Tijdens het spoeddebat in de Tweede Kamer over de flottielje kon je de een na de andere meneer van rechts horen beweren dat er geen humanitaire crisis is in Gaza, want dat had het Rode Kruis zelf gezegd. Waar ze dat van hadden? Uiteraard van het officiële kanaal van het Israëlische leger (hier.) Nee er is geen rapport, maar een mevrouw van het Rode Kruis, ene Matilde Redmatn had het gezegd in een interview.

Nu munt de officiële spreekbuis van het Israëlische leger niet uit in betrouwbaarheid, ze hebben er iets te veel belang bij om de feiten die de VN regelmatig laten horen te negeren, en te doen alsof er in Gaza niks aan de hand is. Zeker niet nu er een flotttielje aankomt die de blokkade van Gaza wil doorbreken. Kennelijk nam niemand de moeite, zeker niet de lui van rechts, om eens te checken of die gegevens van mevrouw Redmatn wel waar zijn. Want wat zegt ze nu eigenlijk? Er is geen humanitaire crisis want er is genoeg te koop in de supermarkten, er zijn restaurants en er is een aardig strand. Dat laatste is uiteraard gratis, en de goederen in de supermarkt en het lekkere eten in de restaurants (kan ik over meepraten) moet je natuurlijk wel kunnen betalen en daarover heeft ze het niet.

Tim Haughton van Mondoweiss, (een uitstekende website) besloot eens te doen wat alle media hadden nagelaten, die als kippen zonder kop het bericht hadden overgenomen, en die deed een beetje research (hier).

Een paar ontdekkingen:

1. Er bestaat geen Mathilde Redmatn, er werkt bij het Rode Kruis wel een Mathilde De Riedmatten.
2. Er is geen officieel rapport van het Rode Kruis dat bevestigt dat er ‘geen humanitaire crisis’ is.
3. Dankzij de Palestine Papers weten we dat Israël wel degelijk bezig is om Gaza opzettelijk op een minimum te houden, met name om elke ontwikkeling van de eigen economie tegen te gaan, maar net op het randje te houden zodat de Gazanen afhankelijk blijven.

“As part of their overall embargo plan against Gaza, Israeli officials have confirmed to (U.S. embassy economic officers) on multiple occasions that they intend to keep the Gazan economy on the brink of collapse without quite pushing it over the edge,” whilst keeping the Gazan economy “functioning at the lowest level possible consistent with avoiding a humanitarian crisis”.

Dat er dankzij de tunneleconomie veel te koop is in de winkels, en dankzij de voedselhulp van de VN aan het grootste deel van de Gazaanse bevolking geen mensen dood gaan van de honger (er is wel sprake van allerlei vormen van ondervoeding door vitamine en proteïnegebrek bij het armste deel van de bevolking) dat wisten we al. Het is ook niet voor niets, voor de iets meer oplettende lezertjes, dat de Flottila 2 geen voedsel meeneemt, maar zaken waar een groot gebrek aan is, zoals specifieke medicijnen en medische hulpmiddelen.

Van het meest recente rapport van de VN (hier) weten we dat de meerderheid in Gaza nog steeds ‘foodinsecure’ is, en van buitenlandse hulp voor hun voeding afhankelijk zijn. Maar meer:

We know that Gaza’s fishermen are limited to fishing within 3 miles of the shore, in a stretch of water heavily contaminated with raw sewage. (Incidentally this raw sewage also contaminates Gazas “nice beach”)
We know that 35% of agricultural land is off limits to farmers, unless they wish to find death at the hands of the IDF, and this doesn’t take into account agricultural land rendered inoperable as a result of the Gaza Massacre.
We know that 90% of drinking water extracted from the aquifer is brackish and fail’s to meet the WHO’s standard for drinking water.

En dan gaat het alleen nog maar om eten en drinken. Er zijn nog veel meer gevolgen van de blokkade, waarover ik al eerder schreef. Hier.

Het was opmerkelijk dat minister Rosenthal wel de moeite had genomen om ook even naar de VN-rapporten te kijken, en dus wist dat er wel degelijk meer aan de hand is in Gaza dan de rechtse mannen beweerden, maar ook hij citeerde het Rode Kruis-bericht zonder na te laten gaan of het wel klopte.

Tim Haughton heeft het Rode Kruis om een toelichting gevraagd, maar dat nog niet ontvangen.

De foto hierboven is er typisch zo een die de hasbarista’s graag verspreiden, op sites zoals deze hier. Niks aan de hand zolang er nog ergens in Gaza taart te koop is.

Hier kun je mij zien in Gaza. Ik was jarig, en ze hadden voor mij een verrassingsfeestje georganiseerd. Iedereen had wat lekkers meegenomen, Ratiba had het zelf gebakken. Maar dit zijn de mensen van het NCCR die mede dankzij ons werk een bescheiden salaris hebben, en hun laatste shekel uit zullen geven om wat terug te doen. En dol zijn op een feestje. Met die mensen komen wij vaak bij families die geen geld hebben om ons een kopje koffie aan te bieden – wat ze vreselijk vinden, want gastvrijheid is ongeveer gebod nummer een. Moeten we ze laten zeggen dat ze absoluut geen geld mogen lenen om voor ons een fles cola te gaan halen. Doen ze het toch. Als Fatma van haar salaris appels koopt voor haar kinderen moeten ze die binnen opeten, want als de neefjes en nichtjes dat zien moeten ze die delen. En haar dochters lopen kilometers naar hun universiteit omdat er geen geld is voor vervoer. En dan horen zij bij de gelukkigen met een salaris, die niet hun hand op hoeven te houden bij de VN voor een pak meel en suiker. Zo ligt dat daar, in Gaza.

Een vriendin zei: je moet die politici die beweren dat er in Gaza geen nood is eens opsluiten in een kamp op de Mookerheide. Muur eromheen, en af en toe gooi je daar een plastic tasje met wat broodjes overheen. Kijken of ze dan ook vinden dat er niks aan de hand is.

Update: Kijk hier, een reportage over de kleine bedrijven in Gaza die moesten sluiten, omdat er geen aanvoer en export meer mogelijk is. In vroeger jaren zag ik al die naaiateliers, waar kleding in elkaar werd gezet. Die zijn nu failliet. Hier