De Audacity of Hope, ( ‘Vermetelheid van de hoop’), de Amerikaanse boot van de vloot naar Gaza, wordt in gereedheid gebracht, net als de boten uit andere landen. Ondanks verwoede pogingen zijn Israël en zijn handlangers in het westen er nog niet achter gekomen waar het schip ligt. Want er wordt hard gewerkt met alles wat Israël kan verzinnen om de vloot tegen te houden, regeringen worden onder druk gezet – alleen, die kunnen ook niet veel beginnen want het is in westerse democratieën niet verboden om met een schip ergens heen te varen zolang je je houdt aan de wet, en dat doet iedereen.

Maar ook firma’s die boten verkopen worden aangepakt met dreigementen – als jij je schip verkoopt aan die lui hoef je er niet op te rekenen ooit nog eens wat te verkopen, dat soort werk. Bedreigd of omgekocht, net als de firma’s die de nodige communicatiesystemen verzorgen – en er wordt uiteraard van alles bedacht om het een en ander te saboteren, als dat kan.

De initiatoren kunnen in ieder geval rekenen op een warme belangstelling. Iedereen van enige naam die op zo’n boot mee gaat varen kan ervan uitgaan dat er een fikse zwart-maak campagne wordt ingezet, dat je verleden wordt nageplozen of je ergens op te pakken bent. Je kunt erop rekenen dat je voortaan als antisemiet of terroristenvriendje te boek staat. En sommige van de mensen die al bekend zijn worden bedreigd en bedolven onder de haatmail.

(Rechts Greta Berlin)

Ik sprak erover met Greta Berlin, toen ze pas in Nederland was. Die is nog steeds even vrolijk en energiek, hoewel ze ook alweer zeventig is. Zij was een van een klein groepje vrouwen dat een keer om de keukentafel zat toen iemand zei: weet je wat, als we nou eens met een boot naar Gaza varen, misschien komen we er wel in. En dat gebeurde. Nog zonder enige kennis van zaken en met een ingehuurde kapitein gingen ze met de eerste boot, en kwamen aan, Greta zat op die eerste boot, met Vittorio. Bij een van de volgende boten werd de Israëlische marine actiever, een van de boten werd opzettelijk geramd en zou zeker gezonken zijn als er onder het hout niet een casco van kunststof had gezeten. Maar sinds het leger vorig jaar een aanval heeft gedaan op het Turkse schip, de Mavi Marmara, en negen mannen heeft doodgeschoten, zijn de Gazaboten meer in het nieuws dan ooit.

Het is nu de tiende keer dat ze varen. Ook de Turken sturen weer een boot. Bij elkaar zullen zo’n duizend mensen de overtocht wagen, op naar schatting tien boten. Sommige boten nemen hulpgoederen mee, maar dit is wat de actie duidelijk maakt: het gaat niet in de eerste plaats om Gaza van spullen te voorzien, al komen ze als ze toch gaan niet met lege handen, het gaat erom dat de anderhalf miljoen inwoners van Gaza weer hun vrijheid terugkrijgen. En dat wij in de wereld het niet normaal gaan vinden dat er zo’n grote openluchtgevangenis bestaat. Dus zijn er op de Audacity geen hulpgoederen te vinden, maar wel een enorme hoeveelheid brieven die Amerikaanse burgers voor de mensen in Gaza hebben geschreven.

Je hebt er wel een beetje moed voor nodig om mee te varen. Er zijn mensen die aarzelen, en je kunt het ze niet kwalijk nemen, je weet niet hoe lang je weg bent, je weet niet wanneer je weer naar huis komt, je weet niet wat er gaat gebeuren. Je familie moet het maar aankunnen. Je kunt eindigen in een Israëlische gevangenis en nooit Israël meer in kunnen. Het kan je werk schaden. Toch zijn er veel mensen die gaan. Niet toevallig veel ouderen en veel jongeren. Greta gaat weer.

(Hedy Epstein, niet mijn foto)

Hedy Epstein, haar oude vriendin van zeven en tachtig, holocaustoverlevende, hoopt dat het nu lukt. Een keer kreeg ze voor ze zou gaan een lichte beroerte. De laatste keer werd ze twee dagen ervoor overvallen op straat door een man met een mes – door het feit dat ze niet van haar tas werd beroofd is het aannemelijk dat iemand haar af wilde schrikken om mee te gaan. Ze heeft ook al op vliegveld Ben Goerion meegemaakt dat ze vijf uur werd verhoord, en de vernederende behandeling mocht ondergaan waarbij zij, oude vrouw, zich geheel naakt uit moest kleden om zich in al haar lichaamsopeningen te laten onderzoeken. Ze gaat toch. ( hier).
Alice Walker gaat, de beroemde schrijfster van de Colour Purple (zie hier de verklaring die ze afstak waarom ze meegaat), de Ieren sturen een hele bak met parlementariërs, maar ja, dat wisten we al, de Ieren zijn haast van nature solidair, maar uit Canada komen er ook een paar parlementsleden. De schrijver Mankell, van de Wallanderserie, gaat weer mee. Er gaan heel veel journalisten mee deze keer. Ook Israëlische. En ik hoor nog meer, wat ik nog niet mag vertellen.

Ook de moord op Vittorio heeft maar weinig mensen afgeschrikt, al was het ontzettend schokkend vooral voor de mensen die hem kenden. Er zijn nog steeds zware verdenkingen dat het niet toevallig is dat hij werd gedood, een van de activisten van de boten, en niet een willekeurige andere buitenlander – maar de hoofddader heeft zichzelf van kant gemaakt voor hij gepakt kon worden, en zijn jongere door hem gerecruteerde handlangers weten niet veel, het is de vraag of het werkelijke verhaal ooit boven tafel zal komen.

Maar ze gaan. Greta heeft de leiding allang overgedragen aan de jongere garde, die nu hard aan het werk is voor de veiligheid aan boord, de proviand, de media, de techniek, alle formaliteiten, het fondsenwerven, Greta hoeft alleen haar rugzak te pakken. En zoals ik dat ook elke keer doe als ik naar Gaza ga, even iedereen gedag zeggen voor het geval van je weet maar nooit.

Meer hier op Electronic Intifada.
En hier de website van USTOGAZA met de lijst van passagiers.
Hier op de website van de Free Gaza Movement staan ook de links naar de andere nationale websites.