Alice Walker, de beroemde schrijfster en dichter, schreef voor CNN een stuk waarom ze meevaart op de Flotilla. Ik vertaalde het.

Waarom ik meevaar op de Freedom Flotilla II naar Gaza? Ik vraag me dit af, hoewel het antwoord is: wat moet ik anders? Ik ben in mijn zeven en zestigste levensjaar, ik heb al een lang en rijk leven achter me, een leven waar ik in tevredenheid op terug kijk. Het lijkt mij dat het in deze tijd van ouder worden goed is om de oogst binnen te halen, en je inzicht te verzilveren over wat er belangrijk is in het leven, en dit met anderen te delen, speciaal met de jongeren. Hoe kunnen ze anders van ons leren?

Onze boot, de Audacity of Hope (de vermetelheid van de hoop) zal brieven aan boord hebben voor de mensen in Gaza. Brieven van solidariteit en liefde. Dat is de enige lading die we meevoeren. Als het Israëlische leger ons aanvalt, is het alsof ze een postbode aanvallen. Dat zou toch een fantastische grap zijn voor de geschiedenisboeken. Maar als ze ons aan gaan vallen, ons verwonden of zelfs vermoorden, zoals ze deden met een paar van de activisten op de laatste flottilla, wat moeten we dan doen?

Er is een scene in de film Gandhi die me erg ontroerde: dat was toen de ongewapende demonstranten uit India in rijen tegenover de gewapende troepen van het Britse imperium stonden. De soldaten sloegen meedogenloos op hen in, maar die demonstranten droegen zorgvuldig de gebroken en dode lichamen uit het gewoel weg, en bleven komen.

Naast dat beeld van de moedige volgelingen van Gandhi is het voor mij duidelijk dat ik schatplichtig ben aan de joodse mensenrechtenactivisten die hun leven waagden toen ze de zwarte bevolking in het Zuiden van Amerika te hulp kwamen in hun tijden van nood. Ik ben vooral schatplichtig aan Michael Schwerner en Andrew Goodman die ons roepen om hulp hoorden – onze regering was toen net als nu ijzig langzaam in het bieden van bescherming aan de geweldloze demonstranten – en naast ons kwamen staan. Zij kwamen tot aan de loopgraven en de kogels van die ‘goeie ouwe jongens’ van Neshoba County, Mississippi – ze werden doodgeslagen en doodgeschoten tegelijk met James Cheney, een jonge zwarte man met een geweldige moed, die samen met hen stierf. Dus, ook al heet de boot The Audacity of Hope, in mijn eigen hart heb ik de vlag gehesen voor Goodman, Cheney en Schwerner.

Hoe moet het verder gaan met de Palestijnse kinderen, die niet voorkwamen in de laatse speech van onze president over Israël en Palestina, en wier armoedige, geterroriseerde, en gesegregeerde bestaan belachelijk werd gemaakt in de daverende ovaties die onlangs de minister-president van Israël ten deel vielen in het Amerikaanse congres?

Ik zie kinderen, alle kinderen, als de basis van ons leven, want zij zijn het die de zorg voor onze planeet over moeten nemen. En het ene kind mag nooit, zelfs niet in onze dagelijke gesprekken, boven het andere worden verheven, laat staan in de speeches die de wereld rondgaan.

Als volwassenen horen wij voortdurend te bevestigen dat het Arabische kind, het islamitische kind, het Palestijnse kind, het Afrikaanse kind, het joodse kind, het christelijke kind, het Amerikaanse kind, het Chinese kind, het Israëlische kind, het oorspronkelijk Amerikaanse kind, noem maar op, principieel gelijkwaardig is aan alle andere kinderen op deze aarde. Wij moeten er alles aan doen wat in ons vermogen ligt om ervoor te zorgen dat die kinderen niet meer bang hoeven te zijn.

Mijn beste vriend, die ook mijn echtgenoot is, is de man die de meest gedreven bondgenoot was voor de mensenrechten van zwarte mensen tijdens de periode van de segregatie die ik kende. Ik vroeg hem eens: hoe vond jij je weg naar ons toe, ons zwarte mensen die jou zo nodig hadden? Wat maakte dat je zo reageerde op het grote onrecht dat de gekleurde mensen in die tijd werd aangedaan?

Ik dacht dat hij het zou hebben over de toespraken, de demonstraties, het voorbeeld van Martin Luther King jr. of de anderen in de beweging die zo dapper waren. Maar nee. Toen hij over mijn vraag nadacht kwam bij hem vooral de herinnering boven aan een gebeurtenis in zijn jeugd, die hem voorbestemde om zich bij onze strijd te voegen.

Hij was een kleine jongen die van zijn yeshiva, de religieus joodse school waar hij na zijn gewone school heenging naar huis liep. Zijn moeder, een boekhoudster, werkte nog. Hij was alleen. Hij werd vaak gepest door de oudere jongens van de gewone school, en op een dag rukten twee van die jongens zijn keppeltje af, renden ermee weg en smeten het over een hek. Toen kwamen er twee zwarte jongens langs die zagen hoe hij in tranen was. Ze begrepen wat er was gebeurd, renden achter die andere twee jongens aan die zijn keppeltje hadden afgepakt, dwongen hen om over het hek te klimmen, het keppeltje te pakken en het stof eraf te kloppen, en het weer netjes op zijn hoofd te doen.

Het is die rechtvaardigheid en dat respect waarvan ik wil dat de wereld die liefdevol opraapt en afstoft, en wel nu meteen, en die terug legt op het hoofd van de Palestijnse kinderen. Het zal nooit volledige rechtvaardigheid zijn en nooit voldoende respect omdat hen zoveel wreed onrecht is aangedaan. Maar ik geloof dat we gelijk hebben als we de poging doen.
En dat is waarom ik meevaar.