Horen jullie het ook eens van een ander: Israël wil geen vrede, en heeft het nooit gewild. Ze hebben het vaak over vrede, vooral in de speeches die bedoeld zijn voor het buitenland. Maar ze doen er niets aan. Lees professor Podeh van de Hebrew University, die die conclusie ook maakt.
In the past decade, Israel has faced a number of Arab initiatives: the Arab League peace plan, Syrian offers to negotiate, Palestinian willingness to move forward and even moderate declarations from Hamas. Successive Israeli governments responded to all of them with restraint and icy indifference (with the exception of the waning days of Ehud Olmert’s term as prime minister ).
Israel’s listless response to these proposals cannot be understood as coincidental or circumstantial; it is a pattern of behavior. And Israel has never proffered its own initiative that would indicate a desire for peace. This leads us to the unhappy conclusion that Israel – both its government and its people – are not really interested in peace; at most, they make the sounds of peace, but that is not enough.
Voor het hele verhaal in Ha’aretz: hier.
Anja, Zolang Israel en Amerika twee handen op een buik zijn komt er echt geen vrede! Pas als ze beide schuld bekennen over wat er in 1945 en in mei 1949 plaats gevonden heeft, kan er echt gepraat worden en als dat niet gebeurd komt er nooit vrede. De andere mogelijkheid is om Israel volledig te gaan boycotten en dat kan alleen als de EU er aan meewerkt. Ik zou zeggen:Laat Nederland het voortouw nemen.
J.F. Verhagen Leiden
Het is een mooie gedachte: laat Nederland het voortouw nemen. Maar met de vorige en de huidige minister van Buitenlandse Zaken lopen we in Europa ruimschoots achter de zaken aan.
Het zou nog wel eens mee kunnen vallen met Rosenthal.
Uit dit kamerstuk van 27 oktober blijkt dat hij keurig het internationale recht volgt inzake de ligging van de Israëlische veiligheidsmuur en de nederzettingen die Israël op de Westelijke Jordaanoever bouwt. Beiden zijn in strijd met het internationale recht en dus illegaal, aldus Rosenthal.
“Het verbod op nederzettingen vloeit voort uit artikel 49 van het Vierde Verdrag van Genève uit 1949. Het Internationaal Gerechtshof heeft in het betreffende advies bevestigd dat de Israëlische nederzettingen in bezet gebied een schending van het internationaal recht vormen. Een dergelijk advies is juridisch niet-bindend, maar vormt wel een gezaghebbende uitleg van het internationaal recht.”
http://tinyurl.com/332j7z7
Linkse partijen kunnen Rosenthal daar nog flink mee plagen in de Kamer, want als dit het standpunt van de Nederlandse regering is, wat let hem dan om er in Europees verband werk van te gaan maken, dat Israël zich nou eens een keer aan het internationale recht gaat houden?
Behalve dat Rosenthal al bekend stond als vergaand pro-Israel, behalve dat hij accoord is gegaan met een regeeraccoord waarin alleen Israel genoemd is in het buitenlandbeleid, heeft hij ook al laten weten dat zaken als mensenrechten bij hem niet op prioriteit hoeven te rekenen.
Ik zie geen enkele reden om optimistisch te zijn met Rosenthal als minister van BuZa.
Anja,
Dit hoorde ik vanmiddag op de radio.
Ik denk dat er weer een aantal paar ogen geopend zijn
.
Nieuws m.b.t. het Israëlisch-Palestijnse conflict
17 december: UCP-reis op NCRV’s “Altijd Wat”
Op vrijdag 17 december komen vier Nederlandse schrijvers en publicisten aan het woord in het NCRV-programma “Altijd Wat”. Aanleiding is een door UCP georganiseerde reis naar Israël en de bezette Palestijnse gebieden, waar door deze schrijvers aan deelgenomen werd.
Rosita Steenbeek, Jan Siebelink, Frans Thomése en Antoine Bodar reisden van 6 tot en met 10 december met UCP door Bethlehem, Hebron, Ramallah, Jeruzalem, Gaza en Tel Aviv. Op verzoek van de NCRV hielden zij een dagboek bij, waaruit in de uitzending fragmenten zullen worden vertoond.
De deelnemers aan de reis hebben ontmoetingen gehad met mensenrechtenactivisten, oud-soldaten, theologen en “gewone” burgers in Israël en de bezette gebieden. De nadruk lag tijdens de reis op de impact van de bezetting op de levens van gewone mensen.
De uitzending van “Altijd Wat” is op vrijdag 17 december om 20.55u op Nederland 2.
Gedurende haar hele geschiedenis is Israël nóóit een “partner voor vrede”geweest.De Arabieren wel.Het schijnt zelfs dat Nasser vredesvoorstellen heeft gedaan.De oorlog van 1967 was een veroveringsoorlog van waterbronnen(Golan)en land(Westbank en Sinaï).Sadat deed in 1971 een vredesvoorstel in ruil voor de Sinaï.Dat werd door Golda Meïr hooghartig afgewezen.President Carter kon alleen met het uitoefenen van de grootste druk en een smeergeldsom van 100 miljard dollar Begin er toe krijgen vrede te sluiten in ruil voor de Sinaï.Daarna viel Begin vrolijk Libanon aan.Het vredesvoorstel van de Arabische Liga in ruil voor terugtrekking achter de grenzen van 1967 werd door Israël genegeerd.Alle “onderhandelingen”,”roadmaps”e.d. over het stichten van een Palestijnse Staat op de Westbank en Gaza(die steevast “mislukken”)zijn niets anders dan een rookgordijn voor de ware agenda:het inpikken van zoveel mogelijk land met zoweinig mogelijk Palestijnen.Daarom worden er ook voortdurend nederzettingen bijgebouwd en als er zo nu en dan toch vrede “dreigt”uit te breken wordt het tempo daarvan koortsachtig verhoogd.Deze klucht is al jaren aan de gang.De nieuwste truc is te eisen van Abbas dat hij Israël erkent als een “joodse”staat.Daarmee kunnen twee doelen worden bereikt.Zegt hij”nee”dan kan Israël uitroepen dat ze “geen partner voor vrede”hebben en doorgaan met nederzettingen bouwen.Zegt hij “ja”dan kan Israël weigeren vluchtelingen op te nemen(want Israël moet een “joodse”staat blijven).Mogelijk kunnen ze dan ook hun oude droom van het verdrijven van alle Israëlische Arabieren uitvoeren en dan nog zeggen dat Abbas het zo heeft bedoeld!( want dan is Israël immers echt een “joodse”staat!)Niets kun je bereiken met mensen die fundamenteel onoprecht zijn.
Met de laatste zin sla je de spijker op de kop Franklin.
@ Corrie van der Hart (5):
Dat was inderdaad ene interessante uitzending van “Altijd Wat”.
De deelnemers aan de reis waren zichtbaar onder de indruk van hun reis.
Siebelinks conclusie was: “confusie”. Zijn oorspronkelijke, traditionele kijk op de situatie was duidelijk aan het wankelen gebracht.
En de conclusies van Bodar, Thomése en Steenbeek waren zeer negatief over het optreden van de Israëli’s in de bezette gebieden.