Een paar artikelen:

1. De Carmelbrand

Tijdens de brand ging het om levens redden, en huizen, en niet om politieke analyses. Het was goed dat ook Turken en Palestijnen meehielpen de brand te blussen. De kritische vragen kwamen ook: hoe kon het gebeuren dat een land met een van de meest geavanceerde legers ter wereld niet het materieel en het personeel had om die brand snel te blussen? Maar er is nog meer aan de hand. Max Blumenthal schreef een artikel over de waarheid achter de brand.

En die is dat dat bos dat nu in vlammen opging daar niet vanzelf is gegroeid. Na 1948 verwoestte Israël honderden Palestijnse dorpen, om te voorkomen dat Palestijnse vluchtelingen terug konden keren, maar ook om de Palestijnse geschiedenis zoveel mogelijk uit te wissen – als hadden ze nooit bestaan, als was het land volgens de mythe werkelijk bijna leeg geweest. Het Joods Nationaal Fonds – vele Nederlanders zullen zich nog herinneren eens een boompje te hebben geschonken – zorgde ervoor dat veel van de plaatsen waar een Palestijns dorp had gestaan bebost werden, met zo snel mogelijk groeiend gewas. Naaldbomen dus, die van nature in het land Israël/Palestina helemaal niet thuishoren. En naaldbomen, in dat soms kurkdroge land, fikken als de pest.

Lees het verhaal van Max Blumenthal, die ook op bezoek ging in het door het vuur bedreigde Ein Hod, een Israëlische kunstenaarskolonie annex toeristenattractie, eens een Palestijns stadje genaamd Ayn Hawd. Een deel van de oorspronkelijke bevolking leeft nog steeds in een na vele jaren strijd eindelijk erkend dorp. Hier het hele verhaal.

2. Wat is er mis met het Goldstone Rapport?

Jerome Slater, net als Blumenthal niet de eerste de beste, schreef een kritische analyse van het Goldstone Rapport. Goldstone schreef een vernietigend rapport over de aanval op Gaza, bijgenaamd Gegoten Lood, waarbij vele burgers omkwamen. Zoals het rapport aantoonde: niet toevallig. Waarna er een giftige aanval op rechter Goldstone werd ingezet, die een jodenhatende jood zou zijn, een verrader, en het rapport werd weggezet als Israël-hatend en bevooroordeeld.

Nu is er wel degelijk het een en ander aan te merken op het rapport, schrijft Slater, hoewel vrijwel alle feiten door rapporten van andere organisaties als het Rode Kruis, Oxfam en door ooggetuigen die er soldaat waren zijn bevestigd, maar bepaald niet dat Goldstone en zijn onderzoeksploeg hadden overdreven. Integendeel, het rapport was nog aanzienlijk te soft, en wel om een paar redenen. Het ging er niet alleen om of Israël met buitenproportioneel geweld de strijd in was gegaan en te weinig had gedaan om de burgers te sparen, het rapport ontwijkt de vraag of er überhaupt sprake was van ‘zelfverdediging’ toen Israël de aanval inzette. Al eerder had Israël laten zien er opzettelijk op uit te zijn om een burgerbevolking aan te vallen, met name tijdens de oorlog tegen Libanon in 2006. Slater bevestigt nog eens wat ik in mijn boek Oorlog als er vrede dreigt ook stelde; Israël had andere methoden kunnen gebruiken om een einde te maken aan de raketbeschietingen, en had elk aanbod tot een wapenstilstand met Hamas afgewezen, bovendien, en had net als vele eerdere keren de wapenstilstand als eerste doorbroken. Zo samengevat is het niet alleen dat er tijdens de aanval oorlogsmisdaden zijn gepleegd, de gehele aanval was een oorlogsmisdaad. Zie het complete verhaal van Slater: hier.

En lees bijvoorbeeld over een van de gebeurtenissen die tijdens de aanval plaatsvond, waarbij een vluchtende vrouw die een witte vlag droeg werd doodgeschoten. Hier.

3. Toenemend racisme in Israël

Eens stond de westerse wereld op zijn kop toen op een VN-conferentie werd gezegd dat zionisme neerkwam op racisme. Nee, het zionisme was nooit bedoeld als racisme, en kan er ook niet mee gelijkgesteld worden. Maar dit is wel een feit, dat inmiddels ruimschoots is gedocumenteerd: dat de zionistische beweging van plan was om een joodse staat te vestigen op een zo groot mogelijk deel van het historische Palestina, en daartoe van plan was om een zo groot mogelijk deel van de Arabische bevolking te verwijderen. Om vervolgens de Palestijnen die in de nieuwe joodse staat overbleven een status te geven van tweederangsburgers. Mijn stelling is dat wanneer je eenmaal begint met burgers verschillende rechten te geven op grond van hun religieuze-etnische afkomst, je er niet aan ontkomt dat racistisch denken normaal wordt – al was het alleen maar om te kunnen rechtvaardigen waarom de ene groep boven de andere wordt gesteld.

Dat de joodse staat racisme produceert, en steeds meer racisme, kan moeilijk meer ontkend worden. In de angst om de joodse meerderheid kwijt te raken (lees daarover eveneens mijn boek) wordt vrijwel elke niet-jood een bedreiging, voorop uiteraard de Palestijnen, maar ook de buitenlandse gastarbeiders die – oh ironie – aangetrokken moesten worden toen de Palestijnen uit de bezette gebieden niet meer in Israël mochten werken. En vluchtelingen, waarvoor nu nieuwe kampen worden ingericht en een extra muur (kosten 370 miljoen dollar) om ze tegen te houden. Van de 4000 vluchtelingen die afgelopen jaar asiel aanvroegen mogen er zegge en schrijve 2 (twee) blijven – geen wonder dat Wilders zo’n fan is van Israël. En dan zijn er nog de ‘zwarte’ joden, afkomstig uit Ethiopië, eens met veel fanfare naar Israël gehaald, nu zwaar gediscrimineerd.

Het is al normaal geworden dat rabbijnen, van wie velen door de staat worden betaald, andere joden oproepen om geen woningen en kamers te verhuren aan Arabieren (hier), en onlangs was er een demonstratie waarin geschreeuwd werd “dood aan elke jood die aan een Arabier verhuurt, dood aan elke joodse vrouw die het met een Arabier doet.” Hier.

Lees Gideon Levy over het toenemend racisme in Israel, hier en hier.

En zie over de angst voor ‘buitenlanders’, hier.

En gelukkig zijn er ook Israeli’s die protesteren tegen de ‘opvangkampen’, lees, letterlijk, concentratiekampen, voor vluchtelingen. Hier.

4. De tirannie van de Israëlische meerderheid

Laatste artikel. Veteraan Zeev Sternhell, toegewijd zionist, maakt zich steeds meer zorgen over zijn land, het gaat de verkeerde kant op, en wel drastisch. We zitten met een parlement dat fungeert als een lopende band voor een soort van wetgeving die het land steeds dieper in het moeras trekt, zegt hij – in iets andere bewoordingen. In Israël spreken we niet over een democratie die begrijpt dat een democratie er is om niet alleen de wil van de meerderheid door te zetten, maar om de rechten van minderheden te beschermen – nou daar kun je tegenwoordig in Nederland ook een verhaal over houden trouwens, met Israël-vriend Wilders die helemaal niet vindt dat je de vrijheid en de rechten van minderheden moet verdedigen.

(Sternhell)

In Israël geldt het recht van de sterkste en dat heet daar democratie. En daarmee is Israël niet in staat om de meest dringende problemen op te lossen, die van de doorgaande bezetting bijvoorbeeld. Hoe lang gaat het duren voordat Obama en de Europeanen doorkrijgen dat er met Israël pas te praten valt wanneer ze een keer hartgrondig onderuit zijn gehaald? Lees Sternhell, hier.