Menachem Klein ken ik van zijn deelname aan discussies en lezingen in Nederland. Een academicus met een lange staat van dienst, vele publicaties. Hij zat daar in Felix in Amsterdam met zijn keppeltje, en zijn loyaliteit aan Israël, maar wel met fundamentele en onderbouwde kritiek op de bezettingspolitiek van zijn land. Die kritiek breekt hem nu op.

In ‘democratie’ Israël wordt het steeds moeilijker om nog een ander geluid te laten horen dan het gezagsgetrouwe verhaal dat de huidige rechtse regering wil verspreiden. Mensenrechtenactivisten en mensen die opkomen voor – bijvoorbeeld – vluchtelingen of dienstweigeraars, krijgen het steeds moeilijker. Ze worden opgepakt, verhoord, hun kantoren overhoop gehaald, en het is duidelijk dat er alles aan gedaan wordt om hen te intimideren en de mond te snoeren – ook de nieuwe wetgeving gaat steeds meer in de richting van het strafbaar maken van hulp aan de ‘verkeerde’ Israëlische staatsburgers. Het was vorig jaar dan ook voor de eerste keer dat er een grote demonstratie van mensenrechtenactivisten was die nu eens ging over henzelf, en hun rechten zoals vrijheid van meningsuiting.

Historicus Ilan Pappe, die regelmatig met de dood werd bedreigd en niet hoefde te rekenen op enige bescherming, week dan ook uit naar Engeland. Hij maakte mee dat hij in de kantine van zijn universiteit geen koffie kon drinken met een collega zonder dat die collega vervolgens op het matje werd geroepen. En nu zijn er een paar academici, waaronder Menachem Klein, die meemaken dat ze in hun academische carrière worden gedwarsboomd om geen enkele andere reden dat ze als ‘links’ gelden – in Israël ben je dat al snel als je kritische geluiden laat horen. Lees voor het complete verhaal Abu Pessoptimist, hier.