Op de Canadese boot, genaamd de Tahrir, vaart de bekende Israelische journaliste Amira Hass mee. Ik heb haar vaak op mijn weblog geciteerd. Ze vertelt over de voorbereidingen met de vijftig mensen die meevaren, jong en oud, waar ze zich op moeten voorbereiden.
Dat er genoeg drinkwater aan boord zal zijn maar niet genoeg water om je te wassen, en dat schone kleren ook overbodig zullen zijn, er is geen plaats om je te verkleden. De groep bereidde zich vooral voor op de mogelijke agressie van Israelische soldaten, en hoe ze vooral moesten vasthouden aan de principes van geweldloze weerbaarheid.
Ondertussen zijn er heftige pogingen om er voor te zorgen dat de boten niet uit kunnen varen. Er zijn zogenaamde aanklachten binnen gekomen dat een paar van de boten niet zeewaardig zouden zijn, en nu is de vraag of de Griekse regering zo onder druk is gezet dat ze mee zullen werken om de boten vast te houden. We zullen zien.
(Foto Amira Hass)
Hier het verhaal van Amira Hass.
Zoals Amira Hass het in 2009 verwoordde: “The total separation of the Gaza Strip from the West Bank is one of the greatest achievements of Israeli politics, whose overarching objective is to prevent a solution based on international decisions and understandings and instead dictate an arrangement based on Israel’s military superiority.”
Ze doet denken aan Tanya Reinhart, die in haar lezing over Edward Said zei:
“Said’s exile is indirectly also my responsibility as a member of the oppressing
people – the people who brought this about.”