses. Vroeg of later moeten die schoonmakers weer aan de slag, want zonder geld geen brood op tafel.
Alleen een volledige breuk met het kapitalisme kan een einde maken aan de sociale ongelijkheid niet alleen in Nederland maar ook in de rest van de wereld.
Ik weet niet of jij wel eens op een station komt, Jorein, maar de kapitalisten staan liever in de file met de auto.
Hoera, hoera, het is gelukt. Aan allen die met de staking van de schoonmakers te maken hebben gehad mijn hartelijke felicitaties.
Jan.N
Ja, geweldig!