Ik ben weer eens in een fase van mijn leven waarin ik orde op zaken stel. Opnieuw bedenk wat belangrijk is en wat niet. Waar ik mijn tijd en energie aan wil besteden, zeker nu die energie niet meer zo oneindig lijkt als in mijn jonge jaren. Wat ik in mijn laatste werkzame levensfase (die wat mij betreft nog heel lang mag duren) wil doen – en wat ik daarvoor laat schieten.

Dat betekent, bijvoorbeeld, dat ik werk aan een betere balans tussen geven en nemen, tussen binnen en buiten, tussen er zijn voor de wereld en voor mijn nabijen en mijzelf. Dat vereist, onder andere, opruimen, zowel in het echt als mentaal. Wat kan er weg, wat mag blijven? Wat, van al mijn activiteiten, is nuttig, inspirerend ook voor mij, en leuk om te doen?

Mijn weblog blijft. Daarnaast zit ik tegenwoordig ook op feestboek (facebook). En om het een beetje overzichtelijk te houden is dit zoals het de komende tijd zal gaan: op mijn weblog ga ik door met het doorgeven van materiaal dat me voor de bezoekers interessant lijkt. Mijn bekende thema’s: onder andere Palestina/Israël. Dus dit blijft: artikelen en commentaren, soms van mij, soms van anderen, reportages van waar ik bij was, lezingen maar ook bezoeken aan Gaza, het doorgeven van wat ik las en mij inspireerde. Maar dit gaat op dit weblog veranderen: de mogelijkheid om te reageren gaat uit. Het kost me te veel tijd, en het levert (in verhouding) te weinig op, het komt te vaak neer op meer van hetzelfde. Dat die mogelijkheid verdwijnt is ook wel een beetje spijtig, want er waren ook reacties die echt wat bijdroegen, aanvulden, een enkele keer zelfs een interessante kritische conversatie – maar laten we eerlijk zijn, in deze zwaar gepolariseerde tijden zijn werkelijk zinnige uitwisselingen op het net zeldzaam. En in de vinnige kiftgesprekken – ik kan het wel, zoals de vaste bezoekers zullen weten – die tegenwoordig doorgaan voor debat heb ik gewoon geen zin meer. Te veel beweging achterwaarts, te weinig beweging vooruit.

Op elkaar reageren, ook over alledaagse zaken als onze poezen en de kleine waarnemingen over wat we meemaken, het doorgeven van nieuws, de grappen die er ook bijhoren, daar is feestboek meer voor geschikt dan een weblog. Maar feestboek is tegelijk vluchtiger, wat naar beneden is gezakt op de tijdlijn is praktisch weg. Het is geen plek voor artikelen die langer mee moeten. En daarvoor houd ik mijn weblog aan, want dat is tegelijkertijd een tijdsarchief, waar ik steeds weer naar terug kan verwijzen naar wat ik al heb geschreven. Ook ben ik eens begonnen aan een overzichtelijke cursus Palestina/Israël, bijvoorbeeld, die nooit af is gekomen, en ik neem me voor (een koninkrijk voor meer tijd) om daar nog eens een week voor te gaan zitten.

Zo gaat het worden, de komende tijd, tot een nieuwe evaluatie.

En hierbij, de laatste kans om te kunnen reageren, voor ik die functie de nek omdraai. Met een laatste keer de vaste waarschuwing: geleuter over ‘censuur’ meestal vergezeld gaand van verwijzingen naar Mao en Stalin komen er ook nu niet op. Ook voor deze laatste gelegenheid gelden nog even mijn spelregels die daarna ook uit kunnen.