Een beetje een thuiswedstrijd, om te spreken voor de afdeling Leiden van de SP. Ik hoef daar niet te verwachten de lui aan te treffen die op geijkte wijze meteen in de weerstand gaan. Toch vind ik het altijd wel spannend: krijg ik ze aan de lijn? Tenslotte is Palestina al zo’n oud en tamelijk hopeloos onderwerp, en er zijn andere brandhaarden, niet minder belangrijk: Syrie bijvoorbeeld.

Er waren heel verschillende mensen gekomen – daar kun je bij de SP wel altijd op rekenen, van iemand die zelf in Gaza had gewerkt, en er dus alles van af wist al was het weer een tijdje geleden, en mensen die bekenden er nog niets van af te weten. Dat vind ik nooit erg, als ze oprechte belangstelling er maar is. En zo kon ik ook weer die verbaasde vraag horen die ik me eens zelf ook heb gesteld: ‘maar dat kan toch niet, je kunt toch niet zomaar anderhalf miljoen mensen opsluiten?’ Nou, dat is het punt waarom ik ook niet opgeef en doorga, dat kan dus kennelijk wel, want het gebeurt, iedereen die het wil weten kan het weten, en het klopt, het is tegen het internationaal recht, en dat klopt ook: we doen er niets aan. Dat wil zeggen onze regering en de andere EU regeringen mopperen hoogstens, maar doen er ook niets aan.
Vandaar, dat we toch maar op onze post moeten blijven.

Ik denk dat Ruben, die me uit had genodigd en ik er wel weer wat bondgenoten bij hebben, en dank nog eens aan Dirk, die kon toveren en er voor gezorgd heeft dat onze kleine film op het scherm verscheen. Leuke afdeling, in Leiden. Ik ging weer blij naar huis.