Wow. Ik heb wel eens een minder emotionerende boekpresentatie meegemaakt, en ik had er eerlijk gezegd niet zo op gerekend. Ik was zo bezig geweest met er een aardig programmaatje van te maken voor de mensen die zouden komen: familie, vrienden (die in mijn leven niet toevallig meestal ook de mensen zijn met wie ik samenwerk), dus mensen van Kifaia, van mijn partij, van Een Ander Joods Geluid, andere Palestina-activisten, de mensen van uitgeverij Ambo – ik dacht die weten alles al dus hoe maken we het toch een beetje interessant? Ik was even vergeten dat het ook nog over mijn hart en ziel zou gaan.
Laurens Ubbink
Laurens Ubbink, mijn redacteur bij Ambo hield een geestig verhaal over hoe zijn ouders nog de Schaamte voorbij hadden gelezen, en hoe het was om met mij samen te werken. Ja, hij had mij over moeten halen om veel citaten te schrappen, want ik was natuurlijk bezig geweest om alles wat ik schreef enorm te onderbouwen, en hij had mij zelfs zover gekregen dat ik een heel hoofdstuk (over de paradigmastrijd) had laten vallen. Het werk van een goede redacteur: to kill your darlings. Mijn vroegere redacteur en vriend Jaap Jansen in de zaal kon daar over mee praten. Toch nog meer dan 300 pagina’s, met erg veel voetnoten en een belachelijke literatuurlijst. Maar nog steeds heel leesbaar gebleven, zei Laurens. Dank!
Links Tineke Bennema
Ik had Tineke Bennema, zelf de schrijfster van De last van Khalil wat ik een heel mooi boek vind gevraagd om me te interviewen, dat leek me leuker dan weer een frontale lezing, want daar is dat boek al voor, en dat was ook zo. De tekst van dat interview wordt uitgetikt, misschien zet ik het nog op mijn weblog. En als Tineke d’r volgende boek presenteert interview ik haar.
Ik bood de eerste twee exemplaren aan aan twee mensen die nauwelijks meer van elkaar kunnen verschillen. Behalve dat we ons tegenwoordig aantreffen als voorvechters voor dezelfde zaak, elk op onze eigen wijze. De eerste was Dries van Agt, die onlangs een indrukwekkend boek publiceerde: Een schreeuw om recht. (zie hier) Waarom ik het zo bijzonder vond om hem te mogen verwelkomen, was dat we eens nog als vijanden tegenover elkaar hebben gestaan: hij als Minister van Justitie die de taak had de abortuskliniek van Bloemenhove te ontruimen, ik als activiste die daar tegen was – en eens stond ik daar dus voor de camera met een bord in mijn handen: Van Agt, God’s eigen seksist. En nu stonden we opeens als bondgenoten naast elkaar voor het recht van de Palestijnen. Als ik bedenk welke weg ik zelf af heb gelegd om te durven en te kunnen zeggen wat ik in mijn boek zeg, dan begrijp ik dat die weg voor Van Agt nog veel langer was. Hij is er vrienden door kwijtgeraakt, en heeft er nu nieuwe vrienden bij, maar het betekent veel dat uitgerekend een man als hij, eens premier, CDAer, de moed heeft genomen om zelf te gaan kijken en daar eerlijke conclusies uit te trekken. Daar heb ik enorme achting voor.
Dries van Agt
Van Agt was zelf ook geëmotioneerd toen hij zijn verhaal hield. Zo vertelde hij dat hij pas voor het eerst besefte, aanwezig bij een demonstratie in Sheich Jarrah, een Palestijnse wijk in Jeruzalem waar de Palestijnen langzamerhand uit verdreven worden, dat hij behalve politicus nu ook activist was geworden – wie had dat ooit kunnen denken?
Anneke Jos Mouthaan
Anneke Jos Mouthaan was de tweede. Dikke vriendin, maar ook de moeder van zoveel belangrijke projecten: het Sivmo, Een Ander joods Geluid – in haar eerde ik alle mensen die daarbij betrokken zijn, want nog eens wilde ik vertellen hoe belangrijk het is dat zij bestaan. En de pleegmoeder van Stichting Kifaia, want als zij me niet, toen ik bij een congres in Gaza aanwezig was, naar die meneer had gestuurd van het gehandicaptenproject waar ik tien jaar later ook nog eens mee trouwde, dan was Kifaia er niet geweest.
In haar speech vertelde Anneke, die ook een van mijn ‘meelezers’ was, dat ze zich toch altijd afvraagt: kan dit geen kwaad voor de joden? Juist omdat je nu toch weer oude vormen van antisemitisme op ziet komen, zoals bij die Harrie Mens die meteen een joods complot ziet als hij drie politici bij elkaar ziet die toevallig ook nog joods zijn. Het antisemitisme is er nog, en wij joden, zei Anneke, zijn niet voor niets zo paranoia. “En toch, bid en hoop ik dat de Joodse en Israëlische gemeenschap begrijpen gaan, dat zij zich zelf meer en meer in de nesten werken door deze onmenselijke bezettingspolitiek te blijven verdedigen, dat zij over die paranoia heen komen, dat zij dat niet meer misbruiken.”
Dit dacht ik toen ik naar de mensen keek die waren gekomen, Palestijnen zowel als joden, hoe belangrijk het is dat we niet in twee kanten denken, zoals zovelen doen, maar, zoals ik dat ook citeer in mijn boek, begrijpen dat er voor de joden in Israel nooit veiligheid zal zijn als dat er niet is voor de Palestijnen. En uiteindelijk maakt het niet uit van welke kant af we beginnen: om de zorg voor de joden die maakt dat je begrijpt dat er recht voor Palestijnen moet komen, of om de zorg voor de Palestijnen die maakt dat we begrijpen dat we bondgenoten nodig hebben onder de joden.
In het midden: uitgever Haye Koningsveld
Toen moest ik nog veel mensen bedanken, want dit heb je met een boek: er staat een auteur op, maar de meeste mensen hebben geen idee hoeveel mensen er achter de schermen aan meewerken: dank voor de mensen van uitgeverij Ambo: Haje, Laurens, Lara, Louisa, Michiel, die de powerpoint presentatie van mijn foto’s had gemaakt. Dank voor de meelezers: Anneke Jos, Jaap Hamburger, en vooral Maarten Jan Hijmans, Corinne voor het geploeter aan die idiote literatuurlijst toen ik zo moe was dat ik het alfabet niet eens meer op een rijtje kreeg – en nog veel meer mensen: de mensen van mijn fractie die me altijd hebben ondersteund, alle activisten die er al eerder bij waren dan ik zoals die van het Palestina Komitee en eigenlijk zijn er zoveel mensen van wie ik boeken en artikelen heb kunnen lezen en die ik heb leren kennen in het veld en op conferenties ook medeauteurs.
Nawal Al Baz
Ghada Zeidan
Joes Meens
Harry van Bommel
Na de pauze had ik vijf mensen gevraagd om heel kort te zeggen wat we in Nederland moeten doen. Want in mijn boek heb ik wel een poging gedaan om een diepergaande analyse te maken van wat er mis is, maar dat zegt nog niet zo veel over wat we kunnen en moeten doen. Natuurlijk ging elke spreker dik over de vijf minuten heen, want iedereen had veel te vertellen, en ik zei nog dat ik nog wel tien mensen in de zaal wist die ook een verhaal hadden kunnen houden. Nawal Al Baz als Palestijnse, Joes Meens, verpleeghuisarts en de spil van Stichting Kifaia, Ghada Zeidan, Palestijnse en de leidende figuur van United Civilians for Peace, Harry van Bommel, om de zaak vanuit de politiek te bekijken, geen overbodige luxe omdat veel van de activisten ongeduldig als we zijn de politiek soms al hebben afgeschreven, en als laatste mijn fellow traveller en tegenwoordig voorganger (onder andere) Jan Andreae. Al die verhalen waren ontzettend de moeite waard, maar ik heb geen aantekeningen gemaakt, en tegen die tijd was ik ongeveer zelf in tranen en piepte nog iets van dank jullie wel allemaal.
Jan Andreae
Misschien komen een paar van die verhalen hier nog op het weblog.
De foto’s zijn deze keer nu eens niet door mij gemaakt maar door Vincent Wijlhuizen, die door Jan mijn camera in de handen gedrukt kreeg en er mooi werk van heeft gemaakt. Dank!
God meid, wat fantastisch allemaal.
Het verhaal van Anneke Jos Mouthaan “Kan dit geen kwaad voor joden” trof mij bijzonder. Hoewel ik geen jood ben en een “GAZA-sympathiesant”, houdt dit mij aldoor bezig.
Je verdiende deze bijeenkomst.
Jan.N
Goed gedaan, Anja. Hopelijk zullen meer mensen de schellen van de ogen vallen door het lezen van dit boek.
Succes gewenst!
Goed gedaan Anja! Mijn fellicitatie heb je. Ik hoop dat je met dit boek verandering kunt brengen in Nederland. Veel succes!
Dat ik het een geweldige bijeenkomst heb gevonden, die ik grotendeels met een brok in mijn keel doorbracht, dat spreekt vanzelf. Geweldige mensen, dappere mensen, en een geweldig, dapper boek. Ik ga zuinig zijn op mijn gesigneerde exemplaar.
En mooie foto’s van Michael, die gelukkig ook niet te beroerd was om even brutaal vooraan te gaan staan om een waardevol moment vast te leggen, maar niet te brutaal om opdringerig te worden. Een waardige vervanger, wat dat betreft.
Gefeliciteerd met je nieuwe boek, Anja. Ik ga het zeker nog kopen (bij mijn favoriete boekhandel in Bergen).
Groet,
Laat nu uitgerekend vandaag Van Agt’s CDA collega Verhagen de Nederlanders oproepen “niet mee te doen aan „provocatieve” acties om hulpgoederen de Gazastrook binnen te krijgen.”
http://www.trouw.nl/nieuws/politiek/article3104739.ece/Verhagen__doe_niet_mee_aan_provocatie_Gaza.html
Ik vraag me af of Van Agt niet met prominente CDA’ers kan praten.
De oud premier zou misschien nog wel iets kunnen bewerkstelligen in het CDA? Zeg maar net zoals Wiegel nog een aardige vinger in de pap te brokkelen heeft bij de VVD.
(4) Ha Anne-Marie – de foto’s zijn gemaakt door Vincent, partijgenoot, en de powerpoint presentatie van mijn foto’s was gemaakt door Michiel.
(6) Van Agt praat al met prominente CDAérs, Edward. Hij heeft er een paar mee naar Palestina/Israel genomen. Maar Verhagen is ‘beyond repair’.
Wat fijn voor je Anja dat het zo’n geslaagde bijeenkomst was!
Zo fijn ook dat je dit kon beleven met zowel Palestijnse als Joodse vrienden!
En niet te vergeten dat je ons, hier op je blog, mee laat genieten!
Dank!!!
Groet,
Gerrie
Hoi lieverd, je boek van Willemijn ontvangen, en al stiekem een hoofdstukje(tijdens een vergadering) gelezen. Dank voor het mooie schrijfseltje, beetje kippevel. Ik wou dat ik erbij had kunnen zin, bij dat mooie gebeuren hierboven. Liefs
Sorry, je hebt natuurlijk gelijk. Ik haal Vincent en zijn broertje door elkaar. 🙂
Dag Anja,
Las het mooie verslag over de presentatie van je boek.
Maar las inmiddels ook het boek zelf.
Je wilt geen “fanclub”, daarom niet als bijdrage/reactie op je blog, maar als volgt:
Ik was heel blij met je boek, het “helpt me verder”. En dat staat alleen tussen tekens omdat het een vage manier van zeggen is, want het is wel echt zo.
Ik vind het daarnaast ook ontzettend knap dat iemand zoiets kan, maar daar gaat het niet om.
Je hebt je getrainde talent, maar je hebt ook de enorme klus gedaan, ik wil je dus “alleen” laten weten dat ik vind dat je heel nuttig werk deed.
Dank je wel.
Alle goeds,
Fennie
Dag Anja,
Van harte gefeliciteerd met je boek! En een mooi verslag van een prachtige boekpresentatie. Geniet!
En dat is dan wel weer grappig want dat is wel wat werk zoon boek schrijven want daar ben ik wel eens mee begonnen maar ik ben nog steeds niet echt zo heel klaar want je bent er toch al best wel gauw heel lang mee bezig en mijn boek gaat over een duikboot maar ik weet nog niet of die moet blijven drijven en dan twijfel ik en dan heb ik een writers block en dat heb je soms
Mabrouk!
Miriyam
lieve Anja,
Bedankt voor je geweldige boek en de prachtige warme presentatie.
Uiteindelijk een boek die afrekent met de mythe dat het alleen de Palestijnen waren die zich verzetten tegen het zionistische project. ik heb alle vertrouwen dat jouw nieuwe boek veranderingen zal brengen in Nederland. Jij durft Anja!.
ik hoop dat vooral mensen, die kritiekloos het verhaal vanuit de Israëlische kant bekijken, jouw boek gaan lezen. want hoeveel boeken moeten nog geschreven worden en hoeveel doden moeten nog vallen tot Israel gedwongen wordt om de rechtvaardige koers te kiezen?
Ga zo door Anja!
liefs, nawal
Heel mooi om dit te lezen, als voorproefje op het boek dat ik snel zal bemachtigen, heb eerst bij Abu Pessoptimist gelezen die een leuk stuk schreef, over het boek en het buren zijn 🙂
Schreef het bij hem ook als reactie, maar hier nog eens. Dit weblog is enorm informatief en inspirerend en een van de weinige Nederlandse ankerpunten inzake de Palestijnen. Dank daarvoor!
Wist nog niet dat Maxime Verhagen dat had gezegd, over provocatieve acties. Hij was onlangs nog in Maastricht (ivm de verkiezingen) en bij de EO op televisie, had ik het geweten dan was ik toch even naar hem toe gegaan om eens te vragen waarom hij zo overtuigd stekeblind blijft wat Israel betreft.
Enfin, nu meteen even het boek bestellen 🙂
groetjes!
BEste Anja,
Gefeliciteerd met je boek. De Boekhandel in Utrecht (Rode Rat) heeft het vrijdag middag in huis. Dan zal ik erheen snellen en ook ook kennis kunnen nemen van jouw ‘pennenvruchten. Geniet van alle positieve aandacht.
En buurman de Pessoptimist heeft een stuk geschreven over het boek, hier. Ik kom er nog op terug.
Nog even naar aanleiding van de recensie in Vrij Nederland: ik was als abonnee van dat blad vooral verbaasd dat ik die recensie zo vond afwijken van andere publicaties van VN over het Midden-Oostenconflict. Een brief van mij daarover aan de redactie is in #25 geplaatst.
Geachte redactie,
Er zijn momenten dat ik Vrij Nederland zijn tijd ver vooruit vind en andere dat ik me afvraag in welke tijd uw blad is blijven hangen. In het nummer van 12 juni jl. een uitstekend gedocumenteerde analyse van Colijn over het doorgeschoten veiligheidsdenken van Israël. Gevolgd door Ede Botje die het wereldwijd groeiende protest tegen het importeren van producten uit de nederzettingen in bezet gebied onder de loep neemt. Twee informatieve en actuele stukken die de lezer voldoende ruimte bieden eigen conclusies te trekken. Dat verwacht ik ook, daarvoor heb ik een abonnement.
En dan in het nummer van 19 juni een recensie van een nieuw boek over het Midden-Oosten. Lees dit boek vooral niet, lijkt recensent Havenaar mij vier kolommen lang te waarschuwen. De auteur, Anja Meulenbelt, heult tussen Havenaars regels door met Hamas en “wil dat de Joodse staat Israël wordt opgeheven”. En passant krijgt ook de SP, waarvoor Meulenbelt senator is, een paar insinuerende vegen uit de pan. Halverwege komt Havenaar met zijn eigen perceptie van het Midden-Oostenconflict: “Een vete tussen twee volkeren die hun nationale existentie verbinden aan hetzelfde grondgebied.” Ja, zo dacht ik er diep in de vorige eeuw ook nog over. Vandaag weten we helaas beter: was het maar zo simpel.
Nu wil echter het geval dat ik dit boek, ‘Oorlog als er vrede dreigt’, al had gelezen. De conclusie “dat Meulenbelt de Joodse staat wil opheffen” (alsof zij of wij daarover gaan) komt volledig voort uit het eigen politieke pro-Israël-denkraam van uw recensent en is ook nog misleidend. Dat staat er namelijk niet. En inderdaad, Meulenbelts perceptie van wat er gaande is, is voor Nederlandse begrippen nieuw. Een die bij mijn weten niet eerder zo helder en uitgebreid is beschreven en die mee is geëvolueerd met de gebeurtenissen van de laatste decennia. Als lezer voelde ik me door het uitzonderlijk goed gedocumenteerde en zeer leesbare boek voortdurend uitgenodigd na te denken, zelf stelling te nemen. Waarbij ik het niet altijd met de auteur eens ben, overigens. “Een partijdig boek”, concludeert uw (zelf opzichtig partij-kiezende) recensent. Alsof dat iets vies is: partij kiezen.
Maar het klopt, Meulenbelt noemt het een partijdig boek. Maar het is ook een boek geschreven met oog voor het lijden van beide volken, iets wat bij mijn weten niet eerder zo beschreven is en me heeft getroffen. Een belangrijk boek een betere recensent waardig. En een recensie Vrij Nederland onwaardig.
Anja, alef mabrouk en veel succes
Henna
Ging gisteren een boek op halen bij de bibliotheek dat ik gereserveerd had en daar stond jou boek ook door iemand gereserveerd te wachten tot het gehaald zou worden. Meestal duurt het lang voordat de bibliotheek boeken in huis hebben die recent uitgekomen zijn. Maar jou boek hebben ze dus meteen in huis.