Ziezo, de klus zit er bijna op. Oorspronkelijk was ik van plan om de winkel net als in vorige zomers vanaf begin juli een tijdje te sluiten. Maar door de Freedom Flotilla ben ik nog een paar dagen doorgegaan – er was eenvoudig te veel nieuws dat in de Nederlandse media niet of niet voldoende te vinden was. Er zullen zeker nog analyses en commentaren nadruppelen, maar het ziet er toch echt naar uit dat de boten zijn gestrand in de havens van Griekenland en dat dit hoofdstuk van het verhaal ten einde is.
Of dat betekent dat Israel heeft ‘gewonnen’ mag iedereen zelf beslissen, (zie hier) ik denk van niet. Ik kom daar nog op terug met een goed artikel van de Israeli Yitzhak Laor, die zich net als andere Israeli’s grote zorgen maakt over de kant waar het met zijn land heen gaat.
De paar honderd mensen die meegingen op de boten, de honderden die betrokken waren bij de organisatie en de duizenden die het gevolgd hebben, hebben, soms opnieuw, de ervaring opgedaan tegenover welke immense en immorele macht ze staan, en weten meer dan ooit waarvoor ze het doen. Hoe groter de weerstand, hoe duidelijker het is dat die paar boten met mensen die recht willen voor de Palestijnen inderdaad een grote bedreiging vormden voor Israel: de grootste dreiging is dat er steeds meer gewone burgers zijn in de wereld die zien wat Israel doet. De imagoschade die Israel ook nu weer is opgelopen – ondanks het feit dat ze hebben weten te verhinderen dat het tot een confrontatie kwam op zee – is weer aanzienlijk. Sabotage, chantage, propaganda, het kan heel moeilijk meer worden ontkend wat Israel allemaal denkt te moeten doen en te mogen doen als ‘zelfverdediging’. Het kan steeds moeilijker worden verhuld wat Israel werkelijk doet: de vergaande koloniale onderdrukking van miljoenen Palestijnen. De vergaande schendingen van het internationale recht.
De beweging voor het internationale recht, voor de mensenrechten, voor rechtvaardigheid voor de Palestijnen groeit verder. Die beweging moet de moed er in houden, en er op rekenen dat er nog een lange weg te gaan is. Met dezelfde lange adem die eens nodig was om de Amerikanen uit Vietnam te krijgen en de apartheid uit Zuid Afrika gaat de beweging verder. Van de Palestijnen kunnen we leren wat zij met een prachtig woord soemoed noemen: volharding.
Terug naar dit weblog. Ik maak nog een paar dingen af die er nog liggen, en dan gaat mijn weblog dicht voor een nog onbestemd aantal weken. Mocht er werkelijk wat gebeuren dat ik niet kan laten liggen dan merken jullie dat vanzelf. Ik ga werken aan mijn boek. Dat is nu eenmaal niet met het werken aan dit weblog te combineren – ’s ochtends vroeg opstaan en mijn berichten voor de dag er op zetten – daarmee is de energie die ik nodig heb om te schrijven, en de scherpte, de concentratie, voor die dag op.
Ook ben ik van plan om in het reces met mijn nieuwe webbie te werken aan de nieuwe vormgeving, een wat andere indeling, maar op de berichten uit de Eerste Kamer na nog grotendeels met dezelfde inhoud. Palestijnen, politiek en poezen.
“Vakantie is als je rustig kunt werken”.
****Met dezelfde lange adem die eens nodig was om de Amerikanen uit Vietnam te krijgen en de apartheid uit Zuid Afrika gaat de beweging verder*****
Rhodesie dan?
Dat noem je heel slim niet…
Is het daar beter geworden door onze bemoeienis?
Waarom steunt de SP dit jaar de Gaza-vloot dit jaar officieel niet meer? Terwijl er nog wel een SP-bestuurslid uit Wageningen bij de bemanning zit!
Nou Anja, ben benieuwd naar het volgende boek. Van het vorige heb ik in ieder geval genoten. Hopelijk zorgt je webbie ervoor dat je archief intact blijft!
Ja de bedoeling is dat het archief intact blijft, al was het maar omdat ik daar zelf vaak naar verwijs. Hoewel het ondertussen zo’n gigantische berg is dat het nauwelijks meer over te hevelen valt.
Mijn volgende boek wordt heel wat anders dan “Oorlog als er vrede dreigt”. Het gaat over de liefde.
(2) Adri, ik zit noch in het partijbestuur of in de tweedekamer fractie waar zulke beslissingen genomen worden, noch in de organisatie van de flotilla. Je zult het antwoord moeten krijgen van mensen die dichterbij die beslissing zaten. Ik kan je wel zeggen dat mijn vertrouwen in de SP als het gaat om stelling te nemen in de kwestie Palestina/Israel geheel intact is, en dat ik het me heel goed voor kan stellen dat je voorzichtig moet zijn met je als partij solidair te verklaren met acties waar je als partij verder geen zeggenschap over hebt. We hebben genoeg ervaring met wat er mis kan gaan. De SP neemt heel vaak de beslissing wel solidair te zijn met een zaak, maar niet per se met een specifieke actie.
Ga lekker op vakantie /reces! Zelf heb ik altijd gewalgd van het woord reflectie, maar zoals jij het gaat invullen denk ik dat het je heel goed gaat doen. Heb nu wel spijt niet mee te zijn gegaan met de boottocht, ook al strandde het voorlopig als in de Homeriaanse tochten van Odysseus. Zoals toch bij hem de thuiskomst het gelukkigste moment van de reis van jaren was, zal dat voor het doel van de Flotilla ook zo zijn. daar ben ik van overtuigd. Het tij zal definitief keren.
PP
Ik vraag me een ongeluk bij de SP Anja, maar niemand geeft thuis. Harry ook niet.
Vorig jaar kon het wel. Het kwam op de website, twee keer in de Tribune. Nu kan het opeens niet. En nu blijkt dat jij zelfs niet weet waarom dat is.
Kun jij dan niet eens vragen waarom dat is? Jij zit toch dichter bij het vuur. Ze kunnen jou moeilijk negeren. Hoop ik dan maar.
En het lijkt me dat jij ook wel weten waarom de SP dit jaar geen steun wil betuigen?
Anja, ik hoop dat je tijdens je “reces” de rust vindt om aan je boek te werken. Vergeet echter niet om je ook daarvan zo nu en dan even los te maken. Dat lijkt me nodig. Fijn, dat je over de liefde gaat schrijven. Ik hoop nog tijd te krijgen om het te lezen. Verder wens ik je in de komende tijd alle goeds toe en (dat heb ik wel eens eerder gezegd) ik heb grote bewondering voor je.
Jan.N
(7) Ik heb niet de behoefte, Adri, om daar na afloop nog achterheen te gaan. Ik ga er van uit dat binnen de partij een afweging is gemaakt van de risico’s, zoals zoveel organisaties en mensen dat hebben moeten doen en gedaan hebben. En zoals veel mensen en organisaties hebben ze er niet voor gekozen om zich aan deze actie te verbinden. Het zij zo.
(8) Als ik schrijf ben ik al in een andere wereld, dat is al ‘los’. En vanzelf is het na een paar uur ‘op’ en dan moet ik wat anders gaan doen. Heerlijk.
(4) Ah ok, een historische roman. Ik kan me er nog wel iets van herinneren. Liefde en de Slag bij Nieuwpoort zijn de twee dingen die me altijd zijn bijgebleven van de geschiedenislessen.
Misschien op de valreep nog even dit:
Jonathan Cook: Lifta, Palestine’s ‘last village’ faces the bulldozers
Meer nog dan de onrechtvaardigheid is dit een symbool van de etnische zuivering.
http://www.israeli-occupation.org/2011-07-05/jonathan-cook-lifta-palestines-last-village-faces-the-bulldozers/
Ja Lifta staat al een tijdje op mijn lijstje – ik bezocht het met ene Palestijnse vriendin, maakte er ook foto’s.