De moord op joodse kinderen in Toulouse: zonder meer verschrikkelijk. De moord op Palestijnse kinderen in Gaza: ook zonder meer verschrikkelijk. Maar mag je het hebben over die kinderen in één zin zonder dat er moord en brand wordt geschreeuwd? Is de dood van het ene kind erger dan de dood van een andere en waarom eigenlijk? Catherine Ashton, de ‘minister van buitenlandse zaken’ van de Europese Unie heeft het bij Israël heel erg verbruid, door een opmerking te maken waarin ze aandacht vroeg voor alle kinderen die de dood vonden bij treurige gebeurtenissen.

Ze was zo brutaal om het in één opmerking te hebben over de schoolkinderen die vorige week omkwamen bij het busongeluk in Zwitserland, de joodse kinderen die vermoord werden in Toulouse, de jongeren die vermoord werden in Noorwegen, de kinderen van Syrië en in Gaza. Dat kwam haar te staan op een woedende uitval van Israël.

Twee mannen nemen het voor haar op. In Nederland Maarten Jan Hijmans/Abu Pessoptimist:

Haar woorden lokten direct giftige reacties uit van de Israelische minister van buitenlandse zaken Lieberman en premier Netanyahu. Lieberman zei dat wat Ashton had gezegd ‘ongepast was’ en dat hij hoopte dat ze haar woorden zou terugtrekken. ‘Israel is het meest morele land ter wereld, ondanks het feit dat we terroristen moeten bestrijden, die zich tussen een burgerbevolking bevinden. De IDF (het Israelische leger) doet zijn uiterste best de bevolking niet te raken, ook al biedt die bescherming aan terroristen,’ aldus Lieberman. Premier Netanyahu zei: ‘Waar ik me vooral over opwind, is de vergelijking tussen een moedwillige slachtpartij en de chirurgische precisie waarmee de IDF opereert om terroristen uit te schakelen die kinderen als menselijk schild gebruiken.’

De Israelische reacties zijn om een aantal redenen interessant. In de eerste plaats is het opvallend dat bijna niemand het merkwaardig vindt dat Israel zo reageert. Ashton deed eigenlijk niets speciaals, ze vroeg aandacht voor alle kinderen die slachtoffer zijn van omstandigheden, maar blijkbaar is het zelfs niet geoorloofd Joodse slachtoffers in één adem met andere slachtoffers te noemen, en al helemaal niet met Palestijnse slachtoffers. En in zekere zin wordt dat Israelische gedrag weerspiegeld in hoe de rest van de westerse wereld reageert. Media, autoriteiten, Joodse organisaties, allemaal laten ze een zelfde soort Pavlov-reactie zien. Een terrorist schiet parachutisten dood in Montauban = akelig nieuws. De terrorist schiet opnieuw een militair dood in Toulouse = opnieuw akelig nieuws. Maar als dezèlfde terrorist voor de derde keer toeslaat en vier Joden doodt is het ineens nieuws van een heel andere orde. Groot nieuws

Lees verder: hier.

De andere man is Gideon Levy van Ha’aretz. Hij zegt niet dat Ashton voor één keer gelijk heeft, zoals Abu, maar vindt haar opmerkingen onhandig, maar niet kwaad bedoeld. Je kunt je inderdaad afvragen of ze geen idee had wat ze zich op de hals zou halen, want ze kent Israël en de Israël-aanhangers toch ook al langer dan vandaag. Want dit weten we toch?

Israel must never be compared to anything else – not to apartheid and not to other oppressors of freedom around the world, not to other occupation regimes and not to other colonialism. We’re always something else. The children of Sderot must not be compared to the children of Gaza, the children of Toulouse must not be compared to other children who are slaughtered elsewhere in nationalist hate crimes.

Our children are different, not only to us – that’s natural. But they must be different to the whole world. That’s our uncompromising demand. Neither must the Palestinian struggle be compared to any other fight for liberation elsewhere around the world. Anyone who dares compare Israel to anything else – their fate is sealed.

Samengevat: je mag Israel nooit met wat anders vergelijken. Niet met andere vormen van apartheid, niet met andere bezettingen, niet met andere vormen van kolonialisme. Je mag de kinderen van Sederot die bang zijn voor de raketten niet vergelijken met de kinderen van Gaza die bang zijn voor de bommen. De dode kinderen van Toulouse mag je niet vergelijken met andere kinderen elders die uit haat zijn vermoord. Onze kinderen zijn anders, zegt Levy, en niet alleen maar anders en speciaal voor ons, wat logisch zou zijn, nee iedereen moet joodse kinderen beschouwen als ‘anders’ en speciaal. En zeker mag je de strijd van de Palestijnen niet vergelijken met welke vrijheidsstrijd dan ook elders. Iedereen die het waagt om Israël met iets anders te vergelijken zal het weten.
Zie de behandeling die Ashton ten deel viel. En het erge, dat vinden we kennelijk al heel normaal. Ashton heeft haar woorden teruggetrokken en gezegd dat ze verkeerd begrepen was.

Lees Levy: hier.

Hierboven een foto van een paar van de meer dan driehonderd Palestijnse kinderen die door Israels morele leger gedood zijn tijdens Operatie Gegoten Lood.