De Volkskrant doet het weer. Bij het bericht dat er twaalf (het zijn er inmiddels minstens zeventien) Palestijnen bij luchtaanvallen zijn gedood in Gaza schrijven ze:”De luchtaanvallen kwamen nadat Palestijnen vanuit de Gazastrook projectielen op Israël hadden afgeschoten”.

O ja? Dit zijn de feiten, zoals verteld door een in Gaza aanwezige Nederlandse:

Midden in de dichtbevolkte wijk Tel al Hawa, op een steenworp afstand van een ziekenhuis, had Israël daar een auto bestookt. De twee inzittenden waren op slag dood: Zuhair Qaisa (Secretaris-Generaal van het Popular Resistance Committee) en Mahmoud Ahmad Hunein (een man uit Nablus, Westelijke Jordaanoever, die in oktober was vrijgekomen uit Israëlische gevangenschap, als onderdeel van de uitwisseling tegen soldaat Gilad Shalit). Enkele voorbijgangers raakten gewond, van wie één ernstig. De kinderen om de autowrak heen stonden, vertelden me hoe ze kort voor de explosie de drones (verkennings-en bombarderingsvliegtuigjes) al in de lucht hadden zien zweven.

Dat was gistermiddag. Vervolgens:

De gewapende takken van de PRC en Islamitische Jihad zworen wraak voor de moorden en enkele uren later begonnen de oorverdovende raketsalvo’s vanuit de Gazastrook richting Israel, die nog steeds voortduren.

Bron: hier.

Is het niet kinderachtig om het er over te hebben wie er begon? Maakt het uit? Dat maakt uit aangezien het vrijwel altijd Israël is die een moordaanval, in het Israëlische taalgebruik een ’targetted killing’, inzet, heel goed wetende dat er raketten zullen volgen. Waarmee niet alleen dodelijk geweld ingezet wordt tegen de bevolking in Gaza, maar ook de veiligheid van Israëls eigen bevolking op het spel gezet wordt. Om vervolgens zo snel mogelijk te verdonkeremanen dat zij zelf, willens en wetens, de aanval begonnen.

Er zit systemathiek in de wijze waarop dat elke keer opnieuw gebeurt. Dit schreef ik in “Oorlog als er vrede dreigt”:

Dit is een aantoonbaar feit: het waren de Palestijnen, eerst de PLO, later zelfs Hamas, die keer op keer bereid bleken tot langdurige wapenstilstand, met de bedoeling uiteindelijk te onderhandelen, en het was bijna altijd Israël dat de wapenstilstand doorbrak. Dat ging al jaren zo. Aan het bestand in 2001 kwam een einde toen Israël de Fatahleider Raed Karmi vermoordde, en Arafat de radicale vleugel van zijn beweging niet meer in de hand kon houden. In juli 2002 werd het eenzijdig door Hamas aangekondigde bestand verbroken toen Israël een bom op het huis van Hamasleider Shehadeh liet vallen waarbij onder andere negen kinderen omkwamen. In augustus 2002 was er overeenstemming bereikt met het Palestijns Gezag dat Israël zich uit twee steden terug zou trekken: Israël vermoordde leider Saadat, waarna het geweld weer begon en de afspraak niet doorging. (Aluf Benn, Ha’aretz, 4 september 2003)

In een Amerikaans onderzoek werd zorgvuldig op een rij gezet hoe de chronologische volgorde was bij het verbreken van een bestand, dan wel wie er weer begon als er een gevechtspauze was die langer dan een paar dagen hield. In 79 procent van de gevallen was het Israël dat met dodelijk geweld de gevechtspauze doorbrak, in 8 procent waren het de Palestijnen, en in de overige gevallen – 13 procent – begonnen beiden. Bij gevechtspauzes van meer dan negen dagen was het altijd Israël dat opnieuw begon. (Kanwisher, Haushofer en Biletzki, Reigniting Violence: How Do Ceasefires End? The Huffington Post 6 januari 2009) Kennelijk was Israël niet erg geïnteresseerd in het stoppen van de raketaanvallen, aangezien zij het waren die steeds opnieuw met geweld begonnen en daarmee een nieuwe raketaanval provoceerden.

Dat was ook het geval met de grote aanval op Gaza in de winter van 2008/2009. Het verhaal begint in juni 2008. Vier maanden lang werden er vrijwel geen raketten afgeschoten. Op 4 november doodde Israël een Palestijn, waarop de raketaanvallen weer begonnen, en hoewel Hamas aanbood om de wapenstilstand te herstellen werden bij een kuchtaanval nog zes Palestijnen gedood. Waarna de raketten werden afgevuurd als voorheen, en Israël een aanleiding had om de reeds lang geplande aanval op Gaza te beginnen die, zoals bekend, rondom 1400 Palestijnse levens kostte.
Het patroon is volstrekt en onweerlegbaar systematisch, zeggen de onderzoekers. Vrijwel altijd is het Israël dat een einde maakt aan een wapenstilstand en opnieuw het geweld zoekt.

Daar kun je op een gegeven ogenblik geen enkele andere conclusie meer uit trekken dan dat Israël er alles aan doet om vrede met de Palestijnen te verhinderen. (..) Bij de keuze tussen veiligheid van de eigen burgers en expansie kiest Israël keer op keer voor expansie. En bombardeert elk Palestijns pragmatisme en bereidheid om tot een vergelijk te komen terug naar de radicaliteit. Israël wil helemaal geen ‘gematigde’ Hamas, maar een vijand die hun de rechtvaardiging geeft de bezettingspolitiek voort te zetten. Die paar raketten hebben ze er graag voor over om vrede te voorkomen.