.
Nou het gaat. Mijn slaapkamer is ziekenboeg en ik heb mijn handen vol aan de kleine patiënt, die maar niet kan wennen aan dat akelige kraagje en toch al niet zo slim was – toen we nog in een huis met trappen woonden viel hij daar vaak af. Dan zag ik een oranje tennisbal naar beneden stuiteren die onderaan gekomen weer pootjes kreeg en poes werd. Kobus heeft een hersenbeschadiging en snapt de dingen niet zo snel.
Zo staat hij met dat kraagje tegen de kattenbak aan te duwen en komt niet op het idee om zijn kop even op te tillen. Dus ben ik de hele dag bezig om hem op en van de bak te tillen, zijn vieze bips af te vegen want hij poept ook nog kledder en kan zichzelf niet schoonmaken, ik voer hem water, want dat bakje gooit hij steeds om, ik stop er een pilletje in tegen de pijn en dan stop ik er het uitgespuugde pilletje nog eens in, ik dweil en veeg, en verschoon de handdoeken om onder hem te leggen, ik word midden in de nacht wakker als ik merk dat hij toch weer met geweld probeert om zelf bij zijn kontje te komen, gisteren begon hij weer te bloeden, en dan aai ik hem maar weer zachtjes in slaap, ik aai veel en ik praat zachtjes met hem, daar wordt hij wel weer rustig van. Maar ik durf geen tien minuten weg.
Dus dit was het weer voor even, ik ga terug naar de patiënt.
Josephine loopt nog steeds te loeien, maar nu ik weet dat ze geen kanker heeft en niet dement aan het worden is en het waarschijnlijk wel minder zal worden als haar pilletjes aanslaan trek ik het me niet meer aan. En Kobus is er ook al aan gewend.
Van mij krijg je een mantelzorgcompliment.
Ik krijg er plaatsvervangend vochtige ogen van. Wat is dat toch met die huisdieren, misschien die onschuld gecombineerd met totale afhankelijkheid en het compleet niet begrijpen van wat er gebeurt. Als baasje van een klein hondje heb ik ook een paar van die episodes meegemaakt: vreselijk. Sterkte.
“misschien die onschuld gecombineerd met totale afhankelijkheid en het compleet niet begrijpen van wat er gebeurt.”
PoesKees draagt mij (zijn slavin) op te melden dat hij zich niet in dit beeld herkent. Ik moet er nog bij zeggen dat ‘niet’ wil zeggen: totaal niet.
Hahaha.
(Kijk, ik kan weer lachen)
Anja, heeft de dierenarts gezegd hoe lang die arme Kobus zich “honds” zal voelen? Enig idee wanneer hij op zal knappen?
Dat bedoel ik dus “theoretisch” …..
Ik ga morgen met hem voor de controle. Maar het gaat al beter, gelukkig. Hij heeft vandaag voor het eerst weer een wandelingetje door het huis gemaakt, en dat ging. Nee, ik wist niet dat het een tamelijk zware operatie zou zijn. Balletjes eraf, dat was nou echt kattepis. Dat was niet meer dan een dag niet op z’n kontje kunnen zitten. Dit niet. En het is maar goed dat ik reces heb anders zou het echt heel moeilijk zijn geweest, want hij is zo eenkennig, ik zou het niet graag aan iemand anders over hebben willen laten. En ik zou hem zeker niet in dat hokje in het ziekenhuis hebben gelaten, god wat was hij daar ongelukkig. Hartstikke vies en nat, en grommen naar de verzorgster die mij vriendelijk vroeg of ik hem er uit wilde halen, omdat hij zo boos en zo bang was. Toen hij mijn stem hoorde kwam er voor het eerst weer een mieuwtje uit, behalve dat gegrom.
Horen we dan nog iets Anja of sluit je het weblog vanavond af?
Groet,
Gerrie
Nee hoor, morgen doe ik nog de laatste berichten over de diertjes, voor degenen die meeleven.
Sterkte Anja, Mijn poes is al jaren dood, maar ik herken veel in je verhalen. Wat meer is je kan het zo beeldend beschrijven dat ik het helemaal voor me zie. Moge de patienten snel herstellen.