Minister Hirsch Ballin zei het nog tegen me toen de we in de Eerst Kamer de herziene wet op de asielprocedure moesten behandelen: de IND slaagt er in om steeds ‘klantvriendelijker’ te werken, en het aantal klachten neemt af. Dat kan waar zijn, maar uit de praktijk moet blijken of de regel dat ‘schrijnende gevallen’ op humanitaire gronden wel een verblijfsvergunning kunnen krijgen wel wordt gehanteerd. Of zijn de verhalen die op 4 juni in Trouw stonden niet schrijnend genoeg?
Het gaat om twee Nepalese zusjes, en een Afghaans gezin.
Engely en Peter Tersteeg, een Nederlands echtpaar, zetten zich in binnen Nepal voor projecten die zorg verlenen aan kinderen. Twee van die kinderen, de zusjes Anjama en Sirjana, nu zijn ze negen en twaalf, werden door hun moeder naar de opvang gebracht, omdat ze niet meer voor hen kon zorgen, en bang was dat hun vader, een alcoholist die hen had misbruikt en mishandeld, de meisjes door zou verkopen aan een pooier, zoals al met een ander zusje was gebeurd. De moeder stierf, het echtpaar Tersteeg nam de meisjes mee naar Nederland. Daar bleek dat ze ook nog een ernstige ziekte hebben aan hun schildklier. De meisjes gaan inmiddels in Nederland naar school, en zijn hier onder intensieve medische behandeling. Het echtpaar beschouwt ze inmiddels als hun dochters. Maar een aanvraag voor een verblijfsvergunning werd zowel op humanitaire als op medische redenen door de IND afgewezen. Waarom? In Nepal heb je ook ziekenhuizen, is het antwoord. Engely Tersteeg ging de Nepalese ziekenhuizen langs en kwam met verklaringen terug dat de meisjes daar niet behandeld kunnen worden, maar de IND luisterde niet. Het stel is niet van plan de meiden terug te laten gaan waar vooral de jongste zonder goede medische behandeling het risico loopt om dood te gaan, of de meisjes door hun vader mishandeld of verkocht kunnen worden. Ze vechten door en hebben er al veel energie, tijd en geld in zitten.
De school van de meisjes is een handtekeningenactie begonnen, en er is een petitie voor de minister in de maak. De meisjes zelf zijn zenuwachtig, oud genoeg om te beseffen wat hen boven het hoofd kan hangen. Ze lijden aan verlatingsangst en hebben nachtmerries. Dank zij de enorme inzet van twee Nederlandse mensen, met een geweldig aantal betrokken mensen er om heen die meewerken, is er een goede kans dat de meisjes niet worden uitgezet. Maar, IND, moet dat zo?
Tweede verhaal. Awzubillah Safi vluchtte in 2000 van Afghanistan naar Pakistan, onder dreiging van de taliban, en vluchtte verder naar Nederland. Zijn gezin bleef achter in Pakistan, wachtend. In 2008 kreeg Safi onder het generaal pardon een verblijfsvergunning, en kon aan de gang om zijn vrouw Bibi en hun acht kinderen naar Nederland te laten komen. Na negen jaar wachten, hopen, bidden en bellen was het in juli 2009 zover. Maar vlak voordat ze op reis zouden gaan kreeg Bibi te horen dat ze eerst in Pakistan de inburgeringstest moest afleggen. De kinderen vertrokken zonder haar.
Bibi-Mohammad Imran is analfabeet, en heeft asthma. Het is vrijwel ondenkbaar dat het haar in haar eentje, zonder hulp, gaat lukken om de inburgeringstest af te leggen, ze is ook op van de zenuwen, en depressief om het gemis van haar kinderen en angst over hun toekomst. En er komt nog wat bij: Safi had drie schoonmaakbaantjes per dag om voldoende te verdienen. Maar nu hij zonder hun moeder voor hun kinderen moest zorgen moest hij een van de banen opzeggen, om ’s middags voor de kinderen thuis te zijn die in Nederland naar school gaan. En nu verdient hij niet voldoende om aan de 120 procents eis te voldoen. De familie was ten einde raad, toen de kinderen hoorden dat hun moeder in Pakistan in het ziekenhuis was opgenomen gingen ze in hongerstaking en barricadeerden de voordeur. Vluchtelingenwerk en Jeugdzorg sloegen alarm.
Wat zou er nu simpeler geweest zijn dan om een beetje soepeler met de regels om te gaan, het gezin niet nog eens te verscheuren, ze niet in de angst te laten zitten, en hoeveel eenvoudiger als de moeder samen met haar kinderen Nederlands had kunnen leren en medische behandeling had kunnen krijgen? Wat is dit weer voor een onmenselijke beslissing? Als iedereen op zijn klompen aanvoelt dat dit toch echt schrijnend genoeg is en je dit mensen niet aan kunt doen? IND, moet dat zo? Minister Hirsch Ballin, is dit de nieuwe klantvriendelijkheid van de IND?
…En overigens ben ik van mening dat er onafhankelijk toezicht moet komen op de IND.
Meer info over het project in Nepal, en de petitie, hier.
Dit verhaal is gebaseerd op de artikelen van Rob Pietersen in Trouw 4 juni 2010.
Het is dringend noodzakelijk dat er een goede controle van buiten komt op het doen en laten van de IND. De minister van justitie blijkt een goede gang van zaken niet te kunnen waarborgen.
In het kader hiervan is dit onderzoek ook veelzeggend: Lange asielprocedure is slecht voor gezondheid asielzoekers
17 juni 2010
Vrijdag 18 juni – aula 13.45 uur. C.J. Laban, ‘Dutch study Iraqi asylum seekers. Impact of a long asylum procedure on health and health related dimensions among Iraqi asylum seekers in the Netherlands; an epidemiological study’ promotoren: prof.dr. J.T.V.M. de Jong, prof.dr. I.H. Komproe; copromotor: dr. H.B.P.E. Gernaat
Een lange asielprocedure en stress tijdens het verblijf in een asielzoekerscentrum hebben een negatieve invloed op de algehele gezondheidssituatie van asielzoekers. Deze factoren zijn zelfs belangrijker voor het ontstaan van problemen dan ingrijpende gebeurtenissen in het land van herkomst. Dit blijkt uit het promotieonderzoek van psychiater Kees Laban. De slechte gezondheidssituatie betekent niet alleen veel leed voor de betrokken asielzoekers zelf, maar heeft ook een negatieve impact op het integratieproces in Nederland of in een ander land. Overheidsbeleid is dan ook van groot belang voor de gezondheid van asielzoekers.
Het onderzoek laat zien dat asielzoekers die lang in een asielprocedure zitten meer psychiatrische problemen, meer lichamelijke gezondheidsklachten, een lagere kwaliteit van leven en meer sociale en lichamelijke functiebeperkingen hebben, dan asielzoekers die net in Nederland aankomen. Vooral het niet mogen werken, zorgen om familie en zaken die direct met de asielprocedure te maken hebben blijken van belang voor het ontstaan van gezondheidsproblemen. Opvallend is dat asielzoekers die kort in Nederland verblijven niet vaker naar de huisarts gaan en dat slechts een kleine groep psychiatrische hulp krijgt.
Laban vergeleek in een bevolkingsonderzoek onder 300 Irakese asielzoekers twee groepen asielzoekers: de eerste groep verbleef minder dan zes maanden in Nederland, de tweede groep meer dan twee jaar. Beide groepen zijn op willekeurige wijze geselecteerd en ondervraagd door Irakese interviewers met behulp van een Arabischtalige vragenlijst. De twee groepen verschilden op diverse factoren (inclusief ingrijpende gebeurtenissen). Met behulp van statistische technieken is het relatieve risico van elke factor berekend.
bron: Tracer http://intranet/organisatie/nieuws/4259978/
http://www.volkskrant.nl/binnenland/article1391818.ece/Asielzoeker_zou_al_maand_eten_weigeren
Hier ook nog een schrijnend geval.
Het is dringend nodig dat er toezicht wordt gehouden op dergelijke ‘hulp’acties. De ouders, hoe goedbedoeld ook, hebben de kinderen iets voorgespiegeld wat niet werkbaar is, want de ouders zijn niet bereid om er voor te betalen. Het geeft natuurlijk een goed gevoel om mensen of kinderen gouden bergen te beloven op andermans kosten, maar eigenlijk is het gewoon asociaal. Ze zouden er beter aan doen de mensenhandel en prostitutie aan te pakken, ipv symptoombestrijding.
Wat is er nu simpeler dan andermans geld over de balk gooien? Blijkbaar prevaleert hier het ‘goede gevoel’ boven de ‘helder verstand’.
Hoe bedoel je, Jaap, toezicht op wie? Op burgerinitiatieven? Politiestaat?
En welke ouders bedoel je die hun kinderen iets voorgespiegeld zouden hebben? Die Nederlandse ouders die zich over de meisjes hebben ontfermd? Die weten wat ze doen, ze beloven kinderen geen gouden bergen maar een normaal bestaan. En die actie wordt niet door jou betaald, hoor.
Die uit Afghanistan? Die hebben het recht verkregen om met hun kinderen hier te leven.
Waar ‘andermans kosten’ aanzienlijk mee verminderd zouden kunnen worden is een betere asielprocedure waarbij mensen niet vele jaren hoeven te wachten. In de beide gevallen die ik noemde is het heel goed mogelijk dat ze alsnog een verblijfsvergunning krijgen. Dat had dan ook veel eerder gekund, met minder kosten en minder menselijk leed.
Uiteraard moet mensenhandel en prostitutie aangepakt worden, maar dat betekent natuurlijk niet dat we er op gaan wachten of dat een keer gaat lukken, en helemaal lukken zal het nooit. Dus doen we wat we kunnen om toch een paar mensen te redden, zeker zulke jonge kinderen. Ook zonder jouw hulp, Jaap, zijn er gelukkig veel mensen die zowel hart als verstand hebben.
Beste Anja,
Je baseert je mening wel helemaal op 1 bron, de verhalen van de ‘pleegouders’.
De (volwassen, biologische) dochter van de mevrouw die deze twee meisjes heeft meegenomen verklapt in het Viva-forum dat ze wel degelijk wisten dat de kinderen ziek waren, maar alleen niet precies wisten wat. Zie daarbij deze quote:
‘(…)want Sirjana is met haar bijna 9 jaar pas 1 meter 13. Ze loopt bijna 4 jaar achter in haar lichamelijke ontwikkeling. We kennen de gevolgen hiervan ook nog niet. Vol goede moed starten we weer a.s maandag in het ziekenhuis met de volgende onderzoeken. We houden moed en zorgen dat de kids genoeg afleiding krijgen.’
De link: http://forum.viva.nl/forum/Kinderen/Afscheid_van_mijn_prinses/list_messages/56680/0
Met andere woorden: ze wisten dus wel degelijk dat het oudste kind een groeistoornis had (konden ze zien) maar ze konden er geen medische term aan hangen. Alles duidt er dus op dat ze de kinderen welbewust naar Nederland hebben gebracht voor medische behandeling onder het mom van een smoes. En wat die sadistische, zuipende biologische vader betreft: ook de verhalen over hem kennen we maar uit één bron: de pleegouders. Die man kan zich niet verdedigen. Maar ook al is het waar: dan nog heeft hij het wettelijk gezag over deze kinderen (ik heb tenminste nergens gelezen dat er een formele adoptieprocedure is opgestart). Als deze vent echt zo’n gevaar is, dan moeten ze bij de Nepalese instanties zijn om het gezag van de vader af te nemen.
En verder: de IND verzint de regeltjes niet hoor. Dat doet de politiek. Het regeltje voor medische behandeling zegt dat als er medische behandeling voor een ziekte bestaat in een land ze dan terug moeten. Dat die zorg feitelijk niet toegankelijk is doet er niet toe; dat zou immers betekenen dat iedere (arme) zieke uit een derdewereldland hier voor de prijs van één vliegticket gratis levenslange behandeling zou kunnen krijgen (en ik neem aan dat zelfs jij als SP’er begrijpt dat dat niet kan). Dat de pleegouders het met het oordeel van de IND niet mee eens zijn, prima, maar het is aan een rechter om uit te maken of de regels goed zijn toegepast.
Al met al blijkt na wat onderzoek op internet dus dat de zaken wel wat genuanceerder liggen dan wordt voorgeschoteld. Natuurlijk, zielige kinderen doen het altijd goed. Maar dat is geen reden om je hersens dan maar uit te schakelen.
Kijk, bij dit stukje tekst gaat bij mij de deur dicht, “Natuurlijk, zielige kinderen doen het altijd goed.” Ik merk hoe vaak dat woord ‘zielig’ tegenwoordig door rechts wordt gehanteerd om het geheel rechtvaardige opkomen voor mensen in een kwetsbare positie weg te zetten, en een excuus te vinden voor de meest lullige, bureaucratische methoden om mensen maar uit het land te zetten, zelfs kinderen.
Ik ga uit van een ander standpunt: hier zijn twee meisjes die gelukkig mensen vinden die voor hen willen zorgen, zorgen dat ze hun behandeling krijgen, naar school gaan en geen gevaar lopen. In zo’n geval moet de bewijslast worden omgedraaid en horen met name kinderen het voordeel van de twijfel te krijgen: zolang niet heel erg aantoonbaar is dat ze in Nepal goed terecht kunnen komen blijven ze hier. Ze zijn nu al oud genoeg om te zeggen waarom ze niet terug willen, en dat gesprek heeft al plaatsgevonden. Als ze nog wat ouder zijn kunnen ze terug – als ze dat willen.
Dat lulargument dat dan elke zieke hier gratis naar toe kan is de gewone bangmakerij. Want er zijn regels, maar er is ook de afspraak dat daar in schrijnende gevallen van kan worden afgeweken en dit is er een.
Beste Anja,
Ga je nog in op argumenten? Jeweetwel: ‘pleegouders’ die niet helemaal koosjer lijken te zijn? Eenzijdige info waarop jij je baseert?
Regels zijn inderdaad regels Anja. Waarom zijn die hier niet goed toegepast? Je zit nu in een cirkelredenering: mensen die niet aan de regels voldoen zijn zielig. Nee, niet waar, mensen die niet aan de regels voldoen zijn niet zielig. Sneu voor hen, maar niet ‘schrijnend’. Want dan moet voor iedereen die niet aan de regels voldoet een uitzondering worden gemaakt. En dan zijn er geen regels meer.
Snap je dat een cirkelredenering niet klopt, en dus een drogredenering is?
En sinds wanneer is logisch nadenken ‘rechts’? Oh, sinds jij je in de publiciteit bent gaan geven :-))))
Ik ga niet in op jouw ‘argumenten’ omdat ik vind dat jouw manier van argumenteren niet deugt, Jan. Het lijkt onder rechts een vanzelfsprekendheid te zijn geworden om asielzoekers en vluchtelingen te zien als potentiële criminelen die in principe de boel belazeren en hier komen profiteren. Dat is een mensbeeld dat ik van harte afwijs.
Dat er ongetwijfeld tussen alle vluchtelingen wel mensen zullen zitten die niet te goeder trouw zijn dat zal wel, en daar zijn regels en controle voor. Maar er is ook een principe dat mensen boven regels horen te gaan en in schrijnende gevallen uitzonderingen gemaakt horen te worden. De twee gevallen die ik hierboven heb genoemd zijn voor mij volstrekt evidente gevallen waarin de regels versoepeld horen te worden – twee zieke meisjes die hun moeder al kwijt zijn en hier goed terecht kunnen laat je niet uitzetten, en ook de moeder van het Afghaanse gezin hoort hier gewoon toegelaten te worden.