Ach, dat lied van heel vroeger, Vietnam, flowerpower, antiracisme.
Jaren geleden was ik met Anneke bij een conferentie in Jeruzalem, toen we hoorden dat in Silwan, een Arabisch dorp dat inmiddels binnen de stadsgrenzen van Jeruzalem lag Palestijnen door kolonisten uit hun huis werden gegooid. Wij erheen, met een internationale delegatie, die daar werd opgewacht door het leger, die er flink op los begonnen te timmeren met hun knuppels. Het was de eerste keer, bij mijn weten, dat het leger ook tekeer ging tegen protesterende niet-Palestijnen. Een paar van de demonstranten werden aan hun handboeien over de scherpe stenen gesleurd. Toen het voorbij was stond een geschrokken, gehavende, stoffige en soms bloedende groep bij elkaar, voor de camera’s van CNN. En toen, de armen om elkaar heen, zongen we We shall overcome one day.
Boekpresentatie van Dries van Agt. Hij vertelde over zo’n keerpunt in zijn denken. Hij was op een conferentie met Israeli’s en Palestijnen, en toen aan het eind stond een Palestijn op en begon dat lied te zingen, en iedereen stond op en zong mee. Ook Van Agt, nooit gedacht dat hij dat van zijn leven nog eens zou doen. Als hij het vertelt raakt hij opnieuw geëmotioneerd.
En zo heb ik, bij de nieuwe opname van het lied gezongen door Roger Waters zelf, met de beelden van Palestina, maar weer eens een ouderwets potje zitten janken.
“Deep in my heart, I do believe, that we shall overcome one day.”
Ik heb het van de Gaza Free website, hier. Met dank aan Trees.
Vrijdagnacht keek ik naar de film over Biko in Zuid-Afrika en moest ik veel aan je denken.
Verbazend waar sommige mensen de kracht, moed en het doorzettingsvermogen vandaan halen om door te gaan met hun vrijheidsstrijd en hun geloof op een goed eind resultaat behouden.
Ik hoop voor de Palestijnen dat hun bevrijdingsdag niet lang op zich laat wachten!
En ja, dan gaat ook bij mij de vlag uit!
Groet,
Gerrie
De EU doet toch een beroep op Israël om een onafhankelijk onderzoek toe te staan. Maar zelfs hier wordt een tevens gesteld dat de soldaat Shalit onverwijld moet vrijkomen. Wat een cynische koehandel. Waarom kunnen we ons niet beperken tot waar het probleem ligt? Volgens If Americans Knew houden de Palestijnen 1 Israeliër gevangen en zitten er 7,383 Palestijnen gevangen in Israel (waaronder veel kinderen).
Dat over Shalit is niet wat het Rode Kruis zegt, Engelbert. Als ze zouden vinden dat een krijgsgevangene moet worden vrijgelaten dan zouden ze het ook over de honderden Palestijnse gevangenen moeten hebben, zoals jij al zegt. Maar dat zeggen ze niet. Dit is wat ze zeggen:
Israeli soldier Gilad Shalit is about to enter his fifth year in captivity. Hamas has continued to rebuff the ICRC’s requests to let it visit Gilad Shalit. In violation of international humanitarian law, it has also refused to allow him to get in touch with his family. The ICRC again urges those detaining Gilad Shalit to grant him the regular contact with his family to which he is entitled. It also reiterates that those detaining him have an obligation to ensure that he is well treated and that his living conditions are humane and dignified.
Nu lijken mij wat dingen duidelijk: dat het Rode Kruis,dat zijn werk alleen kan doen als ze heel zorgvuldig neutraal blijven, het belangrijk vond om ook Hamas niet te ontzien, en ze niet veel meer hadden dan de behandeling van Shalit. Anders hadden ze meteen het verwijt gekregen partijdig te zijn. En het is waar dat een krijgsgevangene recht heeft op bezoek van het Rode Kruis, en contact met de familie,wat de Palestijnse gevangenen grotendeels ook niet krijgen, maar het is ook duidelijk waarom Hamas niets zal doen waarmee de verblijfplaats van Shalit bekend kan worden. Israël heeft er ongetwijfeld heel veel voor over om te weten waar hij zit, en dat risico nemen ze niet. Ze zouden er wel meer aan kunnen doen om zijn familie te laten zien dat hij verder okee is.
Ja, Anja, het standpunt van het Rode Kruis onderschrijf ik volledig. Ik vind het alleen triest dat als de EU zich eens uitspreekt – in dit geval over een “geloofwaardige internationale deelname” aan het onderzoek – er dit soort dingen worden bijgehaald die overduidelijk alleen bedoeld zijn om Israel te paaien. Los van het feit dat de gevangenschap van Shalit ontoelaatbaar is.
Het doet me te veel denken aan de rabbi die tijdens de begrafenis van de massamoordenaar Baruch Goldstein durfde opmerken dat een vingernagel van een jood meer waard is dan duizend Palestijnen.
De ouders van Shalit negeren de waarschuwingen van de Israëlische regering dat ze hier hun zoon mee in gevaar kunnen brengen en vertrekken op 27 juni te voet van hun huis in een protesttocht naar Jeruzalem om hun zoon terug te eisen. Bericht via Conny Mus. Hier.
Die gospel, toen gezongen door Mahelia Jackson, draaide elke dag de naast Bob Dillan uiteraard op de pickup bij onze hongerstaking voor de Amerikaanse Ambassade in Den Haag, vooraf gaande aan Kerstmis voor vrede in Vietnam. Lang geleden maar toch krijg ik er nog steeds weer kippevel en traantjes van. De revolutie van de hoop in die jaren kan ik niet met woorden omschrijven. Maar als ik me laat gaan en weer woedend wor dan krijg ik een brainwave als deze.
http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/06/de-filosemiet-en-de-antisemiet-11.html#comments
Als die tijd zich gaat herhalen ga ik zo weer een nachtje de politiecel in voor de hele stad onderkalken met het IKV Vietnam’logo’ om daarna in hongerstaking te gaan met mijn kameraden. Ondertussen onderduikend voor de militaire dienstplicht omdat ik alleen voor een goede zaak wou vechten. Waarvan akte.
Ik gun de jonge generaties al het plezier dat ik beleefde aan vechten voor een goede zaak.
Traantjes???Misschien voor jullie goede herinneringen,maar wat is er veranderd?Een paar dagen geleden was ik bij het school concert van mijn kleinzoon in Boston.Als laatste werd door de hele school”We are the children”gezongen,toen ik hoorde dat Ziad Jilani,onze buurjongen uit Shu’afat eerst half was dood getrapt door Israelische soldaten en toen door verschillende kogels was dood geschoten.Zijn misdaad???Hij wilde iemand naar het ziekenhuis brengen,kwam in een opstandje terecht en keek hoe hij daar uit kon komen.Het zoveelste vriendje van mijn kinderen.Dat hij een israelier had proberen dood te rijden was weer de gewoonlijke hasbara.Niets daarvan.
Nee,toen ging mijn fysiologische/anatomische waterhuishouding niet in de eerste plaats naar ogen,maar kwam als stoom uit mijn oren en wilde alleen maar die aula aula uit marcheren met de gedachte”Ziad en jullie ouders en veel mensen over de hele wereld hebben dat lied meegezongen en er is helemaal niets veranderd”
So for what traantjes?
Tranen, Medi, geen traantjes. Er zijn mensen die ondanks alles wat ze hebben meegemaakt nog kunnen rouwen en huilen. Vaak om de hoop.
Lieve Medi, als je zo’n bericht leest dan weet je gelijk hoe eht in elkaar zit. Tegenwoordig is iedereen die ze doodschieten in Jerusalem iemand die “soldaten wilde overrijden”. EN dan weet je gelijk hoe laat het is. Ze hebben weer een moord te verbergen.
Ik kan me je woede erg goed voorstellen. Zeker als je diegene kent, en ook deze moord weer verdwijnt onder eht kopje “terroristische aanslag”. Alleen kwam het terrrorisme vande andere kant.
Groet
Beste Medi
Jullie is jodenvolk zeiden wij thuis altijd.
Mag ik na meer dan veertig jaar geen traan laten van machteloze woede om het gevoel dat ik toen had? Heb zeker ook wel goeie herinneringen aan die tijd. Mag dat soms ook niet?
In die meer dan veertig jaar is er wel veel veranderd maar niet overal tegelijk (en voor altijd). Dat is nou het tragische van geweldloos verzet. Bezetting en oorlog begint steeds weer ergens anders opnieuw. Maar dat kun je mij toch niet verwijten? Wat kunnen we hier nou meer doen dan ons ertegen verzetten. Geweldloos of anderszins? Zeg me maar wat ik meer kan doen. Ben overal toe bereid. Ben nooit zo’n geweldloze gast geweest. Maar als methode van verzet tegen de bezetting van een land ergens anders dan hier (in ons land) is het het effectiefst. Ben het wel volkomen met je eens dat mijn verzet tegen de bezetting van je land laat komt. Moet een dagje ouder zijn geworden.