Weer zo’n geval van ‘nou horen jullie het ook eens van een ander’. Richard Silverstein, van de kritisch-joodse website Tikun Olam, schreef een stuk over de nu al jaren durende blokkade van Gaza. Waar dient die toe en lukt het een beetje?

Toen Sharon nog premier was maakte zijn belangrijkste adviseur Dov Weisglass nog een grapje dat geen grapje bleek. Hij zei: “we zetten de Palestijnen op dieet, dat ze magerder worden maar net niet dood gaan van de honger.”

Nou maken de Israëlische politici wel vaker macabere grapjes, maar wat niemand, in ieder geval wat Silverstein toen nog niet door had, was dat de Israëlische leiders het heel erg letterlijk meenden. Inmiddels is het document uitgelekt waaruit blijkt dat het leger (die de toegang van mensen en goederen naar Gaza beheerst) heel precies heeft berekend hoeveel calorieën de anderhalf miljoen bewoners van Gaza nodig hebben, naar sekse en leeftijd, om net niet te verhongeren. En dat, blijkt uit een ander document, is bedoeld als wapen in de strijd in de oorlog die Israël voert tegen Hamas.

Zou je niet langzamerhand kunnen concluderen dat ruim vier jaar van die blokkade niet helemaal het verwachte resultaat heeft opgeleverd, gezien het feit dat Hamas nog steeds pontificaal aan de macht is, vraagt Silverstein zich af. Maar de methode om de bevolking net op het randje van verhongeren te houden gaat nog steeds door, ondanks het feit dat er in werkelijkheid sprake is van ene vrijwel gehele wapenstilstand. De laatste deskundigen die – bijvoorbeeld – denken dat die bijna-verhongering de Palestijnse vrouwen er toe zal krijgen om minder babies te krijgen die later terroristen worden blijken ook al ongelijk te hebben, de Gazaanse bevolking blijft groeien – toch gaat de blokkade nog steeds door.

Een mensenrechtenorganisatie, Gisha, heeft bij de rechtbank geeist dat de Israelische regering nu eens duidelijk zegt want de criteria zijn voor wat er wel en niet Gaza in mag aan goederen, en kreeg geen ander antwoord dan dat het niet in het belang is van de nationale veiligheid wanneer de lijst met toegestane en verboden goederen openbaar wordt gemaakt, en ook zou dat de buitenlandse relaties schaden. (Gisha, zie hier)

Nou, zegt Silverstein, wij begrijpen nu natuurlijk meteen waarom de invoer van kaneel wel mag en die van koriander niet, en waarom het onze veiligheid schaadt wanneer de mensen dat weten. En het is ook duidelijk waarom deze informatie niet openbaar gemaakt kan worden, want daarmee zou duidelijk worden wat een volstrekte malloten er beslissingen zitten te nemen in Israël, en dat zou uiteraard de diplomatieke relaties ernstig schaden. Dus wie er aan dacht nog eens een voedselpakketje naar Gaza te sturen: op dit moment staan de volgende producten op de verboden lijst: jam, chocola, hout om meubels van te maken, vruchtensap, textiel en plastic speelgoed.

(In werkelijkheid is er nog een belangrijker criterium om te beslissen wat er Gaza in mag, namelijk niets dat de Palestijnen zou helpen om hun eigen economie weer een beetje op poten te helpen. De bedoeling is niet alleen om de bewoners op het randje van verhongering te houden, maar ook om ze economisch totaal afhankelijk te houden van buitenlandse hulp. Dat is de reden waarom er ook regelmatig fabriekjes en werkplaatsen worden verwoest. Dus wat bijvoorbeeld niet mag is verpakkingsmateriaal, en school- en studieboeken. Zie Shir Hever, hier.)

Bron: Richard Silverstein, hier.