De Volkskrant is bepaald niet mijn favoriete krant als het gaat om het nieuws en commentaar over Palestina/Israël. Kritiekloos mag het Cidi propagandastukken plaatsen, zoals onlangs op 8 september, Henk van de Volkskrant mag mijn boek afdoen als ‘Anja’s gedram’, en de nieuwe Midden-Oostenverslaggever Rolf Bos is geen aanwinst.

Voorbeeldje: artikel van 3 september. Zegt: “Er zijn vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen. En dus barst het geweld van Hamas weer los.” Lees nog eens. Wat zegt Bos en wat zegt Bos niet? Hij zegt dat Abbas ‘de Palestijnen’ is, en Hamas niet. Geen woord over het feit dat Hamas en dus Gaza is uitgesloten van de onderhandelingen, dat Hamas nog steeds geboycot wordt, Gaza nog steeds hermetisch is afgesloten. En dus ook geen woord over het feit dat Hamas tamelijk veel reden heeft om niets te zien in de zogenaamde vredesbesprekingen. (Kijk hier, bij Al Jazeera, wat de Gazanen van de ‘vredesonderhandelingen’ denken.)

Dat gaat nog even door zo: “De militante beweging die over Gaza heerst” – Bos bedoelt de partij die door de bevolking zelf bij de laatste verkiezingen is verkozen – “weigert Israël te erkennen en is tegen het huidige vredesoverleg in Washington.” Krijgen we nog iets te horen over de vraag waarom Hamas “weigert om Israël te erkennen” – wat overigens al door Arafat is gebeurd en niet nog eens hoeft, krijgen we iets te horen over wat de Palestijnen zeggen: laat Israël eens uitleggen welk Israël wij eigenlijk moeten ‘erkennen’, is dat het Israël binnen de grenzen van 1967, of is dat het Israël dat Gaza en de Westoever bezet houdt? Waar liggen eigenlijk de grenzen van dat Israël dat we geacht worden te erkennen, wil Israël dat eens duidelijk maken?

En dan nog iets. Israël heeft het al niet meer over de ‘erkenning van Israël’, maar de erkenning van Israël als de staat van alle joden. Behalve het antwoord van Haniya, met de tegenvraag: gaan wij Palestijnen dan over het karakter van de staat Israël?, nog een punt. Waarom zouden de Palestijnen de joodse staat moeten erkennen als dat betekent dat ze zich erbij neer moeten leggen dat ook de Palestijnse staatsburgers van Israël voor eeuwig tweederangsburgers blijven, en Israël een strategie voert om zoveel mogelijk Palestijnen buiten Israël te houden om de joodse meerderheid niet kwijt te raken – waarom, in godsnaam, zouden de Palestijnen daar hun goedkeuring aan moeten geven? Vraagt verslaggever Bos zich dat eigenlijk af? Zou het antwoord eventueel kunnen zijn dat Israël zich indekt tegen de uitsluiting van Hamas door een eis te stellen waarvan ze van tevoren weten dat die niet ingewilligd gaat worden? En meneer Bos, in dat geval, wie is dan eigenlijk de partij die ‘de gesprekken saboteert’?

O en deze, in een artikel van 14 september: “Abbas heeft het, op papier althans, makkelijker dan zijn opponent. Hij kan tijdens de besprekingen achteroverleunen, en als Israël weigert opnieuw een bouwstop voor nederzettingen op bezet gebied af te kondigen, zomaar weglopen”. Zomaar weglopen, hoe zou die Abbas daarbij komen zeg. “Driekwart van de wereld zou in dat geval met een beschuldigende vinger naar de Israeli’s wijzen”. Tja, hoe komen al die lui erbij om de voortzetting van de nederzettingenbouw, terwijl 40% van de Westoever al niet meer voor Palestijnen toegankelijk is, te zien als een teken dat Israël allesbehalve van plan is om werkelijk vrede te stichten, belachelijk, toch?

Nou ja, laat maar. De Volkskrant draagt graag een steentje bij aan de stereotype beeldvorming over Abbas als de ‘redelijke’ Palestijn, en Hamas als de militante groep die de vrede saboteert met geweld. Over de ontwikkelingen binnen Hamas, lees het artikel van Siegman, hier en hier, hoef je van de Volkskrant niets te verwachten. En een beetje behoorlijke achtergrond, wat je van een kwaliteitskrant zou kunnen verwachten ook niet. De Volkskrant is al heel lang geen kwaliteitskrant meer. Dan is Guus Valk van het NRC duidelijk een gradatie betrouwbaarder.

En dus zullen de kritische lezers hun achtergrondmateriaal ergens anders vandaan moeten halen. Gelukkig hebben we een keur van kritische websites, hebben we Electronic Intifada, een paar journalisten van Ha’aretz, hebben we schrijvers als Henry Siegman, komen er boeken uit als binnenkort van Noam Chomsky en Ilan Pappé over de oorlog tegen Gaza.

En maakt af en toe iemand een kritisch commentaar over hoe bevooroordeeld sommige westerse media te werk gaan. Zie bijvoorbeeld hier een filmpje over de manier waarop de BBC een reportage maakte over de Israëlische aanval op de Mavi Marmara. Met dank aan Tess.