Leila vroeg of ik meeging naar een kookworkshop van de Libanees Michel Yammine. Goed idee: ik houd van koken, van eten, van goed gezelschap, en ik had een beetje heimwee naar de mezze in Gaza – waar ik nog niet in mag. Veel mensen die nu in Gaza wonen als vluchteling komen uit het noorden van wat nu Israël is, en woonden dus dicht bij Libanon – zelfde dialect, zelfde smaak in voedsel.

Het was een heerlijke manier om een zondagmiddag- en avond door te brengen. Leuk gezelschap, multicultureler kun je het nauwelijks krijgen – er waren vrouwen uit Palestina, Irak, Somalië, en het Gooi, Michel komt dus uit Libanon en ik ben ook al een halve Gazzawiya. Met Michel leerden we eerst om Libanese baklawa te maken, van flinterdun filodeeg met heel veel roomboter en nootjes – dunner zou ik die dag alweer niet worden. En daarna fatayer, hapjes van deeg met een spinazie en pijnboompitten vulling. En toen nog een heerlijke kip shawarma. Allemaal dingen die mij nooit gelukt zouden zijn uit een kookboek – Michel deelde met ons zijn kunstjes en geheimen. Hoe je die rolletjes kunt maken voor de baklawa? Met een stokje van een klerenhanger. Hoe je die kip zo zacht en mals krijgt? Marineren en slaan. En dan wel een echte kip, en niet van die getreiterde plofkip van de kiloknaller. En toen nog een walnotentapinade. Ik leerde nog wat ingredienten kennen die je bij de Turk kunt kopen, sumac kende ik al, maar de granaatappelsiroop en de appelazijn waren nieuw voor me.

Het was een vrolijke en informele bende. Tussendoor danste Leila buik, en Michel nam het voortouw in een dabka met de twee Palestijnse vrouwen. Stella kon er ook wat van, die zie ik anders alleen maar demonstreren. Er was heerlijke Libanese wijn voor wie wilde, er was hummous, we aten ons eigen eten op en het was echt verukkelijk.

Michel biedt de workshops aan bij hem thuis, hij kan groepen aan van minimum zes en ik geloof maximum tien mensen. Je kunt je als groep aanmelden bij hem, of je aansluiten bij anderen. Het lijkt me ook een hartstikke leuk uitstapje voor collega’s die eens wat anders willen, of gewoon voor vrienden die van eten en koken houden. Iemand die buikdanst moet je wel zelf meenemen, die hoort niet bij het menu, en als je dabka wil dansen kan het niet zonder Palestijnen. Maar het is toch wat als je je eigen baklawa kunt maken, die echt, echt lekkerder is dan uit welke winkel ook.

Michel doet trouwens ook catering. Zie op zijn weblog, hier, en op facebook vindt je hem bij Michel Yammine en foodbymichel.