(Palestijnen bidden buiten de Damascus poort omdat hen de toegang tot de moskee in de Oude Stad wordt ontzegd)

Joris Luyendijk schreef het ook al, in Het zijn net mensen, er is geen onpartijdige manier om over Palestina/Israël te schrijven. De woorden die je gebruikt verraden meteen je “paradigma”, je “denkraam” zoals ik dat noem. Wie het heeft over ‘Judea en Samaria’ in plaats van over de Westoever, zit hopeloos aan de Israëlische kant.

Voor de doorzetters en diepduikers nu een artikel van John Whitbeck, hier. Whitbeck is een jurist gespecialiseerd in internationaal recht. Hij wijst in zijn artikel op een aantal zaken die ook in de media vaak voor verwarring zorgen – zo wordt er veelvuldig geschreven over de pogingen van de Palestijnen om tot erkenning van een Palestijnse staat te komen. Het punt is, zegt Whitbeck, dat de staat Palestina er al is, volgens alle principes van het internationale recht, en meer dan tweederde van de bij de VN aangesloten staten erkennen die al. Waar het om gaat is dat die staat al 44 jaar militair bezet wordt door Israël.

Het klopt dus ook van geen kant als Israël het heeft over ‘opgeven van land’, behalve dat ze dat niet doen is het om te beginnen al hun land niet dat ze op zouden geven, zoals ook het ’teruggeven’ van Gaza na de ‘ontruiming’ op twee niveaus niet klopt: Gaza is nog steeds onder bezetting, er is dus niets teruggegeven, bovendien kan alleen een bezitter iets weggeven.

In het bekende spraakgebruik van de Israël-woordvoerders en -aanhangers wordt vaak gesproken van ‘concessies’ die van twee kanten moeten komen. Alle concessies zijn tot nu toe gedaan door de Palestijnen, die in principe bereid zijn gegaan met het opgeven van 78% van hun oorspronkelijke land (waarvoor Arafat geen standbeeld en geen dank je wel heeft gekregen) en niemand kan ons vertellen wat nu de concessies zijn die Israël heeft gedaan dan wel bereid is om nog te gaan doen.

De Westoever en Gaza zijn dus bezet, al 44 jaar, en het ziet er niet naar uit dat Israël bereid is om daar een einde aan te maken, niet door het land ’terug te geven’, en niet door het land officieel te annexeren, vanwege de bekende reden: ze willen wel het land maar niet de mensen. Zolang het zionisme de staatsideologie is (al noemt bijna niemand dat meer zo) en dus het land moet zijn van alle joden ter wereld, in plaats van van de mensen die er wonen – joden zowel als 20% Palestijnen – is er geen kwestie van dat Israël samen zal willen wonen en burgerrechten zal geven aan de vijf miljoen Palestijnen die nu in de bezette gebieden wonen.

In het verdelingsplan van de VN van 1947 was Jeruzalem voorbestemd om een van beide staten onafhankelijk gemaakte stad te worden onder internationaal toezicht. Dus ook dit is duidelijk: de Israëlische heerschappij over Jeruzalem is eveneens een bezetting. Zelfs de VN weigeren om West-Jeruzalem te accepteren als Israëls hoofdstad, en dat is waarom de Knesset wel maar alle ambassades niet in Jeruzalem gevestigd zijn, maar in Tel Aviv. De enige manier waarop Israël juridisch gezien zeggenschap zou kunnen krijgen over Jeruzalem is als daar een overeenkomst over gesloten zou worden – met Palestina – door de stad te verdelen, dan wel, in geval van het ontstaan van één gedeelde staat, dat Jeruzalem een gedeelde hoofdstad wordt, zegt Whitbeck.

En dan een laatste woord: het woord dat zo vaak wordt overgeslagen als gesproken wordt over het ‘vredesproces’, dat meer lijkt op een voortsukkelende soap dan op een werkelijke poging om een eind te maken aan de situatie – waar is het Israëlische vredesplan? – het woord is recht, rechtvaardigheid, ‘justice’. Vrede is meer dan het staken van de strijd, vrede is alleen vrede wanneer recht is gedaan.

Het is hoog tijd dat iedereen die zich met de zaak bemoeit beseft waar het werkelijk om gaat, zegt Whitbeck. Of het nu gaat om een fatsoenlijke opdeling in twee staten, dan wel om een gedeelde democratische staat voor beide volken: het is belangrijk om helder te zijn welke termen we gebruiken voor de waarneembare realiteit, en de werkelijkheid niet te verbergen achter een rookgordijn van ideologisch beladen termen.

Lees zelf het stuk, dit is maar een samenvatting. Trouwens een goede site, Australians for Palestine, met veel kritische artikelen, hier.