Het gaat wel, hier in verpleeghuis Kobus.

Gisteren stond hij goed op zijn pootjes, en had een geweldige plas gedaan, wel met een boog over de rand van de bak heen. Hij is er nog niet aan gewend dat hij met een krachtige straal kan pissen. Ik wilde zeggen: met een krachtige mannenstraal, maar dat is nu juist een verschil tussen poezen- en mensenmannetjes en vrouwtjes, qua plas hebben de vrouwtjes het makkelijker. En dus ook de trans-gender poezenmannetjes. Geen gewurm om er een dun straaltje uit te krijgen. Ik probeer dit te zeggen zonder de medemens met prostaat te kwetsen. Sommige van mijn beste vrienden hebben een prostaat.

Maar Kobus is dus nog niet gewend dat hij zich niet meer heel erg hoeft te concentreren om zijn plas er uit te laten druppelen, maar dat het met de eerste impuls al is gebeurd, dus soms gaat het nog mis en heeft hij al gepist voor hij door zijn hurkjes is gezakt. Maar wel met een poging om het op de bak te doen, goddank.

In Gaza, met mijn werk met gehandicapten, ben ik er al aan gewend dat een flink deel van de problemen van revaliderende mensen met verlamming en hersenbeschadiging gaan over poep en pies. De dagen hier in verpleeghuis Kobus gaan daar ook voornamelijk over. Nu geen problemen meer met pies, behalve af en toe even dweilen. Maar wel met poep.

Gisteren stond Kobus dus goed op zijn pootjes, hij probeerde al onder de kier van de deur door de kijken waar aan de andere kant dat kreng ook al zat te loeren, dus ik dacht, vooruit, ik zet de deur even open. Kobus aan de wandel. Nou ja, wandel, het was meer een botsautootje, want hij krijgt het maar niet in zijn zelfbeeld dat opgeslagen is in zijn hersentjes, dat hij een kapje om zijn kop heeft. Dus neemt hij bij elke tafelpoot de bocht te klein, en staat dan weer klem. En heeft maar één idee: vooruit. Dat zelfs een botsautootje in zijn achteruit kan heeft hij nog niet door. Dus het blijft nog even gestuntel, al lijkt hij er blijmoedig bij.

Ook heeft hij even een bezoekje gebracht aan het bakje van Josephine, want dit is nu eenmaal de wet van de Grote Poes Hierboven: anderkats bakjes zijn altijd lekkerderder dan je eigen bakje. (Zie het bakjesballet van eens, hier.)

In de gang heeft hij nog even afscheid genomen van het vloerkleed dat ligt te wachten op de ophaal van groot vuil vanavond. Dat kleed heeft hij naar zijn mallemoer gepist, niet meer te redden. Een grootse prestatie. Hij vond dat het interessant rook, naar iets van vroeger, en bleef lang snuffelen.

Maar vanochtend ging het weer even mis. Ik durf ook niet langer dan tien minuten niet op te letten. Had gepoept. Poept een beetje drabbig. Poepertje dus vies. Als ik het zie ben ik er meteen bij met een zakdoekje, maar ik lette even niet op. Probeert die sul dus toch weer om zich schoon te likken, met dat kapje om zijn kop, en doet zichzelf dus zeer. Deze keer bloedde het niet, maar hij lag wel weer ongelukkig in een hoekje met één pootje omhoog vanwege de pijn. Jongetje toch. Pijnpilletje er in, beetje schoongemaakt, op een handdoekje op het bed, aaien en fluisteren tot hij weer spint en in slaap valt.

Ik kan dus nog steeds geen half uur weg. Hoe het morgen moet met mijn fractiedagen weet ik nog niet. Vanmiddag ga ik weer met hem naar dokkie dokkie.
Verwacht van mij dezer dagen geen grootse werken.
Ik ga de kattenbak maar weer even verschonen.