Michael is boos op me en noemt me ‘hooghartig’. De reden: dat zijn reactie niet is geplaatst bij het item over Rhythm against Racism toen er gedoe ontstond over de deelname van Jihad Alariachi aan manifestatie zondag van Rhythm against Racism. Hij stuurde zijn boze mail naar de partij. Die stuurt dat natuurlijk weer door naar mij, want klagen bij de baas doen er wel meer, en zoals dat na vele jaren duidelijk mag zijn: dat helpt niet.

Michael schrijft:

Ik neem dus de moeite om te reageren en bij te dragen aan de discussie. En mevrouw Meulenbelt delete in bulk alle reacties. Ik krijg het idee dat mevrouw Meulenbelt niet helemaal begrijpt hoe het op internet werkt. Zij bepaalt de spelregels niet maar het internet bepaalt deze. Ik voel me in ieder geval geschoffeert en neem deze vrouw niet meer serieus.

Nou had ik al aangegeven waarom ik even helemaal geen reacties meer opnam bij dat item, en de reden was duidelijk: wanneer GeenStijl het weer eens, zo eens per jaar, leuk vindt om de meute op mijn weblog af te sturen weten ze al wat er gebeurt: dan sluit ik de deur. En ik vertelde er ook bij dat dat dan even jammer is voor diegenen die integer zijn en gewoon met mij van mening willen verschillen, maar dat ik niet bereid was om alle bagger door te ploegen om te kijken of daar nog gewone reacties tussen zitten – en bagger was het. Wie dat niet aan wil nemen gaat maar even kijken op GeenStijl zelf, en wie dat geen bagger vindt hoeft het bij mij sowieso niet te proberen. Mijn weblog is namelijk mijn huis, en daar veeg je je voeten en pist niet naast de wc pot anders hoef je niet meer terug te komen. Mijn advies aan diegenen die zich nu verschrikkelijk gekwetst voelen omdat ik ze als bulk heb gedelete – probeer het eens als individueel persoon en niet als onderdeel van een gestuurde meute. En lees even wat er al staat voordat je je reactie komt droppen. Want dat ik over het algemeen bereid ben om reacties toe te laten van mensen met wie ik het niet eens ben kun je zelf waarnemen: Kees was er nog net op tijd bij voordat de kraaienplaag op me af werd gestuurd, en Kees heb ik gewoon geplaatst – en geantwoord.

Daar zou ik het bij kunnen laten, en ik had dit ook niet hoeven te schrijven, want feitelijk staat het er al. Ik leg regelmatig nog eens uit hoe het hier op mijn weblog toegaat – want natuurlijk niet kan verhinderen dat er nog wel eens mensen langs komen die al die voorafgaande mededelingen gemist hebben en opnieuw beginnen zich op te winden. En mij dan uit komen leggen dat niet ik de spelregels bepaal maar het internet. Nou, daar moet ik toch maar even antwoord op geven, aan Michael: want mooi niet. Op mijn weblog bepaal ik de spelregels, en niet ‘het internet’.

Ook dat zou ik niet uit hoeven te leggen, want iedereen kan met vijf minuten aandacht constateren dat er veel verschillende modellen zijn om weblogs of -sites te beheren. Je hebt weblogs geheel zonder mogelijkheid om te reageren – dat is op het internet niet verplicht al kan het wel – je hebt weblogs waar in principe zowat alles wordt toegelaten, zoals bij Geen Stijl. En er zijn weblogs, waaronder de mijne, waarop je in principe wel kunt reageren, maar waar wordt gemodereerd en geselecteerd. En waar dus zeker niet alles kan.

Je kunt ook zien wat de verschillen zijn: op websites waar praktisch alles kan zie je rijp en rot door elkaar, zie je dat er van alles wordt beweerd waarvan je niet weet of het waar is, zie je dat er naar hartelust op de persoon wordt gespeeld – liefst anoniem – en er is niemand die werkelijk de moeite neemt om dat te corrigeren. Opmerkingen als ‘zure stinkkut’ en ‘zeik niet zo, teef’ als reactie op iemand waar je het niet mee eens bent zijn kennelijk al heel gewoon, en niemand zegt er wat van. Degene die het stukje heeft geschreven bemoeit zich er zelden meer mee – daar zou ook geen beginnen aan zijn. En wat je nog meer waarneemt: een eindeloze herhaling aan wat er al gezegd is. Kennelijk kan het de gemiddelde ‘reaguurder’ niet zo erg veel schelen wat er al op staat, als zijn eigen mening er maar op komt.

Nou, wie dat leuk vind kan bij zo’n website terecht, en er zijn er nog wel meer zo. Maar niet bij mij. Want ik heb er geen zin in om daar mijn tijd aan te besteden en daar de verantwoordelijkheid voor te dragen. Ik sta niet vroeg op om een weblog te bedienen dat ik zelf niet zou willen bezoeken, daar komt het op neer. En ik heb geen enkele medelijden met de mensen die er bij mij niet opkomen: ruimte zat op het net, voor iedereen iets naar eigen smaak. Niemand is van mijn weblog afhankelijk om zijn mening te uiten.

Ik doe het dus anders. Ik maak om de zoveel tijd duidelijk dat mijn weblog géén open forum is. Dit is een persoonlijk weblog, de keuze van onderwerpen is beperkt en worden door mij uitgezocht. Je kunt er op mijn weblog redelijkerwijze op rekenen dat ik reageer waneer een reactie daar om vraagt, en zeker als er serieuze vragen worden gesteld. Dat houdt ook in dat ik dat ik geen eindeloze herhalingen van meer dan hetzelfde nodig vind, dat ik van je vraag om je aan het onderwerp te houden, rekening te houden met wat er al is gezegd, en het zou helpen als je daarbij mijn motto in de oren knoopt: iedereen heeft recht op zijn eigen mening, maar niet op zijn eigen feiten. Kom hier niet aanzetten met de mededeling dat Palestijnen niet bestaan, bijvoorbeeld. Want toevallig ken ik die persoonlijk en ik kan iedereen verzekeren dat ze er zijn.

Ben ik partijdig? You bet. Zo zijn er zaken waar je op mijn weblog echt niet meer mee aan hoef te komen zetten: onzindelijke opmerkingen over moslims in het algemeen accepteer ik net zo min als antisemitisme, om maar een veel voorkomend voorbeeld te noemen. Wil je toch nog een keer, heel origineel, uitleggen waarom het allemaal islamfascisten zijn – doe dat elders. Er zijn helaas nog voldoende sites te vinden waar je zulke bagger makkelijk kwijt kunt.

Zeker: de vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Maar die geldt ook voor mij. Net als de redactie van een krant zelf mag bepalen wat ze wel of niet plaatsen, net zoals elk tv programma keuzes maakt, zo maak ik die voor mijn weblog. Ongelimiteerd toelaten van alles geeft troep. En troep maakt dat serieuze mensen afhaken en niet meer willen reageren, heb ik in het begin gemerkt toen ik nog naief en idealistisch dacht dat openheid belangrijker was dan selectie. Als je de meningsverschillen serieus wilt houden zul je wel moeten selecteren en modereren.

Er is geen politieke website of persoonlijk weblog te vinden die niet modereert. Integendeel: alle pogingen om zoveel mogelijk ruimte en vrijheid te maken stranden vroeger of later op de rotzooi die dat geeft, en veel websites sluiten vervolgens de reactiemogelijkheid geheel. Zo is het voor mij persoonlijk een leuke grap dat de Volkskrant nog eens kopte dat er op mijn weblog werd ‘gemeulenbelt’, en dat bedoelden ze niet als compliment. Ze hadden even verzuimd om te informeren, anders hadden ze geweten dat alle politieke sites ‘meulenbelten’. De wraak is dus zoet dat nu ook de webmaster van de Volkskrant klaagt dat hij niet meer tegen al die bagger kan en zei dat wat hem betreft de handel wel gesloten mocht worden. Ook zijn vrijwel alle rechtse websites die mij er zo graag van beschuldigden in stalinistische trant te censureren er zelf toe overgegaan om te censureren, alleen noemen ze het nooit zo. Censuur, dat doen altijd de anderen.

Ik daag je in ieder geval uit, Michael, om voorbeelden te noemen van weblogs, serieuze bedoel ik, weblogs die controversiële onderwerpen niet uit de weg gaan, waar meer mensen met andere meningen aan het woord komen, mensen waar serieus op gereageerd wordt, dan op de mijne. Ik hoor graag van je. Of van anderen met goede voorbeelden. Misschien kan ik daar dan ook nog wat van leren.

En voor de goede orde: het onderwerp hier is de manier waarop je weblogs kunt beheren, en niets anders.
En voor wie de spelregels nog niet had gezien: hiero.