(Vervolg op deel 1, hier)
Er zijn meerdere redenen waarom we ons meer interesseren voor wat Israël doet, dan voor de daden van andere landen. Een ervan is een hele simpele: we voelen ons meer verwant met de joodse bevolking van Israël dan met vele andere volkeren elders. De joodse Israëli’s komen voor een groot deel uit Europa, en we hebben een pijnlijk stuk van de geschiedenis gedeeld. En het is ook niet vreemd dat dat meer verontwaardiging oplevert: we zijn ook meer ondersteboven wanneer een vriend vreselijke dingen blijkt te hebben gedaan, dan wanneer het een vreemde is die we alleen uit de krant kennen.
En er is een pragmatische reden waarom de beweging voor de rechten van Palestijnen sneller groeit dan andere solidariteitsgroepen: wanneer je iets wilt bereiken moet je focussen, en elke poging om in één keer de gehele wereld te redden loopt natuurlijk op niks uit. Zo hebben we in het recente verleden ons ook gefocused op de apartheid in Zuid-Afrika, destijds ook allesbehalve het enige onrecht dat er bestond, zo hebben we actie gevoerd tegen de oorlog in Vietnam, terwijl er wel meer oorlogen waren, en hebben we, door ons te beperken tot een gekozen speerpunt resultaten behaald die we niet behaald zouden hebben wanneer we steeds op onze vingers hadden afgeteld: deze week niet langer dan een half uur voor de Amerikaanse ambassade, anders is het ‘disproportioneel’. Net zo mal zou het zijn om de mensen in Nederland die zich inzetten voor de illegale vluchtelingen te verwijten dat ze zich niet bezig houden met de gehandicapten – of omgekeerd. En hoe onzinnig dat is begrijp je meteen als je de zaak even omdraait. Als ik me even intensief, al jaren had ingezet voor Tibet, had ik dan ook het verwijt gekregen dat ik me niet bezig houd met de Palestijnen? Niemand zou op die gedachte zijn gekomen.
Maar dat is nog geen antwoord op de vraag waarom nou juist Israël. En zoveel minder Darfur. Want het is een feit dat er meer wordt geschreven en getoond in de media over Palestina/Israel, dan zelfs over Afghanistan en Irak – waar we als land toch ook mee te maken hebben.
Er is een politiek antwoord mogelijk op die vraag, en dat luidt, kort, dat het ‘Midden-Oostenconflict’ nu al vele jaren duurt, en desastreuze effecten heeft op zowat de gehele rest van de wereld. Zolang dat conflict niet is opgelost houden we een buitengewoon ontvlambare situatie in de gehele regio. Het speelt mee in de moeizame relatie tussen de Arabische en de westerse wereld, het werkt door in de verhouding tussen christenen en moslims. Het feit dat de VS en Europa de verdragen over mensenrechten en internationaal recht niet handhaven als het gaat om Israël schept enorm veel wantrouwen in de niet-westerse wereld – hoezo democratie, hoezo westerse normen, hoezo dit vertoon van superioriteit wanneer die landen zich niet eens kunnen houden aan hun eigen afspraken? Hoezo samen optrekken tegen dreigende kernbewapening wanneer we Iran willen bestoken maar het goed vinden dat Israël kernwapens heeft? De niet-westerse wereld vindt dat wij met twee maten meten, en daar hebben ze gelijk in. En meer: de Israel/Palestina kwestie splijt joden onderling, het zet onze verhouding met moslimlandgenoten onder druk, er is overduidelijk een kongsi gaande – zie Wilders – tussen de Israël-aanhangers en de islamofoben die alles zo graag aan de moslims willen wijten, er is kortom, allang geen manier meer waarop we het conflict dat daar speelt ook daar kunnen houden. We hebben er dus belang bij dat het opgelost wordt. We hebben een goede reden om ons er druk over te maken.
En er is een laatste reden, en dat is onze historische betrokkenheid. Adam Keller, zelf Israeli, heeft een historisch betoog opgezet (hier het origineel) waarmee hij duidelijk wil maken waar de betrokkenheid van Europa bij Israël vandaan komt. En dat heeft ermee te maken dat Israël, door hun jonge geschiedenis heen, altijd heeft gerekend op het westerse bondgenootschap. Het begon ermee dat de zionisten een beroep deden op de westerse mogendheden om een uitzonderlijk project te ondersteunen, namelijk het claimen van een land, op dat moment nog een Brits mandaatgebied, als een ‘nationaal tehuis’ voor de joden, met als enige argument dat hun voorvaders daar tweeduizend jaar eerder zouden hebben gewoond. Er zijn meerdere nationale bewegingen geweest die steun vroegen voor hun onafhankelijkheid als natie, maar nog nooit was dat een groep die op dat moment – het begin van het zionisme was in 1897 – niet meer uitmaakte dan tien procent van de bevolking. Dat dat gelukt is heeft er zeker mee te maken dat er in het westen, zeker na de holocaust, een oprechte sympathie was voor een vervolgd en gedecimeerd volk. Maar met het toestaan van de gevraagde privileges hebben we het ook goedgevonden dat de zionistische beweging niet alleen een staat vestigde in Palestina, maar daartoe ook nog het overgrote deel van de plaatselijke bevolking van huis en haard verdreef. (Lees het boek van Ilan Pappé, De etnische zuivering van Palestina) Noch de Balfourdeclaratie van 1917, waarbij de Britten lieten weten de stichting van een ‘joods tehuis’ in Palestina goed te vinden, noch het verdelingsplan van de VN in 1947 hebben de zionisten feitelijk een vrijbrief gegeven om de Palestijnse bevolking op de vlucht te jagen en te deporteren. Integendeel: in het Balfourdeclaratie – niet meer dan een brief – staat dat het tehuis alleen op voorwaarde gesticht mocht worden dat de burgerrechten en religieuze rechten van de niet-joodse bevolking niet in gevaar gebracht zouden worden, en in het verdelingsplan van de VN was onder andere als voorwaarde vermeld dat er gelijktijdig een Arabische staat gesticht zou worden naast Israël. Israël heeft zich nooit aan die voorwaarden gehouden, noch de aangegeven grenzen gerespecteerd, en Europa heeft dat zo gelaten. Europa is er dus medeverantwoordelijk voor dat we het lot van de Palestijnen in Israëlische handen legden, en de Palestijnen geen werkelijke gelegenheid hebben gegeven om ergens hun recht te halen. De VN-resoluties zijn papier gebleven. Toen in 1949 Israël werd toegelaten tot de VN is niet geëist dat het teveel veroverde land teruggegeven zou worden. Wij in het westen zijn dus degenen die Israël altijd een uitzonderingspositie plus bijbehorende privileges hebben toegestaan, zonder ons te bekommeren om wie daar de rekening voor betaalde. En dat nu begint langzamerhand te veranderen.
Pas in 1967, toen Israël ook nog een bezettende mogendheid werd die zelfs die laatste 22% niet aan de Palestijnen over wilde laten begon het beeld een beetje te kantelen, en werd Israël niet langer gezien als David die zich tegen Goliath moest weren. Het heeft lang geduurd dat we Israël bleven zien als het slachtoffer, en er zijn mensen die dat nog doen, maar het begint te dagen dat de Palestijnen meer aanspraak hebben op de titel van underdog dan de Israëli’s. Het is begrijpelijk dat Israël, dat er altijd op kon rekenen blind gesteund te worden, nu onrustig wordt nu er – mogelijk – een einde komt aan de vanzelfsprekende voorkeursbehandeling, en dat ervaart als een bedreiging. Maar er is geen sprake van dat er nu opeens met twee maten wordt gemeten. Hoogstens moet het pijn doen dat we zijn begonnen om daarmee op te houden.
Want ook dit wordt duidelijk: Israël bestaat al 63 jaar, het is nog steeds oorlog na oorlog, en er is nog geen begin gemaakt aan het oplossen van de problemen. De bezetting duurt er al 43 jaar, en er ligt van de Israëlische zijde niet één serieus vredesplan. Het leven van de Palestijnen wordt met het jaar miserabeler, en het valt steeds minder te verdedigen dat het allemaal hun schuld zou zijn. Het geduld raakt langzamerhand op.
Dus terug naar de vraag waarom we ons meer bezighouden met Israël dan met andere landen. Omdat Israël altijd een uitzonderingspositie heeft geclaimd, en het westen hen die ook heeft gegeven. Daarmee zijn we zwaar medeplichtig aan wat er nu is ontstaan. Israël heeft zich niets aangetrokken van de gestelde voorwaarden, en wij, het westen, hebben hen daar niet aan gehouden. En langzamerhand komen we tot de ontdekking dat we daarmee niet alleen de ellende voor de Palestijnen mede hebben veroorzaakt, we zien ook dat Israël zelf niet in staat blijkt om zonder druk van buitenaf de problemen op te lossen – integendeel, de bezetting wordt alleen nog maar verder uitgebreid. Israel glijdt af naar een land waar de oorspronkelijke zionistische pioniers zich in toenemende mate voor schamen. En we zien dat de ontplofbare brandhaard blijft bestaan, met gevaar voor een groot deel van de wereld.
Tony Judt, net overleden, zelf joods, zei het in 2003 zo: “De deprimerende waarheid is dat Israëls huidige gedrag niet alleen slecht is voor Amerika, hoewel dat zonder twijfel waar is. Het is zelfs niet alleen slecht voor Israël zelf, zoals vele Israëli’s tegenwoordig zwijgend toegeven. De deprimerende waarheid is dat het huidige Israël slecht is voor de joden.”
De reden dat we ons druk maken over Israël, is dat de situatie die nu is ontstaan mede onze schuld en onze verantwoordelijkheid is. Waar Israël last van heeft, en waar de Israël-adepten zich door bedreigd voelen, is dat de tijd is aangebroken om Israël niet stilzwijgend van privileges te voorzien en de andere kant op te blijven kijken terwijl ze doorgaan met het onder de voet lopen van een ander volk. Nog heeft Israël de kans om de steun van Europa te behouden, maar dat is aan voorwaarden verbonden: dat er een begin wordt gemaakt met het zich houden aan de verdragen, aan het internationaal recht, aan mensenrechten, en een einde wordt gemaakt aan de bezetting die nooit zo lang had mogen duren. Eindelijk zou het kunnen gebeuren dat we niet langer met twee maten meten, maar van Israël eisen dat ze zich houden aan de regels waar elke andere staat, inclusief wijzelf ons aan hebben te houden. Dat kan uiteindelijk Israël zelf geen kwaad doen. En daarom is dat in de verste verte geen antisemitisme.
Beste Anja, het volgende briefje stuurde ik naar de Volkskrant als reactie op de recensie van jouw boek. Het zal wel niet geplaatst worden, dus daarom stuur ik het ook maar aan jou.
met vr groet, Frans Brons
Gedram van Anja
‘Dromers die drammen’, ‘te simpel voor woorden’ zijn enkele van de kwalificaties waarmee het boek ‘Oorlog als er vrede dreigt’ van Anja Meulenbelt (VK7-8-2010) wordt weggezet, naast het boek van Dries van Agt ‘Een schreeuw om recht’, dat ook geen genade vond in de ogen van de Volkskrantrecensent.
Inhoudelijke kritiek, liefst voorzien van goede argumenten, wakkert de discussie aan en geeft de lezer keuze om zelf zijn mening te bepalen.
Hier worden echter zowel de persoon als het boek van Anja Meulenbelt zonder goede argumenten afgezeken op een wijze de Volkskrant en Henk Müller onwaardig.
Het Cidi mag zich gelukkig prijzen met zulke onbezoldigde propagandisten.
Het prikkelt mij in elk geval om het boek te lezen.
Den Haag, Frans Brons
“we voelen ons meer verwant met de joodse bevolking van Israël dan met vele andere volkeren elders. De joodse Israeli’s komen voor een groot deel uit Europa, en we hebben een pijnlijk stuk van de geschiedenis gedeeld.”
Dit simpele feit gecombineerd met het feit dat ik geen lijdende partij ben in het conflict, zorgde er zelfs voor dat ik pas heel laat in mijn leven fundamentele kritiek op Israel überhaupt las.
(1) Dank je Frans. Aan de aanhef van het stukje kon je al zien waar het heen ging: iemand die mij niet kent, maar me aanspreekt als ‘Anja’ is van plan om me klein te maken. Helaas hebben we aan de Volkskrant allang geen progressieve krant meer, die ook als ze het ergens niet mee eens zijn dat in ieder geval wel serieus pareren. Ik roep wel eens vaker dat we in Nederland dringend een krant als de Guardian nodig hebben – die gaan zelf op onderzoek uit, hun journalisten weten waar ze het over hebben, zo’n kutstukje had je daar niet hoeven te verwachten. Het zij zo.
Ik was ook verbijsterd door de recensie in de Volkskrant. De schrijver van dienst mag vinden wat hij of zij wil, maar op geen enkele manier wordt inzicht verschaft in hoe het boek in elkaar zit en waarom deze man vindt wat hij vindt. Enorm ergerlijk dat zo’n wijsneus gewoon z’n stukje kan afdrukken. Het boek zit vreselijk goed in elkaar, juist omdat er niet gedramd wordt, maar omdat allerlei mensen aan het woord komen, allerlei literatuur wordt aangehaald, de historische en de huidige context zo geschetst worden dat het de lezer vrij wordt gelaten hoeveel begrip, consideratie of woede hij/zij erbij voelt. Dat maakt het in mijn ogen tot een ijzersterk boek dat mijn blikveld althans behoorlijk heeft verruimd. Het stelt me in staat beter na te denken over de situatie in het Midden-Oosten en als dat het resultaat is van non-fictie lezen, dan heb je een uitstekend boek in handen gehad.
Goed stuk Anja, ik begin eindelijk een beetje jouw kant van de zaak te begrijpen en te waarderen en ben mezelf aan het afvragen of mijn liefde voor Israel niet blind is geweest.
(4) Daarom maak ik me daar niet erg druk om, Eric, al vraag je je af waarom de redactie van de Volkskrant genoegen neemt met zo’n stukje. Het is wel interessant om waar te nemen dat er mensen zijn die door mijn boek zo onaangenaam geraakt zijn dat ze niet meer in staat zijn om fatsoenlijk weer te geven wat ik zeg, voor ze in de aanval gaan. Zowel in Vrij Nederland als in de Volkskrant zie ik pure regressie, twee mannen die het gewoon niet kunnen hebben, en zich dan verlagen tot een bijna infantiele reactie.
Mij zegt het vooral dat ik kennelijk een gevoelige snaar heb geraakt. Mijn waardering, van mensen die weten waar we het over hebben, heb ik al ruimschoots binnen. Ik heb het in mijn leven al eerder meegemaakt – en toen was ik nog aardig verbijsterd – dat ik haast schuimbekkend werd uitgemaakt voor een radicale en fanatieke feministische heks – kijk je nu terug naar wat ik nu eigenlijk helemaal zei, dan is wat ik toen verkondigde over vrouwen en mannen al vrijwel gemeengoed geworden. Ik denk dat er zoiets nu ook gaat gebeuren. De mening over Israël is al aan het kantelen, er zijn mensen die dat pijn doet en die zich verweren of in de ontkenning schieten. Maar behalve dat ik mijn mening behoorlijk heb onderbouwd, en ik bepaald niet alleen ben in wat ik zeg, kun je eigenlijk, als je eerlijk bent, niet vol houden dat het zo extremistisch of fanatiek zou zijn wat ik zeg. Ik denk dat we ons over een jaar of tien nauwelijks meer voor kunnen stellen waar mijn twee kwaaie recensenten zich druk over maakten.
Overal wordt Meulenbelt terecht als een fanatieke gek neergezet, niemand neemt deze fundamentalist nog serieus. Buiten haar eigen haatblog is er geen mens die op dit kutboekje zit te wachten. Mevrouw wordt nergens uitgenodigd niet bij Nova, niet in Buitenhof, de media zwijgen haar terecht dood, niemnand zit op een fanatieke gek te wachten. Ga lekker door in u eigen enge haatwereldje. Nog even en u kunt plaats maken in de 1e Kamer de PVV heeft ruimte nodig de komende 10 jaar.
Ach kijk, weer zo’n dapper anoniem PVV mannetje. Wat zijn dat toch een schatjes.
Buiten haar eigen haatblog is er geen mens die op dit kutboekje zit te wachten.
nou meneer of mevrouw xxx, vlgs mij wordt het boek redelijk goed verkocht, dus dat er niemand op zit te wachten valt wel mee.
Goh, ik heb me helemaal niet geërgerd aan die recensie in de Volkskrant. Dat zal wel komen omdat ik die verrechtste krant niet meer lees…
Tja Ruben, wat me het meeste ergert is dat het boek in zo’n recensie wordt weggezet als een of ander vrijblijvend pamflet van iemand die haar ei kwijt moet. Daarmee geef je aan dat je het niet goed of helemaal niet hebt gelezen, die indruk maakt het althans. En het boek is zo enorm NIET wat er beweerd wordt in de VK. Iedere Midden-Oosten deskundige zal beamen dat dit boek hout snijdt, of je nou links of rechts bent. En dit probleem, in dat kleine land, bepaalt de sfeer in een groot deel van de wereld, waaronder hier. Dat een van de leidende dagbladen dan met zo’n klotenstukje een dergelijk belangwekkend boek bespreekt is, hoe zeggen ze het ookalweer, inderdaad: een gotspe.
Ook ik was 25 jaar lang geabonneerd op de Volkskrant.
Ik maakte nog mee dat Jan Blokker en Marcel van Dam forse kritiek konden leveren op Israël. Maar op de een of andere manier veranderde de toon ten tijde van de tweede intifada.
Net als overigens de berichtgeving bij CNN waar de journalisten die de beelden toonden tijdens en na de inval in Jenin min of meer geruisloos werden vervangen door oudere conservatieve mensen. Na het opzeggen van mijn abonnement is de Volkskrant alleen maar verder opgeschoven naar rechts en misschien had de redactie ook nog gelijk als je kijkt naar de verkiezingsuitslag van vandaag. Naar CNN kijk ik nauwelijks meer.
Je moet hier niet eindeloos met dezelfde ouwe koek aan komen zetten, Jan Tervoort. Alles wat je zegt is al tig keer weerlegd op dit weblog en in mijn boek en ik blijf niet aan de gang.
Wat een vreemde reactie. Ik zal de oude koek dan maar weglaten. Op de laatste twee vragen kun je me toch gewoon antwoorden?
In je stuk zeg je bijvoorbeeld dat “Israel oorlog heeft gevoerd tegen de Palestijnse bevolking van Gaza”. Waarom kun je niet gewoon zeggen dat Israel oorlog heeft gevoerd tegen Hamas? Natuurlijk heeft het misdadige optreden van Israel in Gaza veel burgerslachtoffers geëist en moet zij daar zich voor verantwoorden maar die oorlog was toch echt een reactie op aanhoudende raketbeschietingen van Hamas op het zuiden van Israel.
Kortom mijn vraag aan jouw is waarom, nu het westen niet meer automatisch pal achter Israel staat, is het noodzakelijk Israel slechter af te schilderen dan dat zij daadwerkelijk is. Wat denk je daarmee te bereiken?
In je vorige stuk had je het over vrouwen in het Israelische leger:
– En nu is het ontzettend simpel. Je zet zo’n meisje achter een scherm, hebben die meisjes ook wat te doen want in Israël zijn ze ontzettend geëmancipeerd, daar hebben ook de vrouwen een rol in het leger. Ze kijken op hun schermpje, ze zien een gestalte te dicht bij de grens komen, ze richten met hun joystick, en poef! Weer een terrorist minder-
Wat bereik je ermee zo’n karikatuur te schetsen van het conflict? Denk je echt dat het allemaal zo eenvoudig is voor vrouwen in het Israëlische leger, dat ze voor hun lol Palestijnen doodschieten?
Dat zeg ik, Jan, omdat Israel oorlog heeft gevoerd tegen de bevolking van Gaza. Wil je even niet vergeten dat ik regelmatig in Gaza kom en met eigen ogen heb kunnen constateren wat ook, onder andere, het Goldstone rapport heeft geconcludeerd, dat de aanval op burgers geen ‘nevenschade’ was, maar in vele gevallen volstrekt opzettelijk. Hamas is nog even sterk. Maar wel meer dan driehonderd dode kinderen en de verwoesting van hele woonwijken, scholen, ministeries, ziekenhuizen, bedrijven. Lees mijn boek.
De oorlog tegen Gaza was niet vanwege de raketten, dat was de smoes. Die raketten hadden veel effectiever bestreden kunnen worden door te onderhandelen met Hamas over de opheffing van de – illegale – blokkade. Raketten kunnen nog steeds worden afgeschoten, daar heeft de oorlog niets aan gedaan. Lees mijn boek.
Ik schilder Israel niet af als slechter dan zij is. Ik kan elke zin die ik heb geschreven met feiten onderbouwen. Wat ik denk te bereiken: dat mensen die zich niet al hebben verschanst in hun eigen partijdigheid, zoals jij, de moeite nemen om na te gaan of ik niet misschien gelijk heb. Ik geef genoeg bronnen aan om dat zelf te onderzoeken.
Dat er meiden uit het Israelische leger achter een schermpje worden gezet van waaruit ze met een druk op de knop Palestijnen die in hun eigen land de grens te dicht naderen – naar oordeel van Israel uiteraard – de dood in kunnen jagen is geen karikatuur, maar de werkelijkheid, die jij, partijdig als je bent, niet wenst te zien. Twee en twintig doden – gewoon een feit. Of het voor die meiden eenvoudig is om de knop even in te drukken, daar ga ik niet over. Maar ze doen het – op bevel.
Dag Jan.
Tijdens mijn vakantie je boek uitgelezen. Al lezende vroeg ik me af , wordt je boek ook vertaald in het Engels ,want het lijkt me dat er een grotere markt is dan alleen Nederland.
Groet Ina
Ik ga een poging wagen, Ina, maar het is moeilijk om een Nederlands boek in het Engels vertaald te krijgen. Deels omdat er al zo’n overdaad aan engelstalige literatuur is, en deels omdat een vertaling erg duur is voor een bescheiden uitgeverij. Ze moeten bovendien eerst overtuigd zijn dat het de moeite is om een vertaling te bekostigen, en daarvoor hebben ze eigenlijk – een vertaling nodig. Ik ben met iemand in overleg om een paar passages te vertalen en te kijken of er een engelse uitgeverij is die het hebben wil. Ik zou er ook blij mee zijn, want ik denk echt – zonder valse bescheidenheid – dat mijn boek een visie biedt die ik nog niet zo duidelijk in andere boeken heb gelezen, en je hebt je aan mijn literatuurlijst kunnen zien dat ik veel heb gelezen. We zullen zien.
Correctie.
Hallo Anja, is Israel een vriend die je meer pijn doet dan degene die je alleen maar uit de krant kent ?
Ik denk dat er nog een reden is waarom mensen op Israel zijn berokken. Jezus was een Jood. De Joden zijn Gods oogappel die wel heel pijnlijk geraakt zijn in Europa. Om die reden willen veel Christenen terughoudend zijn in hun kritiek op Israel. Ze zijn zich te zeer bewust van het anti-semitisme in de geschiedenis van hun kerk en de gevolgen die dit had voor de Joden. Hitler kon Luther ongeveer letterlijk citeren.
En ja, als Christen blijf ik Israel met liefde volgen. Ik wens ze alle wijsheid toe die nodig is, om de samenleving binnen de staat Israel zo interichten dat er ontspanning ontstaat tussen de verschillende bevolkingsgroepen daar.
En dat jouw vriend Israel miljoenen niet-joden onder bezetting houdt, discrimineert in eigen land, opsluit in de grootste openluchtgevangenis ter wereld, dat bekijk je ook allemaal met liefde, Willy? En dat omdat Jezus een jood was? Dacht je echt dat Jezus jou geleerd had bij onrecht de andere kant op te kijken? Of joden voor te trekken boven andere volken? En dacht je echt dat je Israel daarmee hielp?
Hallo Anja,
Liefde is niet een gemakkelijke keuze, gezien het falen en de fouten van de ander. Nee, ik heb niet geleerd om weg te kijken bij onrecht.
In het conflict tussen Joden en Palestijnen vind ik het belangrijk dat alle betrokken partijen, het zij als deelnemers het zij als toeschouwers zichzelf de vraag stellen, wat heeft de gemeenschap waartoe ik behoor toegevoegd aan dit conflict, (zichzelf onder ogen komt en daar eerlijk over is). Dat is moeilijk maar de schuld eenzijdig bij de ander neerleggen is m.i. te gemakkelijk in dit conflict.
Christenen kunnen zichzelf wel als vriend van Israel beschouwen
maar Joden zijn daar, gezien hun geschiedenis in het christelijke Europa destijds, doorgaans niet van onder de indruk. Het is bekend dat hun vertrouwen in de wereld niet groot is. Vrede is voor hen een (te) groot waagstuk. Ze gaan liever voor veiligheid. Drijgende taal zal hen ook niet op andere gedachten brengen vrees ik.
Beste Willy,
het is wel een mooi cliché, dat van liefde geen makkelijke keuze is, maar volgens mij gaat het daar helemaal niet om. Een beetje kritiekloos van Israel gaan zitten houden is lang gedaan, en heeft geen enkel resultaat de goede richting in opgeleverd. Integendeel. Met de mantel der liefde is heel veel onrecht toegedekt.
Je zegt dat de beide partijen zich de vraag moeten stellen wat zij zelf aan dit conflict hebben bijgedragen. Ook dat is een mooi cliché, maar evenmin aan de orde. Het zijn namelijk niet twee gelijkwaardige partijen, maar een partij die bezet en een andere partij die bezet wordt. Net zoals ‘onze’ Duitse bezetting geen kwestie was van ‘waar er twee vechten hebben er twee schuld’. Ik heb het daar al vaker over gehad, de stelling die jij betrekt noemen we ‘paradigma 2’. (Zie hier) Klinkt mooi, is niet terecht en schiet ook niet op. En het is helemaal niet moeilijk, want aantoonbaar de kwestie, om de schuld ‘eenzijdig’ bij Israel te leggen. Die heeft niet alleen besloten om een joodse staat te stichten in een land waar al andere mensen woonden, ze hebben ook besloten om daartoe die bevolking grotendeels tot vluchtelingen te maken en de overgebleven Palestijnen binnen Israel tot tweederangsburgers te maken. En in 1967 nog eens besloten om de overgebleven kwart te bezetten. Daar is geen spaan wederzijds aan.
Vrede is voor hen een te groot waagstuk is je derde fraaie cliché. Alsof de keuze tussen vrede of veiligheid zou zijn. Zolang er geen veiligheid, en vrede, komt voor de Palestijnen komt die er ook niet voor Israel.
Dat dreigende taal niet helpt, daar zijn we het dan over eens, maar niets helpt, al zestig jaar niet, zo lang wij het toestaan dat Israel niet alleen de Palestijnen maar ook zichzelf naar de afgrond werkt. Het enige wat kan helpen zijn duidelijke sancties, tenslotte betalen de VS de rekeningen van al het wapentuig, en wij in Europa betalen de rekeningen van de bezetting, en het wordt hoog tijd dat we besluiten dat niet langer te doen, en alleen nog steun te verlenen wanneer Israel serieus ophoudt met bezetten en er serieus voor zorgt dat Israel een normale democratie wordt, met gelijke rechten voor alle staatsburgers, ongeacht etniciteit of religie. Er zal nog heel veel protest moeten komen zowel van binnen als buiten Israel voor het zover is, maar eens zal dat toch moeten.
Beste Anja,
Dat liefde voor Israel geen gemakkelijke keuze is, is voor mij geen cliche maar een persoonlijke ervaring. Werkend op de Joodse begraafplaats aan het onderhoud van de graven (zie Stichting Boete en Verzoening) en in gesprek met vrienden en actieve leden van het Palestina comite werd ik ongeveer verpulverd tussen pro-en contra-. Toch ook nog aandachtig geluisterd naar mijn Joodse en Duitse collega. Je hoeft voor een verschuiving van paradigma niet in Israel te zijn. Dat crises gevoel kan je ook in Nederland overkomen.
Ik had het ook niet over, waar twee vechten hebben twee schuld.
Ik had het over alle (lees meer dan twee partijen) die de hand in eigen boezem zouden moeten steken. Niet om de eigen fouten of van de gemeenschap waartoe men behoort, met de mantel der liefde toe te dekken maar om er mee naar buiten te treden. Te beginnen binnen die eigen gemeenschap. Zie hoe Duitsland met zijn onluisterende geschiedenis omgaat. Dat heeft mijn symphatie en echte belangstelling gewekt voor dit volk. Dan valt er ook veel te delen en te leren is mijn ervaring.
Je vergelijkt de onderdrukking van de Palestijnen met die van de
Nederlanders door de Duitsers destijds. Dat geeft de discussie een extra emotionele lading die de zaak niet verhelderd. Dan kun je beter het koloniale verleden van Nederland opvoeren, de onderdrukking van de Indonesiers door de Nederlanders. Maar hoe het ook zei, Duitsland en Nederland begrepen na bloedig verzet dat ze niets in de bezette gebieden te zoeken hadden en konden huiswaards keren.
Dat ligt anders in Israel. Van wie is dat heilige land eigenlijk?
De meningen zijn in Israel en daarbuiten verdeeld. Maar Joden hebben weldegelijk hun roots in dit land en kwamen zelf uit onderdrukking. Dit geldt ook voor de Palestijnen. Ze hebben beiden het verlangen in vrijheid en eigen land te leven. De Palestijnen zouden zich overigens beter Ismael (God hoort) kunnen noemen. Die naam heeft met hun eigenlijke herkomst te maken.
Bonhoeffer, Duitse theoloog, vermoord op bevel van Hitler omdat hij deel uit maakte van de samenzwering tegen hem, zei:
“Er is geen weg naar de vrede OP DE WEG NAAR de veiligheid
want de vrede moet gewaagd worden, ze is een groot waagstuk en laat zich nooit en te nimmer garanderen. Vrede is het tegendeel van veiligheid. Zekerheid en veiligheid eisen, betekent wantrouwen hebben, en dit wantrouwen baart op zijn beurt oorlog.
Streven naar veiligheid betekent zichzelf willen beschermen”
Ik had hem volledig moeten citeren. Zijn uitspraken en inzichten inspireren mij. Ik vind hem geloofwaardig omdat zijn keuzes en leven in overeenstemming waren met zijn christelijk geloof.
Beste Anja,
Ik heb nog nooit eerder op internet gereageerd en ken ook jouw de spelregels niet. Ik heb een poging gedaan. Mijn laatste reactie heb je zonder toelichting verwijdert?
Ik begrijp nu dat het jouw webside is en verzoek je vriendelijk maar dringen ook de eerdere reacties van mij te verwijderen.
Beste Willy,
Jou manier van redeneren, over beide partijen (of alle, maakt niet uit) is typerend voor paradigma twee. Ik heb je de link gegeven zodat je kon zien wat ik daarmee bedoel, maar ik geloof niet dat je het gelezen hebt.
Ik vergelijk de onderdrukking van de Palestijnen niet met die van de Nederlanders, destijds. Waar ik het over heb is dat er in evidente gevallen van bezetting geen sprake is van ‘alle partijen die de hand in eigen boezem moeten steken’, en dat is in het geval van de Israelische bezetting van Palestijns gebied ook niet het geval. In geval van bezetting is er duidelijk sprake van eenzijdige schuld, of verantwoordelijkheid, hoe je het noemen wilt. In het geval van de Duitse bezetting was er ook geen sprake van een Nederlandse schuld, daar gaat het om.
Van wie Israel was? Elk land, tenzij je nog in koloniale termen denkt, is van de mensen die er wonen. Zeker hadden ook joden er hun ‘roots’, maar dat hadden vele andere volken en mensen met verschillende geloven ook. En dit is het punt: voor de komst van de zionisten konden joden volstrekt vreedzaam in Palestina leven. Zij waren overigens de eersten die zich verzetten tegen het zionistische plan om van Palestina een joodse staat te maken en de gevestigde bevolking daartoe te ‘verwijderen’ – lees het boek van Rabkin, In naam van de Thora. Je vindt dat ook allemaal, met bronvermelding terug in mijn boek, Oorlog als er vrede dreigt.
Voor de aanhangers van drie Abrahamitische geloven heeft Israel/Palestina heilige plaatsen. En voor alle drie horen die plaatsen toegankelijk te blijven. Er is geen enkele reden om te beslissen dat de aanhangers van één geloof zich met militair geweld het eigendom over het hele land zouden mogen veroveren. Nog afgezien van het bizarre feit dat de oorspronkelijke zionisten helemaal geen gelovige joden waren. De werkelijke gelovige joden, toen, zagen niets in het met geweld stichten van een separatistische staat. En achteraf gezien hebben ze groot gelijk gekregen.
Dat de Europese joden uit de onderdrukking kwamen is geen reden om een ander volk te onderdrukken – de Palestijnen hadden de joden niets gedaan. Het is historisch gezien volstrekt onterecht dat zij de prijs moesten betalen voor de jodenvervolging in Europa.
En verder is het citaat van Bonhoeffer mooi, maar ik hou het toch maar liever bij de constatering dat er geen veiligheid voor Israel komt als er geen vrijheid komt voor de Palestijnen. Ook die willen zichzelf beschermen, uiteraard.
En hoe de Palestijnen zich noemen beslissen ze uiteraard zelf wel. Hun herkomst is niet alleen af te leiden uit een christelijk/joods boek. Ze hebben hun eigen geschiedenis die vele eeuwen teruggaat, nog tot voor de verhalen van Thora, Bijbel en Koran.
Beste Willy,
je had mijn spelregels gewoon kunnen vinden onder spelregels.
Dan had je ook geweten dat ik niet de hele dag achter de computer zit, en dat je soms even moet wachten voordat ik een reactie opneem. En nee, ik ga je vorige reacties niet verwijderen. Ik heb de moeite genomen om je te antwoorden. Dat mijn antwoorden je niet bevallen is geen reden om alles nu weg te halen. Ik doe die moeite niet voor niets.
Het beste verder.