Vandaag mag iemand anders het zeggen:
Ronald Giphart schrijft in zijn column vandaag in de Volkskrant hoe hij al surfend op een internetfilmpje stuitte waarin het Israëlische leger tekeer ging in het plaatsje Nabi Saleh, een van de plekken waar wekelijks een vreedzame mars wordt gehouden tegen de muur en tegen de bezetting.
Hij schrijft over de beelden:
Soldaten die verbeten, bijna gedrogeerd, inhakken op een groepje burgers. Een vrouw die aan haar haren wordt meegesleurd, terwijl ze wordt geschopt. Een westerse jongen die naar de keien wordt geslagen. Een man die gewond op straat ligt en een schop krijgt (later wordt hij met een ambulance afgevoerd). Een gillende fotograaf die klappen vangt.
Waarom kijk ik hier naar, vraag ik me af, het filmpje wegdrukkend. Op duizenden plekken op de aarde zoeken mensen dit soort confrontaties, wat is zo speciaal aan deze? Wat kan ik er aan doen? Wat kan het me schelen dat dit gebeurt?
Toch lieten de beelden me niet los. Ik surfte verder naar de Huffington Post, naar de fameuze hoopvolle moedige speech van Barack Obama in Cairo, 2009. Hij zei: “So let there be no doubt: the situation for the Palestinian people is untolerable. America will not turn our backs on the legitimate Palestinian aspiration for dignity, opportunity, and a state of their own.” Holle woorden, blijkt inmiddels. Vrijdag werden vreedzame betogers wezenloos hard in elkaar geslagen. Zondag zijn er bij de herdenking van ‘nakba’ (de ‘catastrofe’, de oprichting van de staat Israel) minstens veertien doden gevallen. We kunnen ook besluiten om het niet te zien.
Behalve als je het gezien hebt. En er zijn steeds meer mensen die nooit meer kunnen beweren dat ze het niet wisten.
Hier kun je het filmpje vinden trouwens, voor 18 jaar en ouder.
Hulde aan Giphart
Het is uitzonderlijk dat een Nederlandse schrijver, academicus of kunstenaar zich hierover zo uitspreekt.
Nu de redactie van De Volkskrant nog …
Zie dit stukje van Thomas von der Dunk.
Ik citeer:
Netanyahu piepte dat dit “een verschrikkelijke slag voor de vrede is”, en Abbas kiezen moet tussen Israël of Hamas. Een gotspe, zoals de NRC al terecht in haar hoofdcommentaar constateerde, omdat al dat praten met Israël de Palestijnen de afgelopen jaren helemaal niets opgeleverd heeft. Helaas bleef een even duidelijk hoofdcommentaar van de Volkskrant uit.
Mazzel & broge, Evert
Klootzakken.
En ja hulde voor Giphart, fijn dat dit in de Volkskrant staat.
Gelukkig dat steeds meer mensen de ogen worden geopend.
Als in Lybië en Syrië met scherp op demonstranten wordt geschoten is iedereen, terecht, verontwaardigd.
Als dat in Israël gebeurt worden er niet eens vraagtekens gezet bij zulke acties.
Wat weerhoudt toch de Nederlandse media om objectief verslag te doen van deze misdaden ?
Ik vond het al heel wat dat de NOS berichtte over de Nakba-demonstraties en de slachtoffers aan Palestijnse kant, zonder direct weer “de Israelische kant” te benadrukken (Wat zou jij doen als duizenden mensen jouw land binnenvallen!). Dat was tijdens het bloedbad van 2008/2009 nog anders. Er lijkt heel langzaam een kentering te komen in de berichtgeving. De publieke opinie is machtiger dan welke president dan ook, dus meer kritische columnisten lezen en minder naar Hussein Obama luisteren zou ik zeggen.
Anders dan wat sommigen hier beweren denk ik dat het niet klopt dat hier slechts zelden aandacht voor is, of zoals José schrijft:”Het is uitzonderlijk dat een Nederlandse schrijver, academicus of kunstenaar zich hierover zo uitspreekt.”
Integendeel zou ik zelfs zeggen. Op weinig landen staan zoveel camera’s gericht, en slechts weinig landen krijgen op deze manier aandacht van internationale actievoerders. Je kan dan ook een helder beeld krijgen van de narigheid veroorzaakt door Israël met slechts een klein beetje googelen, of het bijhouden van een kwaliteitskrant. Het heeft er soms de schijn van dat dit niet zo is, maar dat wordt toch vooral veroorzaakt door het feit dat leidende politici in dit land(en elders) de staat Israël weigeren te bekritiseren.
Aandacht in de media of van allerlei buitenlandse actiegroepen echter, daar hoeven de Palestijnen niet over te klagen.
Dat er veel aandacht is voor Israel/Palestina zegt nog heel weinig over de stellingname van de schrijvers, academici en kunstenaars, Thomas. Als ik me vergis mag jij me vertellen wie dat in Nederland zijn, want die heb ik dan over het hoofd gezien. (het is niet voor niets dat ik Giphart hier citeer, hij is volgens mij een grote uitzondering)
Met de media is het beter dan het was, maar nog steeds zie je dat journalisten krampachtig moeten proberen de schijn van ‘neutraliteit’ vol te houden. Een krant als The Guardian, die zelf onderzoek doet en geen moeite heeft om te laten zien waar ze staan hebben we hier niet.
Dat ik dit weblog blijf volhouden (en nog een paar anderen als Tineke Bennema en Abu Pessoptimist die dat doen) heeft er alles mee te maken dat de media tekort schieten als het gaat om achtergrond, analyse, en niet te bang zijn dat feitelijke waarnemingen opgevat zullen worden als ‘partij kiezen’.
Je ziet, om nog maar een voorbeeld te noemen, heel zelden een bijdrage van de ‘activisten’ in de kranten, daarentegen wel van de geheide Israel aanhangers.
En ik kan je ook vertellen waarom er veel koudwatervrees is om je nek uit te steken: de lastercampagnes tegen je die je vervolgens meemaakt zijn niet mis.
Misschien is het toeval dat vorige week 12 mei, ik werd getroffen door de kop “ASHTON, het fletse gezicht van Europa” in dagblad BN DeStem.
Niemand herinnert zich blijkbaar de maidenspeech die zij hield waarin zij een ferm standpunt verkondigde over met name Israël.
Dein de kritiek in de pers was niet mals en het zou mij niet verwonderen dat haar op nog andere manieren duidelijk is gemaakt de zionisten niet tegen zich in het harnas te jagen.
In ieder geval heb ik haar sindsdien nooit meer over dat onderwerp gehoord.
Dank aan Ronald Giphart en nu maar hopen dat onze politici deze info ook tot zich door laten dringen en er iets mee doen want het is intreurig dat een land als Israël alle VN resoluties naast zich neerlegt.
In vele andere gevallen komen wij zo graag op voor slachtoffers en stellen we zo graag een voorbeeld.
En de journalistiek loopt achter Maxima en Dominique S.K. aan en besteedt ook te weinig aandacht aan dit al jaren durend probleem
voor diegenen die het nog niet kennen, veel goede informatie is te vinden bij de electronic intifada;
http://electronicintifada.net/new.shtml, en de Palestine Monitor: http://www.palestinemonitor.org/spip/.
Wat de media betreft valt het mij op dat in Belgie veel minder pro-Israel bericht wordt.
De druk (lastercampagnes) waar Anja het over heeft, is iets waar o.a. joodse academici in de VS die zich tegen de bezetting uitspreken over kunnen meepraten. Er worden regelmatig, dank zij druk van de zionistische lobby, ware “berufsverboten” tegen hen uitgevoerd.
En blijf vooral je blog volhouden!
Eens, Roel. Recent artikel over de de pogingen om academici die kritisch zijn over Israel de mond te snoeren, ook joden, trouwens, hier in Haaretz. Maar het getij keert: de pogingen om toneelschijver Tony Kushner zijn eredoctoraat door zijn neus te boren zijn mislukt. Hij krijgt het toch.
Zolang er niet nog veel meer kritische blogs zijn in Nederland ga ik nog maar even door, Roel.