(Update: correctie datum debat met Abunimah: 10 september!)
De meningen zijn verdeeld, ook onder de Palestina-ondersteuners. Op de 20ste van deze maand zal president Abbas de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties vragen om de Palestijnse staat te erkennen.
Netanyahu is tegen, onze minister Rosenthal is tegen, hoewel beiden zeggen voor een twee-staatsoplossing te zijn, en dat lijkt een reden om voor te zijn voor iedereen die rechtvaardigheid wil. Het wordt hoog tijd dat de Palestijnen als partij internationaal ‘erkend’ worden, is de gedachte. Maar is het zo simpel?
Een Ander Joods Geluid is voor (hier), Maarten Jan Hijmans heeft grote bedenkingen (hier), en hieronder volgt als gast de mening van Vrouwen in het Zwart, die vandaag weer een wake houden op het Spui in Amsterdam onder leiding van Lily van den Bergh.
Lees meteen hieronder over de bijeenkomst in Amsterdam op 20 september met Ali Abunimah (kritisch). En onderaan nog wat links naar diverse meningen.
Vrouwen in het Zwart:
Het belangrijkste punt van discussie op het moment is de vraag naar erkenning voor een onafhankelijke Palestijnse staat, die de Arabische Liga en de Palestijnse Autoriteit gezamenlijk gaan stellen aan de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
De [ex] Palestijnse president Abbas wil het verzoek om erkenning persoonlijk aan VN-secretaris-generaal Ban Ki-Moon presenteren. De eerste optie is erkenning door de Veiligheidsraad, maar nu Amerika al heeft gezegd dat ze met een veto zullen komen, is de volgende stap naar de Algemene Vergadering, waar ze nu ‘waarnemer’ zijn en verzekerd zullen zijn van een meerderheid voor de status van niet-lid staat.
Dat gaat gebeuren bij de opening van de jaarlijkse Algemene Vergadering van de VN op 20 september. Velen spreken van een “historisch initiatief”. Zo ook de Palestijnse minister van Buitenlandse Zaken Minister Al Malki, die zegt, dat de Palestijnen de datum hebben gekozen vanwege het feit dat Libanon dan voorzitter is van de VN-Veiligheidsraad. De voorzitter heeft “speciale voorrechten” en dat is volgens Al Malki “cruciaal”.
Ook de charismatische Fatah leider en potentiële presidentskandidaat Marvan Barghouti, die – vele malen levenslang – al jaren in een Israëlische gevangenis zit, heeft zich uitgesproken. Vanuit zijn cel roept hij Palestijnen op – in de Bezette Gebieden zowel als in de diaspora – gedurende de week van de VN- stemming in september met miljoenen geweldloos de straat op te gaan en te pleiten voor onafhankelijkheid.
Maar evenzovelen vinden het een ‘historische vergissing’, maar om andere redenen dan de diverse regeringen in het westen.
Vooral Israël, de VS en natuurlijk onze minister van BZ, Dappere Dodo Rosenthal, zijn fel gekant tegen de eenzijdige onafhankelijkheid van de Palestijnen. De laatste tijd horen we de grijs gespeelde grammofoonplaat weer: ‘alleen directe vredesbesprekingen tussen beide partijen kunnen tot een onafhankelijke Palestijnse staat leiden’. Maar er zijn geen vredesbesprekingen meer; ze worden al sinds 2008 geboycot door Israël en Amerika, terwijl het bouwen van de nederzettingen dag en nacht door gaat, Palestijnse huizen in Jeruzalem onteigend worden en Gaza nog steeds achter slot en grendel zit.
Wat is de achtergrond van de protagonisten van de ‘eenzijdige onafhankelijk’? Uit de WikiLeaks onthullingen en de ‘Palestine Papers’, [zie ook onze juni nieuwsbrief] komt een beeld naar voren van een smekende Abbas, die samen met zijn hele Palestijnse Autoriteit op de knieën liggend, steeds meer concessies doen voor die nooit opkomende vredeszon. Allerlei saillante details, maar wàt ze ook voorstellen: de buiging is nooit diep genoeg voor de koloniale Israëlische onderdrukker.
We schreven in juni al: Waarom won Hamas de verkiezingen in 2006? Dat was vooral gebaseerd op hun verzet tegen de Israëlische bezetting, de corruptie van de Palestijnse Autoriteit [PA] en hun collaboratie met de Israëlische bezettingsmacht.
De ‘Palestine Papers’ onthullen ook, dat die samenwerking met de bezetter sindsdien steeds inniger is geworden, waarbij de PA Israël zelfs vroeg de blokkade van Gaza te versterken, de vrijlating van Palestijnse gevangenen te blokkeren. Terwijl PA toponderhandelaar Saeb Erekat trots de Amerikanen toevertrouwde, dat ‘we voor het veiligheidswerk voor Israël zelfs onze eigen mensen moeten doden’.
Niets wijst er op, dat de PA-Israëlische samenwerking beëindigd is – waarvoor de VS en de EU al jaren bakken met geld aan de PA geven – of dat Abbas aan Hamas beloofd heeft op te houden met collaboratie. Wel gaf de vermoeide Abbas toe, dat hij heerst over een Palestijnse Autoriteit zonder autoriteit en dat het bestaan van zijn PA er aan bijdraagt dat Israël de ‘goedkoopste bezetting ooit’ heeft. Zoals ook de meeste Palestijnen vinden dat de PA het vuile werk doet en meehelpt aan een blijvende bezetting, zonder dat Israël zich hoeft te verantwoorden.
De vraag is of zo’n erkenning van een Palestijnse staat – met 22% van zijn territorium – de positie van de Palestijnen tegenover Israël versterkt. Duizenden Palestijnse Amerikanen en experts in internationaal recht vinden van niet. Zij gaan ook de straat op in september, want ze zijn heel bang dat dit ‘staatsvoorstel’ de Palestijnen wel eens hun rechten zou kunnen ontnemen, wanneer een denkbeeldige staat zonder vaststaande grenzen, zeggenschap over grondstoffen, handel, buitenlandse politiek, waterbronnen, rechtspraak en leger, de bestaande Palestijnse Bevrijdingsbeweging [PLO] zou vervangen als houder van de VN zetel.
Lange tijd is de PLO als de enige legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk erkend, maar sinds de Oslo Akkoorden steeds meer gemarginaliseerd en feitelijk geabsorbeerd door de PA, die met heel beperkte macht in 1994 tot stand kwam .
De PLO organisaties hebben geleidelijk aan hun invloed verloren, zoals de vakbonden, de studenten, vrouwen, arbeiders, leraren, ingenieurs, schrijvers en journalisten bewegingen, die in de 70 en 80-er jaren zo een levendige band hadden met het Palestijnse volk in hun strijd voor nationale, democratische en mensenrechten. Ze zijn langzaam aan geërodeerd en de PA heeft er niets voor in de plaats gesteld.
Steeds meer Palestijnen willen de PLO op een democratische en representatieve manier opnieuw opbouwen. Lees hier wat Ali Abunimah van de Electronic Intifada erover schrijft, en ook een memorandum van een bekende hoogleraar Guy Goodwin-Gill aan de universiteit van Oxford, een expert in Internationaal Recht, die zijn mening geeft over het eenzijdig uitroepen van een Palestijnse staat, wat hij een slecht doordacht en wanhopig plan vindt, op z’n best totaal nutteloos en op zijn slechts heel schadelijk voor de Palestijnen.
Omdat er nogal wat verwarring heerst over dit onderwerp, ook bij sommige Vrouwen in het Zwart, willen we jullie oproepen om op 20 september naar een openbare bijeenkomst te komen, georganiseerd door het Palestina Komitee, waar Ali Abunimah als hoofdgast zal spreken over deze kwestie, over de successen van de BDS campagne en hoe Israël & Co hun offensief tegen de critici van Israël opvoeren.
Dus ga op 10 september naar de SINGELKERK- Singel 452, aanvang 14.00 uur – lees vooraf (nogmaals) het interessante artikel: Bantustans and the unilateral declaration of statehood van de Zuid-Afrikaanse schrijfster Virginia Tilley. Hier.
Is al het groene gebied in het eerste kaartje (1947) allemaal Palestinian Settlements? Waren de in 1947 witte ‘Jewish Settlements’ niet ook gewoon een deel van het mandaat gebied Palestina? Alle gebieden waar geen Joden woonden groen kleuren alsof dat hele gebied door Palestijnen bewoond werd is nogal kortzichtig. U weet zelf ook wel dat niet al dat groen in het eerste kaartje ‘Palestinian Settlements’ waren!
Als ik het kaartje van 2005 bekijk dan denk ik: waar gaat dit over? De PA is totaal versnippert in een veelvoud aan enclaves en Gaza ligt helemaal een eind uit de buurt. Als Israel er eerst eens mee begint om die vreemde versnippering en doorkruising op te heffen, dan onstaat er teminste (voor de PA) een zichtbaar afgeperkt en aaneengesloten gebied. Op dat moment ziet het kaartje er anders uit en zou men kun zeggen (afgaande op de verschillen tussen Hamas en PA) dat er eigenlijk een drie-staten oplossing moet komen.
Maar stel dat men elkaar over en weer erkent op het (door mij) gecorrigeerde kaartje, is het zelfs een kind duidelijk dat Gaza noch PA enige ruimte tot groei hebben. Gaza barst al uit zijn voegen en voor de PA is dat een kwestie van tijd. Er moet dus land bij voor die twee partijen wil vrede ook maar een schijn van kans hebben. En dat land kan alleen van Israel komen (ze heeft het tenslotte ook bezet). Land in ruil voor vrede, althans zo begrijp ik het en dat lijkt me ook logisch.
Maar dan het ‘vluchtelingen-probleem’. Terugkeer van de Palestijen die door 1948 in diaspora terecht zijn gekomen lijkt me even normaal als Israel zich voor laat staan op het zionisme dat zich weer beroept op een diaspora van nog verder terug. Maar dat zou betekenen dat er méér land nodig is van Israel om alles een plaats te geven. En dan krijgt men de omgekeerde situatie. Als Israel iedere Jood ter wereld een thuisland wil bieden komt ze zelf in de problemen met haar mogelijkheden tot groei. Als leek denk ik dan dat zo’n situatie op zo’n beperkt stukje land iets weg heeft van een slechte cowboy-film: er is er hier één teveel in deze stad.
Waarom heffen Israel, de PA en Hamas zichzelf niet op en gaan het experiment aan van een één-staat oplossing? Dat zou toch een lichtend voorbeeld kunnen zijn voor de rest van de wereld. Ik zal wel naief zijn, maar als je bereid bent over je eigen schaduw heen te stappen is er toch veel mogelijk.
Nee natuurlijk bestond dat groen op het eerste kaartje niet uit Palestijnse nederzettingen, Ben, aangezien de Palestijnen gewoon in hun land Palestina woonden, en hun eigen land niet aan het koloniseren waren. En zoals we weten woonden er in Palestina zowel christenen, joden als moslims, hoewel de laatsten veruit in de meerderheid waren.
De witte vlekken op het eerste kaartje waren de zionistische (dus joodse) nederzettingen, de eerste pogingen om in het land Palestina land op te kopen en dat tot ‘joods’ te verklaren. Want zoals nu ook Knessetlid Rivlin recht voor zijn raap erkent: het zionisme is een koloniale onderneming, het gaat om het veroveren van het gehele land. Zie hier.
Menno, kennelijk bevind jij je nog in de eerste fase van denken dat er toch een logische oplossing zou moeten zijn. Wat je geheel buiten beschouwing laat is dat het zionistische project niet geinteresseerd is in een oplossing, maar in het veroveren van zoveel mogelijk land met zo min mogelijk Palestijnen er op. De twee-staats oplossing is door Israel zelf grondig gesaboteerd door de Westoever te laten bezetten door zoveel kolonisten dat het teruggeven van het land aan de Palestijnen al vrijwel tot de onmogelijkheden behoort. Vervolgens blijft er de optie over van het gehele gebied dat nu onder Israelische heerschappij valt als één staat te zien, maar daar is Israel nog meer tegen dan de inmiddels fictieve twee-staats oplossing, want dat zou het einde betekenen van de zionistische staat, dat wil zeggen, een land met een grote meerderheid aan joden. Israel is dus bepaald niet van plan om ‘zichzelf op te heffen’ zoals jij suggereert. En dat Israel als laatste koloniserende mogendheid ‘op westerse leest’ ooit nog eens een lichtend voorbeeld voor de wereld zou kunnen worden is echt een naieve gedachte.
Als je er echt meer over wilt weten kan ik je mijn laatste boek aanbevelen: Oorlog als er vrede dreigt. Daarin ook het verhaal over de opkomst van het zionisme, en wat ze beoogden, en waarom dat zelfde zionisme nu een grote hinderpaal is voor welke oplossing dan ook.