Vroeger had ik het op dit weblog nog wel eens over ‘poezeporno’. Foto’s van poezen waar ik helemaal, ja wat word je ervan – we hebben daar geen woord voor. Wat porno doet en in welke organen je dat voelt dat weten we. Maar zo’n heerlijke foto van een poes, dat doet voor de gevoeligen onder ons ook wat, het raakt aan een verlangen, een vertedering, aan o mooi, aan o was ik maar kleiner dan konden we samen…. Poezen die met al hun poten om elkaar liggen te slapen? Wil ik tussen.

Rudy Kousbroek, in het onvolprezen boek De aaibaarheidsfactor, heeft er vele pagina’s aan gewijd, aan dat raadsel: wat hebben katten en mensen toch met elkaar?

“Zuchtend van verliefdheid bekijk ik die foto’s (van de gestreepte maarschalk die af en toe bereid is om op zijn rug te gaan liggen om zijn buik te laten aaien) Wat is er toch aan katten, dat zij in staat zijn om bij mensen dat eigenaardige gevoel van bekoring en verlangen op te roepen?” En dat gevoel van verlangen, waarnaar eigenlijk? “Naar de grote uiteindelijke communicatie. Het wegvallen van alle obstakels die ons – katten en mensen – op het ogenblik nog scheiden.”

Mijn Josephine wil dat ook, ik weet het zeker. Gaat ze op ooghoogte zitten, babbelt ze iets voor mij onverstaanbaars maar het is dringend, klauwt ze met haar voorpoot in mijn gezicht – toe nou, lijkt ze te zeggen, snap het nou, ik weet alleen niet wat ze zegt en krauw haar maar weer achter haar oortjes waarna dat verukkelijke geknetter begint dat we spinnen noemen.

Nou deze inleiding is als introductie bedoeld voor een heerlijk boek dat Vachtig heet en geheel en al bestaat uit foto’s van vacht. Erika Veld maakte het. Er is maar een foto waar alle drie de poezen compleet op staan, in elkaar geknoedeld in een kistje. Verder zien we vacht, een nageltje, een puntje van een staart, een eigenwijze neus, vacht, snorharen, vacht, een poot, een oog, vacht. Heerlijk.

Uitgeverij Dander producties. (Is dat van dat stel poezen waarvan de een Deen heette en de ander Dander?)