(Niet mijn foto)

Ik heb het wel eens vaker gezegd, ik ben een fan van het weblog van Claar. Het is een kleine oase. Soms omdat ze een interessant en scherp politiek idee onder woorden brengt, soms om haar kleine woordgrapjes en vooral haar waarnemingen van de veranderingen in het taalgebruik, door haar hoor ik het opeens.
Claar? Het nieuwe ‘leuk’ is nu ggappig. Iedereen vindt iets ggappig, en bijna allemaal zijn ze de r kwijtgeraakt.

Maar er zijn ook mini-essays aan de hand van de observaties die ze doet, in de trein, op de bushalte, in de klas. Zoals dat kinderen niet meer uit het raam kunnen staren. Ze kunnen de leegte niet meer aan. Alles moet vol. Hier, schrijft ze daarover.

Zoiets roept dan zoveel herinneringen op. Ik was zo’n absolute meester in het uit het raam staren, dat iedereen, ikzelf ook, dacht dat ik niet zo’n geweldige leerling was. Toen ik later ging studeren, en weinig tijd had, en gemotiveerd was, was ik – vooruit, ik zeg het gewoon maar – dik meer dan gemiddeld begaafd. Maar ze moeten me niet vervelen. En dat deden ze toen, op school, niet allemaal, maar sommigen wel. En nog, als ik naar Balkenende luisterde, dan ging bij mij van binnen gewoon het geluid uit. Vroeg iemand: wat zei die nou? Geen idee.

Eens ging ik in therapie, in hypnotherapie, en ik dacht, daar ben ik niet geschikt voor, veel te nuchter. Haha. Zelfkennis een zes min. Nou ik telde tot tien en weg was ik. O, wacht even, was dat ‘in trance’? Nou dan kon ik wel vertellen dat ik de helft van mijn leven zo rondliep. Starend uit het raam. Ook zonder raam in de buurt.

Dat neemt af, dat vermogen. Net als die kinderen van Claar die niet meer gewend zijn aan leegte raak ik eraan gewend om me vol te gooien. Eerste signalen van verveling of onrust, ach, nog even kijken wat er op facebook staat, of er nog e-mail is, en vier kranten per dag. Altijd mijn i-phone in de buurt. Zelfs onder mijn hoofdkussen voor als ik ’s nachts wakker ben en even niks te doen heb.

Ik geloof dat ik bij Claar ook maar een cursus uit het raam staren moet volgen. Zou ze het merken als ik gewoon tussen haar kinderen ging zitten?