6 gedachten over “Hoe Israel omgaat met geweldloos verzet”
Wat een haat in die blik van die soldaat. Zoiets kan natuurlijk nooit goed zijn voor al die dienstplichtigen. Je moet wel heel sterk in je schoenen staan om als mens te blijven staan tussen al dat geweld en indoctrinatie vanuit je eigen thuisbasis. Ik vind dat dit ook gezegd moet worden. Ik weet namelijk niet of ik anders zou reageren? Ik hoop van niet, maar het blijft iets menselijks…ook al zien wij het als onmenselijk.
“The most moral army in the world:, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen.
Ja, ze doen zo stoer maar het is niet meer dan een groot stel lafbekken die alleen stoer kunnen doen omdat ze bewapend zijn.
Pas nog zo’n soldaatje bij mij thuis gehad.
Hij wilde blijven logeren.
Na enkele uren te moeten aanhoren hoe geweldig “zijn” leger was en het prima te vinden als alle Palestijnen uit “zijn” land zouden vertrekken, vroeg ik hem om op te staan en mijn huis te verlaten.
De verontwaardiging op zijn gezicht beschreef boekdelen.
“Ja maar ik….”.
“Nee, geen excuus, gewoon vertrekken, hier in huis ben ik de baas en je ben dan pas weer welkom als je hebt ingezien dat voor mij alle mensen gelijk zijn en als dat ook voor jou zo is.
Niemand in deze wereld heeft om zijn/haar eigen leven gevraagd.
Hopelijk voel je nu zelf hoe het is om ergens onwelkom te zijn”.
Tja, daar ging hij zonder piefpafje dat hem beschermen moest.
‘k Hoop dat hij na zal denken en op andere gedachten komt.
Zo ja, dan is hij weer welkom.
Groet,
Gerrie
Beste Gerrie,
Ik ben sinds 1974 niet meer in Israël geweest. Als kind vond ik die ongeschoren soldaten die naar het front (Yom Kippur oorlog) marcheerden heel stoer, maar dat is begrijpelijk voor een jongetje van zeven. Ik heb op een Israëlische school gezeten en ik kan je vertellen dat de ‘glorie’ van de totstandkoming van de joodse staat er met de paplepel ingegoten werd. Bovendien was het voor een kind- die nog niets afwist van de realiteit- erg leuk om naar school te gaan. Op de een of andere manier voelde je je bijzonder om van dat alles deelgenoot te zijn. Je kunt spreken van laffe acties of daden, maar zeggen dat het allemaal lafbekken zijn slaat nergens op. Het ging mij om de gevolgen van de bezetting voor de psyche van die dienstplichtigen IN het kader van de bezetting. Het vergt echt heel veel moed om te breken met het zionistische gedachtegoed. Degenen die wel de moed hebben worden paria in eigen land. Ik weet eigenlijk niet precies waarom ik dit allemaal zeg? Misschien omdat ik begrijp dat beide werelden in een ‘soort’ gevangenis leven. Het verschil is evident en behoeft geen uitleg denk ik.
Waar ik voor pleit is om te proberen om het gevoel de overhand te laten houden en niet de emotie. Dus keiharde kritiek is best, noodzakelijk zelfs, maar laten we wel in consideratie nemen dat het heel moeilijk is om vraagtekens te zetten aan de basis van je eigen bestaan: familie, echtgenoot/te, vrienden,werk, land etc.
met vriendelijke groet,
Piet
Tja Piet, wat daar nu op te zeggen?
Wat je schrijft met betrekking tot de dienstplichtigen is overduidelijk. Gelukkig dat er onder hen nog jongens zijn die de moed hebben om te breken met het zionistische gedachten goed.
Dat zijn de jongens die zich niet, door hogerhand, laten indoctrineren en onder alle omstandigheden er voor kiezen om op de allereerste plaats mens te zijn en te blijven.
Tussen de beide werelden die in een “soort” gevangenis leven, zoals u zegt, ligt nogal een verschil.
De ene wereld leeft gedwongen in die gevangenis en de andere vrijwillig.
Als je er vrijwillig voor kiest om je mens zijn op te geven en vanuit die, door jezelf gecreeerde situatie, het recht denkt te hebben anderen te onderdrukken en gevangen te houden en probeert de ander daarmee zijn mens zijn te ontnemen, dan ben je toch niet goed bezig dunk me.
Antoine Bodart heeft het aan den lijve ondervonden toen hij vertelde wat hij voelde bij een doorlaatpost met betrekking tot de 2e wereldoorlog.
Die vergelijking werd hem kwalijk genomen.
Als zo rond de dodenherdenking en bevrijdingsdag de tv weer stijfstaat met films en andere informatie moet ik steevast denken aan het volgende:
Tussen Bethanie en Bethlehem ligt ergens Wadi Naar(vuur).
Een wadi vol gevaarlijke steile haarpeldbochten.
Op een slechte dag werden alle Palestijnen, die van Bethanie naar Bethlehem wilden rijden, gedwongen om hun auto’s aan de kant te zetten en te voet verder te gaan.
Nee, ze mochten daar in Bethanie niet rond blijven hangen, ze moesten toch naar Bethlehem? Nou, lopen dan maar!
De groep soldaten stond zich, terwijl ze de mensen de wadi instuurden, behoorlijk te vermaken.
Mijn bloed stond op het kookpunt!
Zelf mocht ik er ook niet door omdat ik Palestijnse, gehandicapte, kinderen in de auto had. Daar stond ik dan en het begon al donker te worden.
Er was een Palestijn die mij terzijde nam en mij vertelde hoe ik met een omweg door de woestijn, er was geen pad, toch weer op de weg zou kunnen komen.
Het is nog een wonder dat we dat heelhuids overleefd hebben.
We kwamen weer op de weg, midden in die lange, lange stoet mensen terecht waarvan sommige vrouwen en kinderen bijna hun ene voet niet meer voor de andere konden krijgen.
Mijn God, dacht ik, kijk eens wat uw volk hier teweeg brengt, hoe vaak heb ik op de tv zo’n zelfde stoet zien gaan?
Maar nee, we mogen Israel toch niet van gruwelijkheden betichten, het einddoel, van de stoet, was tenslotte niet hetzelfde (dus dan mag het?).
Wat ik gezien en ondervonden heb, heb ik gezien en ondervonden net zoals Antoine Bodart dat heeft gedaan.
Gevoel en emotie zijn hier als gehakt dooreen gekneed.
Ik heb altijd begrepen dat er een volk was aangewezen om andere volken tot voorbeeld te zijn.
Als Israel ons voorbeeld moet zijn dan, NEE DANK JE WEL!!
We leven in 2011 Piet, het verschil met de situatie in 1974 is zeer groot en verslechterd.
Ga er nog eens heen, zou ik zeggen, en bezoek dan ook vooral de Gaza en de West Bank.
Groet,
Gerrie
Beste Gerrie,
Dank voor je reactie. Je verhaal verbaast mij niets. Maar ik zal nooit meer naar Israël gaan. Ik haat dat land eerlijk gezegd. Ben een te emotioneel mens om het weer eens te bezoeken. Ik zou met iedereen ruzie maken vrees ik. Vandaar ook mijn pleidooi voor minder emoties en meer gevoel. Ken uzelf! Ik weet dat het verschil met 1974 heel groot is. Ben in 2002 wel naar Libanon geweest. Heb Sabra en Shatila gezien. Een aparte ervaring. Ik zag heel veel overeenkomsten in Libanon. Vooral de geur bracht mij veel herinneringen. Maar Israël is niet mijn land en zal het nooit worden. Mijn persoonlijke boycot zeg maar. Niet dat het wat uitmaakt natuurlijk. Maar veel kun je als gewoon individu helaas niet betekenen.
Wat een haat in die blik van die soldaat. Zoiets kan natuurlijk nooit goed zijn voor al die dienstplichtigen. Je moet wel heel sterk in je schoenen staan om als mens te blijven staan tussen al dat geweld en indoctrinatie vanuit je eigen thuisbasis. Ik vind dat dit ook gezegd moet worden. Ik weet namelijk niet of ik anders zou reageren? Ik hoop van niet, maar het blijft iets menselijks…ook al zien wij het als onmenselijk.
“The most moral army in the world:, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen.
Ja, ze doen zo stoer maar het is niet meer dan een groot stel lafbekken die alleen stoer kunnen doen omdat ze bewapend zijn.
Pas nog zo’n soldaatje bij mij thuis gehad.
Hij wilde blijven logeren.
Na enkele uren te moeten aanhoren hoe geweldig “zijn” leger was en het prima te vinden als alle Palestijnen uit “zijn” land zouden vertrekken, vroeg ik hem om op te staan en mijn huis te verlaten.
De verontwaardiging op zijn gezicht beschreef boekdelen.
“Ja maar ik….”.
“Nee, geen excuus, gewoon vertrekken, hier in huis ben ik de baas en je ben dan pas weer welkom als je hebt ingezien dat voor mij alle mensen gelijk zijn en als dat ook voor jou zo is.
Niemand in deze wereld heeft om zijn/haar eigen leven gevraagd.
Hopelijk voel je nu zelf hoe het is om ergens onwelkom te zijn”.
Tja, daar ging hij zonder piefpafje dat hem beschermen moest.
‘k Hoop dat hij na zal denken en op andere gedachten komt.
Zo ja, dan is hij weer welkom.
Groet,
Gerrie
Beste Gerrie,
Ik ben sinds 1974 niet meer in Israël geweest. Als kind vond ik die ongeschoren soldaten die naar het front (Yom Kippur oorlog) marcheerden heel stoer, maar dat is begrijpelijk voor een jongetje van zeven. Ik heb op een Israëlische school gezeten en ik kan je vertellen dat de ‘glorie’ van de totstandkoming van de joodse staat er met de paplepel ingegoten werd. Bovendien was het voor een kind- die nog niets afwist van de realiteit- erg leuk om naar school te gaan. Op de een of andere manier voelde je je bijzonder om van dat alles deelgenoot te zijn. Je kunt spreken van laffe acties of daden, maar zeggen dat het allemaal lafbekken zijn slaat nergens op. Het ging mij om de gevolgen van de bezetting voor de psyche van die dienstplichtigen IN het kader van de bezetting. Het vergt echt heel veel moed om te breken met het zionistische gedachtegoed. Degenen die wel de moed hebben worden paria in eigen land. Ik weet eigenlijk niet precies waarom ik dit allemaal zeg? Misschien omdat ik begrijp dat beide werelden in een ‘soort’ gevangenis leven. Het verschil is evident en behoeft geen uitleg denk ik.
Waar ik voor pleit is om te proberen om het gevoel de overhand te laten houden en niet de emotie. Dus keiharde kritiek is best, noodzakelijk zelfs, maar laten we wel in consideratie nemen dat het heel moeilijk is om vraagtekens te zetten aan de basis van je eigen bestaan: familie, echtgenoot/te, vrienden,werk, land etc.
met vriendelijke groet,
Piet
Tja Piet, wat daar nu op te zeggen?
Wat je schrijft met betrekking tot de dienstplichtigen is overduidelijk. Gelukkig dat er onder hen nog jongens zijn die de moed hebben om te breken met het zionistische gedachten goed.
Dat zijn de jongens die zich niet, door hogerhand, laten indoctrineren en onder alle omstandigheden er voor kiezen om op de allereerste plaats mens te zijn en te blijven.
Tussen de beide werelden die in een “soort” gevangenis leven, zoals u zegt, ligt nogal een verschil.
De ene wereld leeft gedwongen in die gevangenis en de andere vrijwillig.
Als je er vrijwillig voor kiest om je mens zijn op te geven en vanuit die, door jezelf gecreeerde situatie, het recht denkt te hebben anderen te onderdrukken en gevangen te houden en probeert de ander daarmee zijn mens zijn te ontnemen, dan ben je toch niet goed bezig dunk me.
Antoine Bodart heeft het aan den lijve ondervonden toen hij vertelde wat hij voelde bij een doorlaatpost met betrekking tot de 2e wereldoorlog.
Die vergelijking werd hem kwalijk genomen.
Als zo rond de dodenherdenking en bevrijdingsdag de tv weer stijfstaat met films en andere informatie moet ik steevast denken aan het volgende:
Tussen Bethanie en Bethlehem ligt ergens Wadi Naar(vuur).
Een wadi vol gevaarlijke steile haarpeldbochten.
Op een slechte dag werden alle Palestijnen, die van Bethanie naar Bethlehem wilden rijden, gedwongen om hun auto’s aan de kant te zetten en te voet verder te gaan.
Nee, ze mochten daar in Bethanie niet rond blijven hangen, ze moesten toch naar Bethlehem? Nou, lopen dan maar!
De groep soldaten stond zich, terwijl ze de mensen de wadi instuurden, behoorlijk te vermaken.
Mijn bloed stond op het kookpunt!
Zelf mocht ik er ook niet door omdat ik Palestijnse, gehandicapte, kinderen in de auto had. Daar stond ik dan en het begon al donker te worden.
Er was een Palestijn die mij terzijde nam en mij vertelde hoe ik met een omweg door de woestijn, er was geen pad, toch weer op de weg zou kunnen komen.
Het is nog een wonder dat we dat heelhuids overleefd hebben.
We kwamen weer op de weg, midden in die lange, lange stoet mensen terecht waarvan sommige vrouwen en kinderen bijna hun ene voet niet meer voor de andere konden krijgen.
Mijn God, dacht ik, kijk eens wat uw volk hier teweeg brengt, hoe vaak heb ik op de tv zo’n zelfde stoet zien gaan?
Maar nee, we mogen Israel toch niet van gruwelijkheden betichten, het einddoel, van de stoet, was tenslotte niet hetzelfde (dus dan mag het?).
Wat ik gezien en ondervonden heb, heb ik gezien en ondervonden net zoals Antoine Bodart dat heeft gedaan.
Gevoel en emotie zijn hier als gehakt dooreen gekneed.
Ik heb altijd begrepen dat er een volk was aangewezen om andere volken tot voorbeeld te zijn.
Als Israel ons voorbeeld moet zijn dan, NEE DANK JE WEL!!
We leven in 2011 Piet, het verschil met de situatie in 1974 is zeer groot en verslechterd.
Ga er nog eens heen, zou ik zeggen, en bezoek dan ook vooral de Gaza en de West Bank.
Groet,
Gerrie
Beste Gerrie,
Dank voor je reactie. Je verhaal verbaast mij niets. Maar ik zal nooit meer naar Israël gaan. Ik haat dat land eerlijk gezegd. Ben een te emotioneel mens om het weer eens te bezoeken. Ik zou met iedereen ruzie maken vrees ik. Vandaar ook mijn pleidooi voor minder emoties en meer gevoel. Ken uzelf! Ik weet dat het verschil met 1974 heel groot is. Ben in 2002 wel naar Libanon geweest. Heb Sabra en Shatila gezien. Een aparte ervaring. Ik zag heel veel overeenkomsten in Libanon. Vooral de geur bracht mij veel herinneringen. Maar Israël is niet mijn land en zal het nooit worden. Mijn persoonlijke boycot zeg maar. Niet dat het wat uitmaakt natuurlijk. Maar veel kun je als gewoon individu helaas niet betekenen.
Het beste,
Piet