Prachtig. Hoe het is als Palestijnse, tijdens de gruwelijke aanval op Gaza, de pers te woord te staan, die, zoals te doen gebruikelijk, zelfs tijdens dat bloedbad beweren dat alles opgelost zou zijn wanneer ‘de Palestijnen hun kinderen maar niet leerden om joden te haten’. Hoe het is als een journalist zegt: we willen een ‘humanitair’ verhaal, geen politiek, geen woorden als apartheid en bezetting.

De woordkunstenares Rafeef Ziadah is Palestijns-Canadees. Ze heeft een CD gemaakt.

Ik herinner me zelf dat ik eens gevraagd was om over ons werk in Gaza te spreken in een kerk. De vrouw die het had georganiseerd was een beetje zenuwachtig, wat ik me voor kon stellen. Vlak voordat ik begon zei ze tegen me: wil je het alsjeblieft een beetje humanitair houden, en niet zo politiek. Dus ik stond voor een zaal mensen en ik zei: mij is verzocht om het humanitair te houden en niet politiek, dus ik zal wel spreken over kinderen die kreupel zijn geschoten, dat is humanitair, maar niet over wie ze kreupel geschoten heeft, want dat is politiek. Waarop veel mensen moesten lachen en het een mooie lezing werd.

Er komen steeds meer politieke/culturele uitingen van Palestijnen, die soms op een andere manier duidelijk maken, meer tot ons hart sprekend, dan de bekende verhalen over hoe erg het is. Een verzetscultuur.