Gisteren in Amsterdam een kleine herdenking voor de Gaza-activist Vittorio Arrigoni die vorige week vermoord werd in Gaza. De herdenking werd georganiseerd door de Stichting Nederland-Gaza. De mensen van de vredesvloot dus.

Er waren een paar Palestijnen, mensen die Vittorio hebben gekend van de boot naar Gaza, mensen die meewerken aan de flottielje of die die ondersteunen, een paar belangstellenden. Een sober programma.

Rob Groenhuizen sprak namens stichting Nederland-Gaza: we zijn diep geraakt door de dood van Vittorio. Door zijn dood worden de mensen in Europa weer met hun neus op de feiten gedrukt. In de Nederlandse samenleving neemt de steun voor Palestina toe. Israël roept steeds meer weerstand op, we nemen de neergang van dat land waar. We herdenken een moedig strijder, een voorbeeld voor ons. Zijn boodschap: stay human, is de belangrijkste reden waarom wij ons inzetten voor Palestina.

Ook Amin Abou Rashed, die samen met Vittorio op een van de boten was, herdacht hem als een vriend. Een man om meteen van te houden. En zei er nog bij: de daad van de extreme groep die hem heeft gedood heeft niets te maken met de islam. Ook in Gaza zijn de mensen diep geschokt en rouwen om een trouwe vriend. Net als alle Palestijnen buiten Gaza. Vittorio leeft voor in onze harten.

Ik was ook gevraagd om te spreken. Ik heb Vittorio nooit ontmoet. Maar ik ken Gaza, en ik kon iets vertellen over wat er daar gebeurt met de mensen die nu al zo lang onder bezetting leven, en nu de laatste jaren onder een illegale blokkade. Wat het met de mensen doet als ze weten dat de hele wereld heeft toegekeken bij de bloedigste aanval op Gaza, en nu bij de blokkade, en niets doet. De enorme eenzaamheid als je weet dat je in je recht staat, maar nergens je recht kunt krijgen. Wat het met de jongeren doet die niet op de rechtvaardigheid van de wereld kunnen rekenen, wat het doet als je geen toekomst meer ziet behalve voor altijd in een gevangenis te leven ook als je niets anders hebt gedaan dan als Palestijn geboren te worden. Ik maak me net als John Ging van de UNRWA zorgen over de jeugd die niet meer weet wat een normaal leven is.

Vittorio was een van die mensen die zich het lot van de Palestijnen aantrok, en daar de uiterste consequentie aan verbond. Ik weet zeker dat Vittorio voor veel mensen nu meer leeft dan voor zijn dood.

Wala’a Amar, studente uit Gaza, die het na veel moeilijkheden gelukt is om in Nederland een opleiding te kunnen volgen vertelde wat het voor haar betekende: ze heeft Vittorio niet gekend, maar hij is als een broer. Ook zij was geschokt, wie kan zoiets doen, een moord op een bondgenoot, het is tegen alles waar ze in gelooft. Het is tegen onze waardigheid, tegen onze strijd. Ik huilde twee keer, zei ze, de eerste keer toen ik hoorde dat hij dood was, en de tweede keer toen ik begreep hoeveel hij heeft betekend voor andere mensen. Hij staat bovenaan de lijst van mensen die we nooit meer zullen vergeten. Dat zijn ziel ruste in vrede.

Irene, een Italiaanse die hem kende van de Gaza Freedom March herdacht hem – moest je echt dood om een held te worden? En ze vertelde dat zijn moeder mee zal varen in de flottielje, ter nagedachtenis aan haar zoon, en om de mensen aan te moedigen de strijd voor rechtvaardigheid niet op te geven.

Een prachtig filmpje, dat gemaakt leek voor deze gelegenheid: Vittorio loopt over een begraafplaats in Gaza, waar de doden, Britten, uit de Eerste Wereldoorlog zijn begraven. Het is een van de groenste plekken in droog Gaza: de begraafplaats wordt keurig onderhouden, ook de graven, hij liet het zien, van omgekomen joodse Britse soldaten, met een Davidster op hun steen. Alsof hij zijn eigen dood voorspelde, eindigde de film met een citaat van Mandela: A winner is a dreamer who never gives up. Het filmpje is op YouTube te zien,hier.

Ik zag mensen die hun tranen niet inhielden. We staken kaarsjes aan, en schreven boodschappen voor zijn familie in een boek. Zondag wordt hij begraven in zijn geboorteplaats in Italië. Er zullen veel internationale activisten bij zijn om hem te eren.

Ondertussen is juist zijn dood een aanleiding om de strijd voor de vrijheid van Gaza voort te zetten. De activisten van het ISM blijven actief – hier, ze zullen de komende tijd met een eigen boot de vissers begeleiden, die regelmatig aangevallen worden door de Israëlische marine.

Er zijn veel geschokte reacties uit alle delen van Palestina. Gaza rouwt, en zal hem net als Rachel Corrie niet vergeten. Hier. En hier een reactie van een Palestijn: hier.

Er zijn nog veel vragen over zijn dood, wie het hebben gedaan, en waarom. Twee verdachten zijn bij een gevecht met de politie die hen kwam arresteren gedood. Zie Abu Pessoptimist. hier. Veel is onduidelijk, en het is de vraag of de zaak ooit opgehelderd zal worden. Zie hier.

En hier meer foto’s op de facebookpagina van Kris.