(Josephine)

Twee dikke bijen op mijn balkon in de bloeiende tijm en de rododendron. Druk druk druk. In het Amstelpark was ik met Anneke in haar rolstoel bij die waanzinnige wellustige overdaad aan bloeiende rododendrons, die allemaal aan het lokken waren naar die paar bijen die er nog zijn. Kijk, die rododendrons vragen er anders dan kamermeisjes tenminste om.

Ik loop weer eens achter mezelf aan en houd het niet bij. Er liggen half-affe stukjes voor mijn weblog en nog een lijst onderwerpen. Misschien doet buurman Abu even Netanyahu en Obama, dan hoef ik dat niet. Gelukkig staan de kranten vol met zaken waar ik het niet over hoef te hebben. Behalve dat het misschien een idee is om mannen uit de politiek te weren, zolang ze nog op de leeftijd zijn dat hen een onbedwingbare neiging kan overvallen om hun snikkel in iemand te stoppen die daar niet om heeft gevraagd. En dat schijnt nog tot op hoge leeftijd door te kunnen gaan, met de lui die we het sterke geslacht noemen.

Zo, dat was weer eens een nummertje feminisme, jongens, dan hebben we dat ook weer gehad. Het andere nieuws gaat over Griekenland en de euro, en die laat ik ook aan de mannen over. Al was ik blij met Roemer die maar eens even opstapte omdat hij het niet hield toen Wilders weer eens begon over te koken met dat ‘islamitische stemvee’ van de PvdA. Voor Roemer even een grens bereikt (zie hier), groot gelijk. En dat maakt ook dat ik er niet spijtig over ben dat ik over anderhalve week afscheid neem van de Eerste Kamer, en het aan mijn collega’s die blijven of komen overlaat hoe beleefd die wensen te zijn tegen tien stuks van dat spul die in de senaat komen – hoef ik tenminste niet. Al weer jaren geleden was ik nog van plan om Verdonk geen hand te geven – ik zou hebben gezegd dat het tegen mijn geloof is – maar toen het er op aan kwam deed ik het lafhartig en beschaafd toch maar.

Druk dus. Deze week drie interviews, een bij Aletta waarover ik een verhaal plaatste, een leuke voor de radio in de OBA – Amsterdam FM – waar ik niet over heb geschreven, vanmiddag in Utrecht in het Theaterfestival een discussie over verzoening na genocide – ik moet er wat ik vroeger schreef toen ik in de Balkan werkte nog op na lezen. Misschien wordt dat een stukje. En met Jan deed ik nog een presentatie over ons LBGTQ project in Israel – de ondersteuning van de homobeweging, voor een groep sympathieke financierders.

Morgen naar De Nieuwe Liefde voor de vreemdelingen, komt zeker stuk over. Moet ik ook meteen de dag erna doen anders komt het er niet meer van. Ondertussen zijn we (Stichting Kifaia) hard bezig om onze nieuwe campagne op te zetten – om de gehandicapte jongeren in Gaza meer kans te geven om mee te participeren met al die Palestijnse en andere Arabische jongeren die nu in beweging komen. Brainstormen, mensen vragen, als het goed gaat gaan er binnenkort weer een paar van onze mensen naar Gaza, om daar met de jongeren te praten, en als ik geen senator meer ben vraag ik ook weer een vergunning aan want nu kom ik er niet in.

Dan de gewone huishoudelijke rampen zoals daar zijn dat mijn elektriciteit weer eens uitviel en mijn wooncooperatie waar ik een dijk van een huur aan betaal vond dat ik rustig een dag of vier mocht wachten op een elektricien, want daarmee moet je een afspraak maken alsof het een tandarts is. Ondertussen moest ik dan maar onder de koude douche. Dus briesend zelf maar een meneer gebeld die er binnen een uur was, zodat ik tenminste mijn afwas kan doen. Want de vaatwasmachine is ook stuk.

En dan moet er een plasje ter controle van Kobus naar dokkie dokkie, maar aangezien ik nooit weet hoe ik dat plasje uit de poes krijg neem ik dat plasje maar mee met de poes er nog omheen, maar daar moet ik nog een afspraak voor maken. En voor mijn lenzen. En voor de tandarts. En ik moet allerlei dingen regelen omdat ik straks geen senator meer ben zoals een nieuw telefoonnummer en een nieuw paspoort.

En dan weten we maandag of Tuur voor de SP in de kamer komt of niet. En moet ik nog één keer opdraven – een lange dag met veel allerlaatste stemmingen over moties en wetten. En dan nog een keer voor het officiële afscheid. En dan ben ik mastodont – voormalig politicus.

En dan nog van alles wat valt onder het kopje privé leven, waar ik hier niks over vertel. Wacht maar op mijn volgende boek.

Als het goed is schrijf ik morgen echt weer wat.

(Ik lees net van iemand die een reden gaf waarom hij meer van poezen houdt dan van honden: omdat je geen politiepoezen hebt)