(Bij een demonstratie voor homorechten in Ankara)

Dat is natuurlijk fijn om te horen: Nederland staat helemaal bovenaan de lijst van landen wat betreft homo-acceptatie. Dat is niet helemaal zomaar tot stand gekomen, weten we, daar was een stevige beweging voor nodig, maar het is aardig gelukt. Kunnen we lezen in het rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau. Zie hier. Vergelijken we een paar landen, dan zien we Nederland voor 90% positief op het statement dat homo’s, mannen en vrouwen, hun eigen leven moeten kunnen leiden, tegen Israël ruim 60%, en Turkije 35%. Rusland staat helemaal onderaan.

Maar wacht even. Zo positief is de gemiddelde Nederlander nou ook weer niet als het gaat om de praktijk: 28% vindt seks tussen mannen walgelijk (seks tussen vrouwen is dat al een stuk minder – 12% vindt het vies, maar ja, dat is natuurlijk ook geen echte seks) zoenen in het openbaar mag van 40% niet, en 60% vindt niet dat homo’s dezelfde rechten zouden moeten hebben met het adopteren van kinderen. Er is dus nog room for improvement.

En hoewel we geacht worden één geweldig verlichte cultuur te delen is er qua homovriendelijkheid nogal wat diversiteit. Mannen zijn aanzienlijk negatiever dan vrouwen (11% tegen 4%) en dat geldt ook voor meisjes op de basisschool, laag opgeleiden zijn negatiever dan hoog opgeleiden, ook al geen verrassing, en het zijn vooral de verstokte kerkgangers die er echt weinig van moeten hebben, 50% is tegen.

En dan leveren de partijen nog een leuke verrassing: het negatiefst, met 11% is de aanhang van de PVV, met het CDA als tweede, en het positiefst zijn Groen Links, de SP en D66. Daar kom ik nog op terug want dat schreeuwt om commentaar.

Dat er meer homonegativiteit is onder allochtonen was ook te verwachten, maar voor we alle moslims in het antikamp opsluiten en alle aanhangers van onze joods-christelijke beschaving in het pro-kamp – de verhoudingen liggen dus ietsje genuanceerder. Van de Marokkaanse en Turkse Nederlanders vindt de meerderheid (ruim 60%) dat homo’s het recht hebben om hun eigen leven te leiden. En maar een kwart van hen heeft moeite met een homoleraar op de school van hun kinderen.

Absoluut: room for improvement, maar zo zwart wit liggen de verhoudingen bepaald niet.