Zijn we het al bijna vergeten? De verschrikkelijke aanval op Gaza, in de winter van 2008/2009, meer dan 1400 doden onder wie meer dan 300 kinderen. Waarom viel Israël Gaza aan, met bombardementen en grondtroepen met tanks, die een enorme verwoesting aanrichtten in Gaza, was dat vanwege de raketten? Die bleven komen. Was dat om Hamas ten val te brengen? Hamas zit er nog steeds.

Of was dat om elke mogelijkheid om vrede te sluiten te saboteren? Dat lijkt er al meer op. Wat mensen hier niet willen weten is dat Hamas al een tijd lang bereid was te streven naar een politieke oplossing, in plaats van gewapend verzet. Dit is het antwoord dat ik geef in mijn boek Oorlog als er vrede dreigt, dat Israël een oorlog begint juist als ze er niet meer aan lijken te ontkomen om nu eindelijk eens een einde te maken aan bezetting, blokkade, de eindeloze sluipende etnische zuivering, het opsluiten van miljoenen mensen.

Het zijn de gewone mensen zoals Mohammed Obied, hierboven in het fragment van een documentaire die nog gemaakt moet worden, die de vraag stellen aan ons: waar was het voor nodig dat zijn bejaarde ouders door een Israëlische tank dood werden geschoten toen ze op straat liepen, en daar vijf dagen dood bleven liggen, waar was het voor nodig dat al zijn koeien werden gedood, waar was het voor nodig dat zijn huis werd verwoest en vervolgens een verbod kwam op de invoer van bouwmateriaal zodat hij nu in een tochtige schuur met zijn familie de koude en natte winter in gaat? En waarom mag deze vraag, zijn simpele vraag, niet beantwoord worden?

Die film moet gemaakt worden. Die vraag moet nu eindelijk beantwoord worden.
Meer hier.

En voor wie het gemist heeft: de meest aangrijpende en authentieke film over de aanval op Gaza, zonder analyse en zonder antwoorden op de vraag waarom, vind je hier. Tears of Gaza.