Mooie film, een documentaire, gezien in Den Haag, van Movies that Matter: Shout! De film volgt twee jongens die leven in door Israël bezet gebied, de Golan. Ze gaan studeren in Damascus, en dan is de vraag of ze weer terug willen. De een kiest ervoor om terug te gaan naar zijn leven onder bezetting, om wel bij zijn familie te zijn, de ander wil niet meer: ‘je kunt hier niets anders doen dan bier drinken’, en kiest voor afstand: het betekent dat hij zijn familie bijna nooit zal zien. (Meer over de film: hier)

Veel van de film is voor mij erg herkenbaar vanuit Gaza, al is de bezetting daar veel zwaarder. Die verscheurende keuze om alles achter te laten als je weg kunt komen, maar dan ook afgesneden zijn; of blijven wonen in een gebied met zo weinig kansen. Maar ook het geschreeuw, met megafoons, over de grens heen, met de familie aan de andere kant heb ik nog meegemaakt tussen de grens met Egypte en Gaza – toen dat nog kon. Het dorp Rafah was door de grens in tweeën gesneden, en ik was erbij hoe jonge ouders hun kind omhoog hielden zodat oma aan de andere kant haar nieuwe kleinkind kon zien. Nu is de muur om Gaza heen zo hoog, dat elkaar aan de andere kant zien niet meer mogelijk is.

Het is een sobere en ontroerende film, het zijn hartstikke leuke jongens, en je ziet alle emoties van weerzien en vertrek.

Na afloop discussie, over de kunst van leven en overleven onder bezetting, waar behalve ik ook Nihal Rabbani, die veel kon vertellen over Palestijnen in Haifa en Jaffa, en Ingrid Rollema aan meededen, onder leiding van Imad el Kaka. Goede aandachtige zaal, mooie discussie. Ik herinner me vooral een klein verhaal van Ingrid over hoop. Zij was er in Gaza bij toen er weer eens een bombardement was, en die keer werd er een school van blinde meisjes gebombardeerd. Het eerste vliegtuig dook en liet een bom vallen. Toen kwam het tweede, die zag wat er was aangericht, en die zonder zijn bom te lozen weer optrok. En toen kwam een derde, en die liet opnieuw een bom vallen. Ingrid werkte toen in Khan Younis, in het zuiden, bij de Red Crescent Society, en het was dokter Anton die de mensen bij elkaar riep, en zei: we weten allemaal wat dat eerste vliegtuig deed, en zullen dat nooit vergeten, en wat het derde deed. Maar willen jullie vooral dat tweede vliegtuig niet vergeten, want die is het die ons hoop geeft.

(Nihal Rabbani)

(Ingrid Rollema)

(Imad el Kaka)

(En hier een tamelijk mislukte foto waarop de duo-voorzitters van Stichting Kifaia)

Natuurlijk nog aangenaam nagepraat in het café.

De weergave van de discussie zal binnenkort te vinden zijn op Kosmopolis, hier