(Oudeh Basharat)

Interessant artikel in Ha’aretz, van een in Israël wonende Palestijn. Ik vat het samen: wil Israël wel deel uitmaken van het Midden-Oosten, of ziet ze het Midden-Oosten vooral als vijand?
Dat Netanyahu tot premier werd gekozen heeft hij geheel aan het buitenland te danken, schrijft Oudeh Basharat in Ha’aretz (Hier.): 98% van de giften die hij in 2005 ontving om aan de voorverkiezingen van Likud deel te nemen kwamen van buiten Israël, met name uit de VS. Al die buitenlandse tycoons die miljoenen over hebben, zorgen ook voor een partijdige pers die de burgers van Israël helpt om de juiste man uit te kiezen. Zo kan het gebeuren dat buitenlanders een grote invloed hebben op de politiek van Israël, al wonen ze daar niet zelf en zijn ze dat ook niet van plan. En zijn ze ondertussen ook nog bezig om de giften aan onafhankelijke NGO’s, de mensenrechtenorganisaties en pro-democratische groepen zoveel mogelijk tegen te gaan.

Dat zou allemaal niet zo erg zijn als die joodse lobby er niet tegelijkertijd ook nog veel aan bijdroeg om vrede in de regio tegen te gaan. Het is dankzij die lobby dat Obama terugkrabbelde bij zijn oorspronkelijke eis dat de nederzettingenbouw bevroren werd – als voorwaarde om de onderhandelingen weer voort te zetten. En dat precies in de periode dat de Arabische wereld, waar nu vele stormen woeden, van hem verwacht dat hij nu eindelijk eens enige evenwichtigheid en onpartijdigheid in zijn beleid zou tonen. Dankzij de steun van de lobby kan Netanyahu de grootst mogelijke minachting tonen voor internationaal recht. En geven ze de antisemieten die deze ontwikkelingen volgen weer een excuus om te keer te gaan tegen ‘de joden’.

De werkelijkheid is dat de Arabieren zich zachtjesaan al hebben neergelegd bij de aanwezigheid van Israël in hun midden, en dat ondanks de enorme verliezen die de staat Israël voor hen heeft betekent. Het probleem is dat het Israël is dat zich nog steeds niet heeft verzoend met de plaats waar ze terecht is gekomen. Alsof ze nog steeds meer bij de westerse wereld horen, bij Amerika, dan bij de omgeving waar ze in werkelijkheid verkozen hebben te leven.

Israël heeft zichzelf eens aangeprezen als een ‘villa in de jungle’, als een baken van westerse beschaving omringd door barbaren. Mentaal zijn het nog steeds westerlingen. Maar zou het geen tijd zijn dat de Israëli’s beseften waar ze in werkelijkheid wonen – jungle of paradijs, ze zouden eens kunnen beginnen te houden van hun omgeving. Er is een Arabisch spreekwoord dat zegt “je buren zijn belangrijker dan je ver weg wonende broer”. Maar dat is een spreekwoord waar ze in Israël, beginnend met de oorlog tegen Egypte tot hun huidige ijzige houding tegenover de Arabische Lente nog nooit van hebben gehoord. Israël moet nu maar eens beslissen wat ze willen zijn, vindt Basharat: het bruggenhoofd van al die krankzinnige westerlingen die tekeer gaan in het Midden-Oosten of de bondgenoot van de Arabische volken in hun strijd tegen interne en externe onderdrukking.

Op dit moment heeft de lobby in de Verenigde Staten een verbond gesloten met de neoconservatieve machten die eropuit zijn om alles dat naar vrijheid ruikt in het Midden-Oosten de nek om te draaien. Maar als Israël nog eens wil integreren in de wereld waarin ze besloten heeft zich te vestigen, dan wordt het tijd dat ze breken met de Israël lobby in de VS. Tenzij al die Israëli’s ervan uitgaan dat ze na een aantal dienstjaren in Israël weer zullen vertrekken om hun oude dag te slijten in het veilig Amerika, waar hun kinderen hun bloed niet hoeven te vergieten in de jungle van het Midden-Oosten en ze de kreten van pijn van Arabieren en joden niet hoeven te horen.

Oudeh Basharat’s familie komt oorspronkelijk uit Ma’lul, een Palestijns dorp dat in 1948 werd verwoest. Hij woont nu in Galilea, in Israël, is actief in Joods-Arabische initiatieven, en in Hadash, een kleine ‘gemengde’ linkse partij in Israël. Hij is journalist.