Een fragment:

Tragisch, zegt minister Leers, maar de asielprocedure was OK.

Op 4 mei zullen op de Dam de gedichten weer klinken. Nooit meer oorlog, nooit meer fascisme. Juist daar waar de kransen neergelegd worden voor de gevallenen heeft deze man zich in brand gestoken. Een vroegere advocaat van hem noemt zijn naam, Kambiz Roustayi, en vertelt dat hij twee jaar geleden al aan zag komen dat deze man zou afglijden.

Wie is verantwoordelijk? De man zelf? De overheid? Vluchtelingenwerk? Wij als samenleving? Wie neemt hem serieus als hij roept dat hij geen kant meer op kan? Wie gelooft hem als hij vertelt dat uitzetting naar Iran een terugkeer naar de hel is? Deze week zijn geruisloos gezinnen van uitgeprocedeerde Irakezen en hun minderjarige kinderen van hun bed gelicht en overgebracht naar het uitzetcentrum. Dat wilde Kambiz Roustayi voor zijn.

Een dag later roept het Nationaal Comité 4 en 5 mei op om op 4 en 5 mei een fakkelspeldje te dragen als teken dat je vrijheid belangrijk vindt. Dat klinkt me wrang in de oren. Welke fakkel geven we door? Pakt Nederland de traditie uit de dertiger jaren van de vorige eeuw om doodsbange vluchtelingen terug te sturen weer op of .. ?

Voor het hele stuk: hier.