Gaza een paar jaar geleden toen de zee nog schoon was
Even een frivool onderdeel: ga bij Ha’aretz even kijken naar wat recente beelden van Gaza: hier. We zien premier Haniye voetballen, een populaire sport in Gaza. Hij is dikker dan hij was toen ik hem jaren geleden interviewde (maar dat ben ik ook), en hij nog gewoon sportleraar was aan de universiteit, en hij pas ontdooide toen we het hadden over Gullit. In Gaza heb ik nog eens met mijn Nederlandse mannen en mijn Palestijnse man naar voetballen zitten kijken – Nederland tegen Servië geloof ik, en ik had op de markt in Gaza een T-short gekocht met HOLAND er op. (Made in Egypt)
Op de foto’s ook een strandtafereel, ondanks de vervuiling van het zeewater gaan de kinderen de golven in.
En inderdaad, zoals de likoedniksjes en andere Israël-aanhangers ons graag willen laten weten: er is in Gaza een modern winkelscentrum geopend. En de schappen staan vol met sjiek voedsel. Dus was er nou eigenlijk een probleem in Gaza? Ja er is een probleem in Gaza. De smokkeltunnels met de bijbehorende zwarte markt hebben een rijke elite geschapen (het laten graven van een tunnel kost tussen de ton en de twee ton) en die willen hun geld ergens kwijt. Dat wil niet zeggen dat de gehele bevolking nu voldoende te eten heeft, want een winkelcentrum voor de rijken daar voed je geen anderhalf miljoen mensen mee die het geld niet hebben en voor 80% afhankelijk zijn van de voedselhulp van de VN. Behalve dat de blokkade nog veel meer problemen veroorzaakt dan de beschikbaarheid van ketchup. Zie over de blokkade, hier.
Meer beelden over wat ze in Gaza allemaal doen om zichzelf een beetje bezig te houden. Behalve de zomerkampen voor kinderen, die net een record basketball bouncen hebben gehaald, en nu hun eigen record vliegeren gaan verslaan, hebben al die jonge mannen die niks te doen hebben een nieuwe hobby: bodybuilden.
Behalve een vrouwenboot, ik geloof uit Libanon, en een boot met Duitse joden, is Palestijns-Amerikaanse historicus Rashid Khalidi geld aan het inzamelen voor een Amerikaanse boot die naar Gaza zal varen. Khalidi wordt in Ha’aretz (hier) omschreven als ‘criticus van Israël’ – alsof dat een beroep is. Maar Khalidi is een belangrijke historicus, ik citeer hem uitgebreid in mijn boek Oorlog als er vrede dreigt, omdat hij gewetensvol en nauwgezet de vraag heeft proberen te beantwoorden wat de fouten waren van de Palestijnen zelf, en of er in de gehele geschiedenis een kans is geweest voor hen om niet zo ontzettend veel te verliezen. En hij is niet alleen kritisch naar Israël, maar ook naar zowel Fatah als Hamas. Een van de antwoorden die hij geeft: voor 1948 was een groot deel van de mannelijke bevolking van Palestina al verslagen, velen gedood in de eerste opstanden. Ze waren voor de oprichting van de staat Israël al verloren. Lees The Iron Cage, en meer over Khalidi op mijn weblog, hier.
Over historici gesproken. Afgelopen week stond er een interessant artikel over Tony Judt in Prospect Magazine naar aanleiding van zijn laatste boek Ill Fares The Land. Compleet met foto uit 1967 – in uniform en met machinegeweer – , toen hij tijdens de Zesdaagse Oorlog als vertaler en chauffeur voor de IDF werkte.
Als jood en (militante) ex-zionist heeft hij recht van spreken. Dus neemt men z’n toevlucht tot de gebruikelijke clichés om hem de mond te snoeren. In een artikel in The New York Observer zegt Michael Massing dat Judt – juist omdat hij minder extreme opvattingen verkondigt -, als een grotere bedreiging wordt gezien dan bijvoorbeeld Finkelstein of Chomsky. Omdat hij zo een groter publiek bereikt. Het is ook nooit goed.
Maar hij blijft optimistisch:
“Je mag er geen tragische visie op nahouden in de politiek: niet als je wilt ingrijpen en overtuigen… Een van de zeer weinige dingen waar ik echt in geloof is dat we moeten leren hoe we een betere wereld kunnen maken van bruikbare verledens, in plaats van te dromen over oneindige toekomsten.”
http://www.prospectmagazine.co.uk/2010/07/tony-judt-a-man-of-his-word/
Dank je wel, Engelbert. Mooi citaat van Judt.
Je weet van mij dat ik grote bewondering voor die man heb, juist met zijn achtergrond heeft hij een geweldig effect. Ik vind het erg dat hij niet meer lang te leven heeft.
Ja, je zoekt tevergeefs naar rechtvaardigheid in het leven als de “the silver-tongued orator” zo’n vreselijke ziekte krijgt. Hij gaf vrienden op voor zijn ideeën en blijft tot op het laatste moment trouw aan waarin hij gelooft. Een groot man.
Hier een stuk van Ali Abunimah over de ‘shoppping mall’ http://aliabunimah.posterous.com/the-gaza-shopping-mall-reality-and-hasbara Mijn Facebook vriendinnetje Nesreen uit Gaza zei al dat het weinig voorstelt en beloofde een paar foto’s te maken.
Ja ik las het, goed dat hij het nog even in perspectief zet. Dank je voor de link.