Ik zit wel eens aan het strand in Tel Aviv en voel me dan altijd een beetje vreemd. Omdat er niets aan de hand lijkt, terwijl je weet dat het niet waar is. Er is een uitbundig en luidruchtig uitgaansleven in Tel Aviv – als je zoals ik wat anders kijkt dan de gemiddelde toerist klinkt het bijna een beetje hysterisch, al dat gejoel, alsof iedereen daar enthousiast loopt te hyperventileren. En als je dan mensen beter leert kennen, dan hoor je de een na de ander praten over hun zorgen, hun angsten. Vaak in vertrouwen, misschien juist omdat je een buitenstaander bent. Je hoort over de angst voor hun persoonlijke toekomst en die van hun land.
Jennifer Petterson ging naar Israël, leefde daar samen met haar vriend, en hield het er niet uit. “Ik heb misschien onderschat hoe ingrijpend het is om in Israel te leven”, zegt ze in een interview met Jetteke van Wijk, Trouw 17 april.
“Elke keer dat je met een bus reist, denk je aan een bomaanslag. Je kijkt naar alle mensen die instappen en denkt: Is dat hem?”
“Ik begon me te verdiepen in de politieke situatie en las veel. Dan merk je opeens dat de geschiedenis zoals de Israëliërs die leren, niet klopt. Ik realiseerde me opeens dat het gebied rondom ons huis vroeger Palestijns was. Ik werd daarin ook obsessief. Als ik mensen zag zwemmen in de zee, dacht ik: ‘Dat doen jullie ten koste van de Palestijnen die niet naar het strand kunnen’. Dat was funest voor mijn relatie. Het ging binnen zes maanden uit.”
“Tel Aviv is een schijnwereld. Terwijl het land in oorlog is, zitten ze daar lekker op een terrasje in de zon. Als buitenstaander voelt dat morbide, schizofreen. Die oppervlakkigheid stak mij toen. Maar later zag ik een andere kant. Ol sprak met jongeren op een feest over politiek. Eentje vertelde me dat hij elke nacht nachtmerries had dat Israël verwoest zou worden. Zijn vrienden wisten daar niets van, omdat ze nooit praatten over politiek. Het is heel triest dat jongeren van twintig zich al zo van de buitenwereld afschermen.”
“Israel is misschien wel de onveiligste plek voor een Jood vandaag”.
Raio interview met Jennifer Petterson, vanavond om 21.00
Holland Doc Radio: Een UFO in Israël
Een UFO in Israël
Jennifer Pettersson, 2010
In 2003 emigreerde de Zweedse documentairemaker Jennifer Pettersson naar Israël om daar een nieuw leven te beginnen met haar Israëlische vriend. Ze is joods, maar wist weinig van Israël toen ze er ging wonen. Ze hield het er niet lang vol. Het Midden-Oostenconflict drong steeds meer haar leven binnen. Het kostte haar steeds meer moeite om een normaal bestaan op te bouwen te midden van aanslagen en bezetting.
Aan de vooravond van de viering van Israels onafhankelijkheidsdag een documentaire over hoe het Midden Oosten-conflict het leven van jonge Israëliërs onzichtbaar, maar ingrijpend beïnvloedt
Beste Anja,
Leuk dat je een stuk over mijn radiodocumentaire hebt geschreven op je blog. Alleen was het in het stuk in Trouw niet duidelijk dat het om een radiodocumentaire ging. Gisteren was het dus geen interview, maar een uitzending van de documentaire Een UFO in Israël (40 min). Om de documentaire te beluisteren kunnen mensen naar mijn website gaan:
http://www.jenniferpettersson.com/een-UFO-in-Israel.htm
en later die van Holland doc natuurlijk!
Met vriendelijke groet,
Jennifer Pettersson
PS. de foto van mij is trouwens genomen door Jair Stein.
Kan ik mijn ogen geloven als ik lees wat er op Teletekst 131 staat?
Barak voorziet Palestijnse staat.!!!
Groet,
Gerrie
Ik zou niet te vroeg juichen als ik jou was, Gerrie. Ook Sharon en Olmert hebben al gezegd dat het maar eens afgelopen moest zijn met de bezetting en dat er een Palestijnse staat moest komen. Het hangt er altijd maar van af wat ze daar onder verstaan, en zo lang ze gewoon doorgaan met nederzettingen bouwen en niet willen praten over de verdeling van Jeruzalem – en er nergens een plan te vinden is over hoe die staat er dan uit moet komen te zien kun je er van uitgaan dat het ongeschreven plan om de Palestijnen op zo klein mogelijke gebiedjes bij elkaar te drijven, ze omsingeld te houden, en ze daarbinnen een bepaalde mate van ‘zelfbestuur’te geven nog steeds het doel is. En die Bantoestans mogen ze dan best Palestina noemen.
Veel belangrijker is wat Obama gaat doen. Ik hoorde er in de snelligheid iets over op de radio, en heb het nergens op schrijft kunnen vinden, maar Obama heeft gezegd dat het nu lang genoeg geduurd heeft, dat er een twee staten oplossing moet komen, en als hij dat meent, en hij heeft tenslotte de middelen om Israel onder druk te zetten, dan kan Israel twee kanten op: of echt werk gaan maken van de ontruiming van de Westoever of tenminste de bevriezing, of het wordt duidelijk dat ze dat niet zullen doen en dan is het voor de VS ook duidelijk dat Israel niet werkelijk uit is op vrede.
Wat lui als Barak zeggen heeft weinig waarde, maar let op Obama.
Dank voor je antwoord Anja, Maar nee, ik juich nog lang niet!!
Toen ik las wat er op Teletekst stond moest ik eigenlijk denken aan de stemming die er heerste in ons huis in Beit Jala op de dag dat, in 1998, het Wye akkoord getekend werd.
We hebben, vol verwachting, aan de TV gekluisterd gezeten.
Een van mijn “kinderen” Assma, schreef daar, in onze nieuwsbrief,een brief over aan onze donateurs.
Vanmorgen heb ik die brief opgezocht en herlezen.
Het is jaren geleden dat ik echt gehuild heb maar na het lezen kon ik mijn tranen niet langer bedwingen.
Arme mensen, steeds weer opnieuw worden hun hoop en verwachtingen
de grond ingeslagen!!
Nee, ik juich niet zo snel meer, ik ben geworden als Thomas: eerst zien en dan geloven.
Zo je belangstelling hebt wil ik je de brief wel toezenden.
Groet,
Gerrie
Jennifer, Jennifer, wat een mooie documentaire en hoe herkenbaar.