(Gideon Levy)

Ik had twee onderwerpjes liggen voor vanochtend, die van die nieuwe rechter in het Hooggerechtshof in Israël, die niet meezong toen ze de Hatikva werd aangeheven waarin het gaat om de joodse ziel en het joodse verlangen naar Zion. Wat nogal logisch is want de nieuwe rechter is in Israëlische termen een Arabier. Dat wil zeggen, maar dat zeggen ze nooit: een Palestijn. Hij heet Salim Joubran, en dus heeft hij niet veel reden om te zingen over de vrijheid van zijn volk in ‘ons land’ want in zijn land is zijn volk niet vrij.

Heisa natuurlijk, want nou laten die Israëli’s zien wat voor een fantastische democratie ze zijn waar zelfs een Arabier (voor het eerst) opperrechter kan worden, en in plaats van dat ie dankbaar is verpest hij het feestje door het Israëlische volkslied niet mee te zingen. Dus hoorde je geluiden als “we zullen hem leren zingen anders rot hij maar op naar Gaza”, schreef de onverbeterlijke journalist Gideon Levy die in de Israëlische pers ongeveer de enige lijkt te zijn die snapt waar het over gaat: dat je van een Palestijn die in Israël woont moeilijk kan verwachten dat hij feestelijk meezingt over de onteigening en verwoesting van zijn eigen land. Zie Hier. Dit is de double bind die de joodse Israëli’s maar niet tot zich door willen laten dringen: dat ze vinden dat iemand alleen lid mag worden van de club als hij er eerst mee instemt dat het zijn club niet is.

Daar zou ik over geschreven hebben als ik niet een beetje aan de late kant was want gisteren nog met andere dingen bezig en vanochtend bleek dat Abu Pessoptimist precies mijn twee thema’tjes had opgepikt, kijk hier.

Want die andere, dat was over rabbijn Brant Rosen die deelneemt aan een conferentie over de gedachte dat Israël/Palestina ook wel één staat zou kunnen worden, wat het in feite al zowat is, en dat de twee-staatsoplossing nauwelijks meer realiseerbaar lijkt. Maar de grap is dat de zogenaamde voorstanders van twee staten al vele jaren hard bezig zijn geweest om die twee staten onmogelijk te maken om vervolgens moord en brand te schreeuwen als mensen zeggen nou dan maar één staat, met gelijke rechten voor alle burgers, dat wel. Want dat komt neer op de vernietiging van Israël, wordt er geschreeuwd en wie dus zelfs maar hardop wil nadenken over de mogelijkheid van een enkele gedeelde staat is net zo erg als Hamas.

Daar kom ik nog wel eens op terug, op de één-staatsgedachte die uiteraard meer wortel schiet naarmate de mogelijkheid van een in tweeën gedeeld land steeds verder weg komt te liggen, en laat het nu met plezier over aan Abu en ga zelf wat anders doen.
De afwas van de vergadering van gisteren.
De boodschappen voor de muziekmiddag aanstaande zondag.