Het was lang gebruikelijk dat de mainstream media in de VS vierkant achter Israël stonden, zelden Palestijnen aan het woord lieten, gemakzuchtig de door de Israëlische ministeries en hun hasbara-instituten aangereikte ‘juiste’ versie van de feiten verspreidden, graag meededen aan de negatieve beeldvorming over Palestijnen (allemaal terroristen) en vooral hun joodse cliëntèle niet wensten te kwetsen met akelige berichten over burgerdoden, schendingen van mensenrechten en internationaal recht, vervelende woorden als ‘bezetting’ bij voorkeur vermeden, en iedereen met een wat kritischer mening bij voorkeur negeerden of als ‘extreem’ wegzetten.
De andere informatie was wel te krijgen in de VS, maar daarvoor moest je op zoek naar de bronnen op het internet. Net als in Nederland, trouwens, maar daar nog een gradatie erger. Niet voor niets hebben Walt en Mearsheimer die hun nek uitstaken met de publicatie van hun analyse over de rol van de Israël-lobby het zwaar voor hun kiezen gehad. Net als Tony Judt, die als jood het lef had om te stellen dat Israël slecht was voor de joden. Zij zijn niet langer de eenzame en dappere koplopers, er komen ook in de Amerikaanse media steeds meer kritische geluiden.
Zie een artikel, hier, bijvoorbeeld. Zelfs iemand als Thomas Friedman, bepaald geen ‘vijand’ van Israël schrijft in de New York Times dat de Amerikaanse leiders hun land verraden door hun buitenlands beleid te laten bepalen door Israël. Uiteraard kreeg hij ogenblikkelijk de Israëlische ambassadeur, het American Jewish Committee, de Jerusalem Post, en een aantal leden van het congres over zich heen en werd hij beschuldigd van ‘Israël-haat’ en ‘antisemitisme’ – in de ogen van de Israël-verdedigers vaak hetzelfde, maar dat bewijst nou juist exact wat hij zegt: dat ook de Amerikaanse regering onder een veel te zware invloed staat van de Israël-lobby. Het is interessant dat ook lui die niet bepaald bekend staan als radicaal nu hun mond open doen. En er zijn er meer. Jordan Michael Smith noemt er meer.
Peter Beinart heeft al eerder een knuppel in het hoenderhok gegooid door erop te wijzen dat met name jonge Amerikaanse joden niet langer gedwee vinden wat Israël vindt dat ze vinden moeten. De kloof tussen hun eigen leven in een staat die hen de vrijheid geeft om er als jood te leven, een democratie met ruimte voor minderheden, en het voorbeeld van Israël, dat steeds meer overheerst wordt door een onderdrukkende, racistische, apartheid verdedigende politiek, wars van mensenrechten, wars van interne, progressieve kritiek, begint steeds meer te wringen. Veel jonge joden keren zich van Israël af en laten zich niet vertellen dat de enige echte manier om joods te zijn is om het zionisme te blijven steunen. Datzelfde zionisme dat het oude en idealistische beeld van de joodse staat die als lichtend voorbeeld onder de naties zou gelden nu zelf de das omdoet. Beinart:
“A dramatic shift is taking place in Israel and America. In Israel, the deepening occupation of the West Bank is putting Israeli democracy at risk. In the United States, the refusal of major Jewish organizations to defend democracy in the Jewish state is alienating many young liberal Jews from Zionism itself. In the next generation, the liberal Zionist dream — the dream of a state that safeguards the Jewish people and cherishes democratic ideals — may die.”
Het boek van Peter Beinaart verschijnt over een paar maanden.