We hebben gerouwd om de drieduizend doden van 9/11. Terecht. Andere doden zijn we al haast weer vergeten, anderhalf duizend doden tijdens de aanval op Gaza, twee en een halfjaar geleden. Nee, het is niet om te vergelijken wat er erger is – ik ben het eens met Edward Said die zei: “Dit is niet een kwestie van wie er meer heeft geleden, of wie er meer heeft verloren: zulke vergelijkingen zijn wezenlijk onfatsoenlijk.” Maar we moeten het wel weten.
De gruwelijke realiteit van de aanval op Gaza, bijgenaamd Operatie Gegoten Lood, in de winter van 2008/9 heb ik nergens beter verbeeld gezien dan in Tears of Gaza. Zowel de collectieve ervaring ervan, als de heel persoonlijke van een paar kinderen. Vibeke Lokkeberg, een Noorse filmmaakster besloot een film te maken rondom het verhaal van drie kinderen die het meemaakten, Yahya, Rasmia en Amira. We zien de authentieke beelden van de aanval zelf, die veel bevestigen van wat we ook in het Goldstone-rapport konden lezen: er werden massale aanvallen gedaan op woonwijken, en ook de VN scholen waar mensen naar toe vluchtten werden gebombardeerd.
Ik vind de beelden niet te verdragen en ik moet toch kijken: de lijkjes die onder het puin vandaan worden gehaald, de schreeuwende kinderen in het ziekenhuis, het bloed, de woede en rouw van de overlevenden. En dan hoe de kinderen terugdenken, aan het verlies van hun vader die ze hebben zien sterven, aan hun broers die werden doodgeschoten toen ze hulp gingen halen. Dit is de gruwelijke werkelijkheid, en het is goed dat iemand die werkelijkheid heeft opgeslagen in een film – zonder rekening te houden met onze gevoeligheden. Ga ervoor zitten. Hou je vast. Kijk.
De film is onlangs in zes delen verschenen op youtube, hieronder te zien.
Meer achtergrond: hier.
1
2
3
4
5
6
Dank je wel beste Anja dat je dit zichtbaar maakt.
Zoals Rob wijnberg vandaag zei:
“Dat is de les van nine eleven: het werkelijke gevaar is de macht van het onzichtbare. Die angst kweekt voor een vijand zonder gezicht. En onverschilligheid over wat we onszelf aandoen om hem te bestrijden.
Wat de boer niet ziet, herdenkt ie niet.”
Kijk, dit is een van de trucs die de goedpratertjes van Israel gebruiken, proberen ze dit op mijn weblog te zetten:
“Hoi Anja,
Geweldig!Die gesloopte muur wordt vast het symbool van de bevrijding van de joodse entiteit. Zojuist las ik dat Erdogan een oorlog tegen Israël niet schuwt. Egypte zal dan ongetwijfeld ook mee doen. En Iran uiteraard ook. Eindelijk wordt de bevrijding realiteit. Ik verheug me er nu al op te zien hoe die Israëli’s de zee in worden gedreven. Net zo als ze er aan kwamen om die arme Palestijnen te verdrijven. Eindelijk gerechtigheid.
Ik ben blij op jouw site te lezen dat er velen zijn die er ook zo over denken.”
Uiiteraard is er op mijn weblog helemaal niemand die er zo over denkt, maar zou ik deze reactie in een moment van onachtzaamheid laten staan, dan staat er morgen weer een van die onwelriekende rechtse sites vol met geschreeuw, zie je wel, ze willen ze de zee in drijven.
Het begint die lui toch moeite te kosten om nog wat nieuws te verzinnen.
Leuk geprobeerd, Carl, maar ook jij hoeft niet meer terug te komen.
jammer dat er meer oog is naar een leugen dan
naar de waarheid en de harde realiteit van miljoenen mensen
dank u om deze film te plaatsen dit toont dat niet alle mensen in slaap zijn gevallen in hun veilig wereldje
groetjes
Wat een vreselijk treurige en bedreigende beelden! En het treurigste is nog dat men het wel vergeten lijkt te zijn, terwijl die mensen daar nog steeds in de troep en de ellende zitten en terwijl ook steeds weer dat dreigende geluid van die straaljagers en drones te horen is.
Wat voor excuus is er in vredesnaam te verzinnen voor een dergelijk kwaad?
Het probleem is met name de ontmenselijking van de wijze van oorlog voeren. Ik zie een film maar de gemiddelde PS3 game is bloederiger. Ik zie slachtoffers maar ze lijken niet op mij, hebben een andere cultuur dus ik vereenzelvig mij moeilijk met hen. Het besturen van een drone is zoiets geworden als het hanteren van een PS3 console. Alleen iets eenvoudiger.