(Palestijnse christenen)

Pas verscheen een hoofdredactioneel commentaar van het Reformatorisch Dagblad omdat er binnen de kringen van de Protestantse Kerk nogal verdeling is over de juiste houding ten aanzien van het Palestijns/Israëlisch conflict (zie hier). De aanleiding was de steun die uit een hoek van de kerken, met name van de Vrienden van Sabeel gegeven wordt aan de Gaza-vloot. Als conclusie zei het ‘Refdag’ het volgende:
“Zowel de pro-Israelvleugel als de groep in de Protestantse Kerk die zich inzet voor de Palestijnen heeft bij tijden last van enige eenzijdigheid in zijn optreden. Het is aan de kerkleiding om daar een goed evenwicht in te vinden”.

Prachtige woorden van de hoofdredactie, reageert Jos Strengholt.

Is dit een nieuwe wind bij het Reformatorisch Dagblad? Ik herinner me niet dat ik in het RD ooit een negatief woord las over de pro-Israel vleugel in de PKN. Dat is nu dus verleden tijd. Ook de pro-Israel vleugel heeft ‘enige last van eenzijdigheid’. Ik ben benieuwd wat het RD dan de ‘eenzijdigheid’ van de pro-Israel vleugel binnen de PKN vindt?

Dat het in de kerken rommelt waar het gaat om Palestina/Israël is bekend. PKN en Kerk in actie zijn intern zwaar verdeeld vanwege twee moeizaam met elkaar in evenwicht te houden stellingnames: aan de ene kant is er die kerkordelijke “onopgeefbare verbondenheid met het volk Israel”, aan de andere kant een eveneens begrijpelijke sterkte verbondenheid met de Palestijnse christenen. Die van het Kairos document, bijvoorbeeld. In Nederland de Vrienden van Sabeel.

Nou lijkt het mij dat die onopgeefbare band met Israel ook de vorm kan krijgen van een grote zorg waar het met Israel heen gaat als ze doorgaan met het verder onderdrukken van de Palestijnen. Het doet de Palestijnen geen goed, het doet het eigen land ook geen goed om als bezetters, kolonisten, en onderdrukkers van legitiem en geweldloos verzet de eigen moraal uit te hollen.

Er zijn ook christenen die in die termen denken, en die zich niet laten vertellen dat je ’tegen Israel’, of nog erger, ’tegen de joden’ zou zijn, wanneer je niet blind bent voor de rechten van de Palestijnen. Adam Keller, een joodse Israeli, zei eens sprekend voor een massa demonstranten tegen de Israelische invasie in Libanon, jullie zijn de ware vrienden van Israel. En legde dat het verbaasde publiek uit: wie zien we nu als de vrienden van Zuid Afrika? Toch niet de mensen die de apartheid hebben gesteund?

Wie een kijkje wil nemen bij de christenen die het hun plicht vinden om ook voor de Palestijnen op te komen kan bij twee websites terecht, die van dominee Jominee, hier, en die van Jos Strengholt, anglicaans priester gestationeerd in Cairo, hier. Die volgt ook trouwens de spanningen tussen Kopten en moslims in Egypte op de voet. En nog een man die weet waar hij staat, dominee Henri Veldhuis. Zie hier.

Citaat Jominee, over de acties tegen de Gaza flottielje:

Hoe komt het dan toch dat het land met een van de sterkste legers ter wereld (het staat in de top 5) zó allergisch reageert op dit initiatief en de hele horde aan pro-Israëlische clubs al evenzeer? Wat is nu toch die concrete dreiging van de Gaza-vloot?

Het antwoord zit hem in de geweldloze en vreedzame “provocatie” van de Israëlische macht. De laatste jaren is duidelijk geworden dat juist de geweldloze en vreedzame Palestijnse actievoerders door de Israëlische ordetroepen het hardst worden aangepakt. Men hoopt juist hen tot geweld te provoceren om het eigen overheidsgeweld te kunnen legitimeren. En hoe minder die opzet werkt, hoe razender Israël en zijn medestanders erover worden. Want dat houdt hen een spiegel voor waarin steeds duidelijker het onaangename gezicht van een bullebak tevoorschijn komt.

Met een gewelddadige tegenstander kan de staat Israël uitstekend uit de voeten. Geen enkel Arabisch leger heeft sinds 1948 de definitief overhand op de Israel Defence Force kunnen krijgen. Ook gewapende terroristen hebben Israël nooit beslissend uit het lood kunnen slaan. Bovendien bezorgden deze tegenstanders Israël altijd veel goodwill in het Westen. Maar geweld is geen goed bestrijdingsmiddel tegen vreedzame, ongewapende en geweldloze burgers – dat geeft enkel veel negatieve publiciteit.

En nog een citaat van Jos Strengholt:

Minstens zo interessant is de uitspraak die het RD vervolgens doet over de steun aan Sabeel:

“Een kerk die zich onopgeefbaar verbonden noemt met het volk Israel, zal zich echter verre moeten houden van elke steun of schijnbare steun aan acties die het bestaansrecht of de veiligheid van de staat Israel ondermijnen.”

Gelukkig. Het RD is alleen tegen elke steun of schijnbare steun aan acties die het bestaansrecht of de veiligheid van de staat Israel ondermijnen. Ja, daar ben ik ook tegen. Israel’s bestaansrecht is buiten kijf. Maar bedoelt het RD nu te zeggen dat de PKN nooit geld aan Sabeel had mogen geven omdat het daarmee het bestaansrecht of de veiligheid van Israel ondermijnt?

In de ogen van onze radicale vrienden van Israel wel natuurlijk. Miljoen keer kan Sabeel roepen dat het de weg van de geweldloosheid gebruikt in het zoeken naar recht voor de Palestijnen, maar dat kunnen we natuurlijk niet geloven. De christenen van Sabeel doen vast aan Taqiya.

Of ernstiger… Israel is doodsbang voor geweldloze critici misschien? Want dan kan het niet met enig recht zeggen dat het in zijn bestaan bedreigd wordt? Israels hele buitenlandse beleid is gericht op laten zien dat het levensgevaarlijk bedreigd wordt, en dat het dus wel harde maatregelen moet nemen. Met zijn ‘gevaarlijke vijanden’ rechtvaardigt Israel heel veel van zijn onzalige gedrag om de Palestijnen onder de duim te houden.

Organisaties als Sabeel die beslist tegen elke vorm van geweld zijn, vormen een regelrechte bedreiging voor Israel. Niet voor zijn bestaansrecht of veiligheid, maar voor zijn imago. Het is immers makkelijker te verdedigen dat je een Osama bin Laden doodschiet dan Mahatma Ghandi?

Website Vrienden van Sabeel, hier.