Altijd hetzelfde gedonder. Jan en ik nemen een taxi vanaf Ben Gurion naar Jeruzalem. We moeten bij het Jerusalem Hotel zijn, maar dat ligt in Oost Jeruzalem. Palestijns dus. En dus weet de taxichauffeur niet waar dat is, want die is joods en daar komt hij nooit. Zijn tomtom helpt ook niet, want die doet niet aan vijandig gebied. Bellen we mijn vriendin Rula, of die het de chauffeur even uit kan leggen. Maar die spreekt geen Hebreeuws en de taxichauffeur niets anders. Met een soort van Engels redden ze het, en omdat wij vanaf het nog veel grotere American Colony Hotel wel de weg weten komen we aan.

Vanochtend krijgen we hetzelfde gedonder in omgekeerde volgorde want we moeten onze training voor de LGBTQ-en-nog-wat mensen doen in West Jeruzalem, en een taxichauffeur van hier weet daar de weg niet, want niemand van Oost gaat ooit naar West als hij het kan helpen. Eén stad, nergens zie je een hek, of een streep over de straat, of iets wat lijkt op een grens met een douane, of borden, toch kun je op de meter af precies vertellen of je in Palestijns of in joods Jeruzalem bent.

Shisha gerookt op mijn favoriete binnenplaatsje, glaasje wijn erbij want het zijn christenen, camera’s overgedragen aan Rula, mooi gesprek met de mensen van ons ministerie van Buitenlandse Zaken waar minister Rosenthal ook nog pas langs was, en het raadsel is opgelost waarom ik Gaza niet in mag. Ze hebben pas besloten dat parlementariërs er niet meer in mogen, maar toen ik een paar uur voordat mijn vliegtuig zou gaan liet weten dat mij de toegang werd geweigerd vonden ze het niet nodig om me dat te vertellen.

Update:
En ja hoor, Palestijnse taxichauffeur wist het adres in West Jeruzalem niet. Jan Jonatan bellen, Jonatan spreekt natuurlijk geen Arabisch, maar deze chauffeur (hierboven op de foto met Jan) sprak wel een beetje Hebreeuws, dus we zijn er gekomen, in Open House Jerusalem, waar we Sylvia Borren troffen die de training gaat leiden.