Het gaat niet goed met Israëls image. Dus zijn de lui aan het werk om dat weer op te vijzelen. Blokkade van Gaza onmenselijk? Nou dan zetten we nog een paar spulletjes op de lijst van goederen die wel worden toegelaten, en nu mogen ze ook koekjes en scheerzeep. Ondanks de pogingen om de beelden uit de media te houden toch erge twijfel over het mantra dat de Israëlische soldaten op de Mavi Marmara alleen zichzelf verdedigden? Nou, als de druk te hoog wordt dat er onderzoek moet komen, dan beginnen we zelf maar een soort onderzoek, denken ze in Israël, en de enige twee buitenstaanders, ingehuurd om de schijn van objectiviteit op te houden, mogen er bij zitten maar niks zeggen. En de soldaten ondervragen die het bloedige werk uit moesten voeren? Nou, nee, dat ook niet. (Zie Abu, hier)
O nog niet genoeg? Nou dan gaat Israël er toe over om anderhalf jaar na de bloedige aanval op Gaza die 1400 Palestijnen, merendeel burgers het leven kostte (0p 13 Israëli’s waarvan er vier gedood werden door eigen vuur) uit dat dikke rapport één incident te kiezen en één soldaat te berechten: de soldaat die een vrouw van 64 en haar 35jarige dochter doodschoot. Als voorbeeld voor de hoge ‘moraliteit’ van het Israëlische leger die natuurlijk altijd zijn best doet om de levens van burgers te sparen, nietwaar?
Mocht die schlemiel werkelijk veroordeeld worden omdat hij zo stom was, ondanks de vrijbrief om op alles te schieten wat bewoog, twee weerloze vrouwen van kant te maken, gaan we kijken hoe snel hij weer uit de gevangenis komt, en welke compensatie op hem wacht voor het feit dat hij nu even als offer voor de PR voor de leeuwen wordt gegooid.
Ha’aretz, hier.
Deze foto raakte me elke dag weer heel diep. Die pure angst in het gezicht van dit kind en de belachelijke overmacht aan zwaarbewapende militairen die hem grijpen! En wat zal er verder met dit kind gebeurd zijn?
Jessi, zo verging het mij ook.
Jan.N
Jessi en Jan,
Bij het zien van deze foto moet ik denken aan 2 verwarmingsmonteurs die zwaar bewapend ons kinderhuis binnen kwamen.
We verzochten hen om hun wapens in hun auto achter te laten omdat de kinderen, die hen gezien hadden, behoorlijk geschrokken waren.
Maar nee, daar was geen denken aan natuurlijk.
Het was al heel wat dat ze zo moedig waren om naar de Olijfberg te komen.
We moesten alle kinderen maar in de eetzaal opsluiten tot zij klaar waren met hun werk, dan hoefden zij de kinderen ook niet in de gaten te houden.
Want tja, die kleine hummels met hun verlamde beentjes leken wel aardig maar wie weet wat zij in hun rolstoeltjes verborgen hielden waarmee zij de monteurs konden verwonden of wie weet nog erger.
Groet,
Gerrie
wat een bange lafaards! net als op die foto hierboven,
om zo die kleine kinderen angst aan te jagen en te intimideren!
u zult ook wel heel veel verschrikkelijke dingen hebben gezien en meegemaakt, die wij ons in het veilige nederland nauwelijks kunnen voorstellen.
@5, Meer dan me lief is Jessi en als ik de gave van het schrijven had, zoals Anja, dan zouden er ook, van mijn kant, heel wat boeken geschreven worden.
Dank zij Anja en het feit nu op leeftijd te zijn, kom ik er eindelijk toe om goed op de hoogte te raken van alle achterliggende motieven waardoor de situaties ontstonden waarin we in Palestina terecht kwamen.
Om dat daar ter plaatse te achterhalen was gewoon geen tijd.
Dingen gebeurde, vaak erge dingen, en ter stond moest er naar een oplossing gezocht worden op welke wijze je de zorg aan de kinderen door kon laten gaan.
Want wat doe je als het huis omringt is door soldaten en er wordt traangas naar binnen geschoten?
Wat doe je dan met een kind, al zwak door zijn spierziekte, met astma?
Wat doe je als diep in de nacht busjes vol Chahane aanhangers, al schietend en schreeuwend de olijfberg opkomen?
“Dood moeten die Arabieren, het land is van ons!”
Dan zat je niet alleen met een huis vol angstige kinderen maar ook met personeel.
En ga zo maar door!
Soms werkte ik 3 maanden achtereen zonder ook maar een vrij moment.
Er kan geen aandacht genoeg zijn om de situatie, waaronder de Palestijnen leven moeten, onder de aandacht van de mensen te brengen!!
Groet,
Gerrie
Lees hier: Amira Hass over de vraag waarom die ene soldaat die twee vrouwen heeft doodgeschoten berecht zou moeten worden en niet al die anderen.
Mevrouw Van Zoelen, eigenlijk zouden alle gebeurtenissen, die u helaas heeft meegemaakt en doorstaan, juist wel moeten worden opgeschreven, al was het maar in een schrift. het zijn toch belangrijke ooggetuigenverslagen, die nooit in de vergetelheid mogen raken!
het is voor u en voor alle kinderen en het personeel ook heel erg vreseljk om zoveel verschrikkelijke herinneringen te moeten hebben en dat zal wel steeds weer naar boven komen drijven!
veel sterkte!
jessi
Wie weet Jessi, of ik er in de toekomst ooit aan beginnen zal.
Eigenlijk denk ik van niet.
De vraag is: Wie zit er op te wachten? Wie heeft er baat bij of persoonlijke ervaringen nu wel of niet beschreven worden?
En de herinneringen haal je er bij de kinderen en het personeel niet mee weg.
Je kent waarschijnlijk de uitspraak wel:” Je kunt een kind wel uit de oorlog halen maar de oorlog niet uit het kind”.
Mocht ik toch ooit zover komen dan zal de titel zijn:
“Even smullen” een verhalenbundel speciaal voor Israeli’s.
Maar nu niet, nog lang niet!
Als je schrijft beleef je de situaties ook weer opnieuw.
Vanmorgen reageerde ik naar je toe met enkele gebeurtenissen.
Vanmiddag tijdens een wandeling, door de uiterwaarden, heb ik daaraan gedacht en heb ik lopen huilen.
Tja, dat lucht dan toch weer op.
Maar dan moet ik ook weer glimlachen om de momenten dat ik die soldaatjes een “loer” wist te draaien en de kinderen uit hun handen kon houden of hun situatie, onverwacht, wist te verbeteren.
Goed Jessi, laten we het hier maar bij laten.
Boeken met goede informatie, zoals Anja ze de wereld in schrijft,
zijn van meer belang voor ons Nederlanders.
Groet aan jou,
Gerrie
Gerrie van Zoelen (8)
Ik ben het met Jessie (7) eens. Ik kan echter ook begrijpen, dat u er wellicht nu nog niet aan toe bent.
Vr.Gr.
Jan.N