Het was 10 januari, de oorlog duurde al twee weken. De Israeli’s zeiden dat ze elke dag even een hudna, een wapenstilstand zouden houden, zodat mensen eten konden kopen of naar het ziekenhuis konden gaan, maar ze deden niet wat ze zeiden, ze gingen gewoon door met schieten.

Wafa is 38 jaar oud, moeder van vijf kinderen en ze was zwanger en toen ze voelde dat haar kind eraan kwam wist ze niet wat ze moest doen, want een taxi of een ambulance krijgen om naar het ziekenhuis te gaan dat lukte niet, want ze bleven maar schieten en aanvallen, ook op de ambulances. Dus ging ze maar lopen, met haar zus, haar man bleef thuis want je kon tijdens de aanvallen de kinderen niet alleen laten. Ze liep twee kilometer, naar de grote weg, maar er kwamen steeds meer vliegtuigen en helikopters overvliegen, en ze hoorde steeds vaker het boem boem van de bommen, het kwam overal vandaan, uit de lucht en vanaf het land, en ze werd zo bang dat ze niet meer verder kon en terug wilde naar huis. Ze liep met haar zus midden op de weg, zodat de Israeli’s konden zien dat ze maar vrouwen waren en zij ook nog zwanger, maar ze bleven schieten en haar zus schreeuwde je moet rennen, maar hoe kun je rennen als je zwanger bent en de baby er bijna aankomt. Toen hoorde ze een grote klap, en het volgende moment lag ze op de grond en er was overal bloed en ze zag dat haar benen kapot waren, en dat haar kleren van haar lichaam weggeblazen waren of verbrand, en ze schreeuwde naar haar zuster doe iets over me heen, bedek me. Haar zus was ook gewond, maar die probeerde nog naar haar toe te kruipen om haar sluier over haar heen te leggen zodat ze daar niet bloot op die weg lag en daarna weet ze even niets meer.

Ze moesten lang wachten tot ze ophielden met schieten en er een auto kwam, maar die namen alleen haar zus mee naar het ziekenhuis omdat ze dachten dat ze al een shaheeda was, dat ze dood was, ze legden alleen een deken over haar heen, en toen uiteindelijk de ambulance kwam merkten ze pas dat ze nog leefde. Toen hebben ze haar in het ziekenhuis geopereerd, de baby werd er met een keizerssnede uitgehaald en haar been werd geamputeerd, maar daar weet ze niets meer van. Toen ze uit de coma bijkwam wilde ze niet geloven dat ze in Egypte in het ziekenhuis was en dat er al weken voorbij waren en dat ze een zoon had, ze had het gevoel dat er maar een paar minuten voorbij waren.

Na zes maanden kon ze weer naar huis, maar ze was nog erg in de war. Ze lieten haar een heel mooi jongetje zien en zeiden dat dat haar zoontje Iyad was, maar ze kon het niet geloven, en het kindje was bang voor die vreemde vrouw en hij begon te huilen en begreep niet dat zij zijn moeder was.

Met het hulp van haar familie en van het NCCR is ze er weer een beetje bovenop gekomen, alhamdulillah. Niet alleen door de fysiotherapie, maar vooral door alle aandacht, ze namen haar mee naar andere gehandicapten, ze zit nu in een groep en de mensen zijn lief voor haar.

Maar ze piekert veel. Waarom moest dat gebeuren, wat had ze gedaan, waarom schieten ze op mensen zoals wij, waarom schieten ze op gewone mannen, en op vrouwen en kinderen, wij zijn helemaal geen terroristen, hier in Beit Lahya in onze buurt schieten ze niet met raketten, waarom doen ze dat?

Ze kijkt me aan alsof ik het antwoord weet.