(Protest tegen de ‘eed van trouw’, foto Ha’aretz)

Het is wel interessant dat er op dit moment in Israël behoorlijke ophef is ontstaan over het nieuwe wetsvoorstel, waarbij niet-joodse immigranten bij toelating een eed van trouw af zouden moeten leggen aan de ‘joodse en democratische staat’. Hier. Opeens begint een groep progressieve en kritische Israëli’s iets te roepen over fascisme. Hier. (En zie het gisteren verstuurde persbericht hieronder).

Nu kun je zeggen, beter laat dan nooit. Maar het punt is dat geen van hen op het idee komt dat die formule, dat Israël zowel een joodse als een democratisch staat moest worden, nooit heeft gedeugd. Want dit willen de meeste gewone mensen die iets begrijpen van waar een democratie over gaat ook zo wel snappen: een democratie is een staat waarin alle burgers gelijke rechten hebben. Besluit je bij voorbaat dat de ene etnisch-religieuze groep, joden, meer rechten heeft dan de andere groep, de niet-joden – want waar slaat dat ‘joodse staat’ dan op tenslotte, dan is het per definitie geen democratie. De fundamentele weeffout stamt al van 1948, en qua ideologie van daarvoor, van de zionistische beweging die bedacht dat het land dat ze wilden vestigen in Palestina het land moest worden van alle joden ter wereld. En niet van de joden die er woonden. Laat staan van de niet-joden die er woonden.

Er is een reeks van nieuwe wetten in de maak die het fundamenteel racistische karakter van Israel nog eens moeten bevestigen, en daar is de wet die een eed van trouw eist van niet-joodse inburgeraars er een van. De vraag is waar het voor nodig is. In de eerste plaats is het voornamelijk symboolpolitiek, want er komen al nauwelijks Palestijnse inburgeraars Israël binnen, Israël is al vele jaren bezig om gezinshereniging van Palestijnse staatsburgers moeilijk zo niet onmogelijk te maken. En kennelijk worden joden per definitie zo trouw geacht dat die geen eed af hoeven te leggen, alhoewel het ondertussen toch duidelijk moet zijn dat de scherpste kritiek op Israël van joden afkomstig is. En ook dat dit een nieuw voorbeeld van discriminatie is. Ten tweede is de ophef nu wat merkwaardig, omdat er al wetten zijn op die leest.

Zo kan de staat politieke partijen verbieden die niet erkennen dat Israël zowel een joodse als een democratische staat is. Dat houdt in dat een politieke partij die voor gelijke rechten voor alle burgers is verboden kan worden. Dit is de fantastische Catch 22 in de Israëlische wetgeving: met democratische middelen (meerderheid in de Knesset) is besloten dat de burgers geen gebruik mogen maken van de democratische middelen om gelijke burgerrechten op te eisen en een werkelijke democratie van Israël te maken. Er is bovendien geen Grondwet in Israël, waarop de bevolkingsgroepen die voor gelijke burgerrechten strijden zich zouden kunnen beroepen. (Wat Arafat, toen hem eens gevraagd werd waar de Palestijnse Grondwet bleef, de grap ontlokte: stuur die van Israël maar op, dan schrijven we die over.)

Israël had als koloniserende maatschappij langzamerhand toe kunnen werken naar meer gelijkheid van de Arabische staatsburgers, ongeveer twintig procent van de bevolking. Overal ter wereld hebben koloniserende staten zich aan moeten passen aan het keren van het getij. In geen westerse democratie zal een regering het kunnen maken om een fundamentele ongelijkheid te bepleiten van burgers van verschillende etniciteit of religie, al hebben wij tegenwoordig wel Wilders die wel een poging in die richting wil doen (en niet voor niets zo’n fan is van Israël). Maar nog steeds willen veel mensen in het westen niet zien dat Israël vanaf het begin de structurele discriminatie tot fundament van hun staat hebben gemaakt, en dat fundament op dit moment niet aan het afbouwen, maar aan het versterken zijn. Het ingebouwde racisme wordt niet eens meer verborgen.

Het is opmerkelijk dat er door de Palestijnse staatsburgers vrijwel nooit geweld is gebruikt om zich te verzetten tegen de structurele ongelijkheid en evidente discriminatie op vrijwel alle vlakken van het bestaan. Ondanks het feit dat het Israëlische leger wel is ingezet tegen vreedzame demonstranten: in 2000 werden er dertien doodgeschoten, waarvoor niemand verantwoordelijk werd gesteld en bestraft. De Palestijnen met Israëlisch staatsburgerschap hebben altijd geprobeerd om binnen de grenzen van de wet voor hun rechten op te komen. Maar die marge wordt kleiner en kleiner. Ondanks de geweldloosheid worden de Palestijnse burgers steeds meer als vijand gezien, en wordt er door ultrarechts steeds meer bedacht om hen het leven in Israël onmogelijk te maken. Waaronder de absurde eis dat Palestijnen in zouden moeten stemmen met die volstrekt tegenstrijdige formule dat Israël een ‘joodse en democratische staat’ is. Met andere woorden: dat ze in moeten stemmen het hun eigen officiële achterstelling, en moeten doen alsof het verbod om op te komen voor gelijke burgerrechten landverraad zou zijn aan de Israëlische ‘democratie’. Hoe verzin je het.

Het is interessant dat er voor een groep min of meer progressieve Israëlische joden uitgerekend nu een soort grens is bereikt van wat ze nog mee willen maken. Ik ben benieuwd hoe zich dat verder gaat ontwikkelen, want er is nog een sleep aan dergelijke wetten in de maak, die het ook joodse Israëli’s steeds moeilijker moeten maken om nog kritiek te uiten op hun eigen land.

Zie ook Gideon Levy met een snijdend artikel, hier).

En ik wachtte er al op: meer commentaar van Abu Pessoptimist: hier.

Persbericht van de protestgroep:
Press Release October 10, 2010

“We will not be citizens of a fascist state purporting to be Israel” say hundreds of Israeli academics and public figures.

A protest rally against the government’s “Loyalty Oath Bill” was held outside the Tel Aviv house. There Ben-Gurion read the 1948 the Declaration of Independence. There, today, the “Declaration of Independence from Fascism” was signed.

“We are citizens of the Israel which was depicted in the Declaration of Independence, a peace-seeking country based on the principles of equality and civil liberties. We do not intend to be the citizens of a state purporting to be Israel which stops being democratic and enbarks on becoming a fascist state,” proclaimed intellectuals, public figures, and Israel Prize laureates who gathered this afternoon for a protest rally against the “Loyalty Oath Bill” approved by the government. A protest rally was held on Tel Aviv’s Rothschild Boulevard, in front of the museum building where David Ben Gurion had read the Declaration of Independence in 1948.

Beneath the statue of Meir Dizengoff, first mayor of Tel Aviv, actress Hanna Meron read out from that Declaration of Independence: “The State of Israel will be based on based on Liberty, Justice and Peace, as envisaged by the prophets of Israel; it will ensure complete equality of social and political rights to all its inhabitants, irrespective of religion, race or gender; it will guarantee freedom of religion, conscience, language, education and culture; it will safeguard the Holy Places of all religions; and it will be faithful to the principles of the Charter of the United Nations”. She noted that, sixty-two years later, the reality of Israel is very different than what the country’s Declaration of Independence envisaged. At the end of the rally, a “Declaration of Independence from Fascism” was signed (see full text below).

Among participants in the initiative were Shulamit Aloni, Uri Avnery, Alex Ansky, Shery Ansky, Menachem Brinker, Ran Cohen, Ruth Cohen, Yaron Ezrachi, Galia Golan, Haim Guri, Sna’it Gisis, Yoram Kaniuk, Dani Karavan, Yehoshua Knaz, Elia Leibowitz, Alex Libak, Hanna Meron, Sammy Michael, Merav Michaeli, Sefi Rachlevsky, Gabi Solomon, David Tartakower, Micha Ullman, and many others.

Following is the full text of the Declaration of Independence from Fascism:

A state which forcibly invades the hallowed realm of the individual citizen’s conscience, and which imposes punishment on those whose opinions and beliefs do not fit the authorities’ opinions and the prescribed “character” of the state, stops being a democracy and embarks on becoming a fascist state.

Behind these stairs where we stand, the state of Israel was proclaimed. The state which increasingly takes Israel’s place – a state which fills the country with a variety of racist legislation, promoted by the Knesset and the cabinet – is excluding itself from the family of democratic nations. Therefore we, citizens of the Israel envisaged in the Declaration of Independence, hereby declare that will not be citizens of a country purporting to be Israel and which violates its basic commitment to the principles of equality, civil liberty and sincere aspiration for peace – principles upon which the State of Israel was founded.

Contact: Sefi Rachlevsky 052-7078075