Deze jongen heeft net gezien hoe zijn vader werd gearresteerd. Het was op 11 mei, in Beit Ommar. Een van de dorpen op de Westoever die in verzet is tegen de muur, tegen de diefstal van hun land, tegen de heerschappij die maakt dat hun al bescheiden vermogen om in eigen levensonderhoud te voorzien kapot gemaakt wordt.

Twee van zijn broers zitten al in een Israelische gevangenis. En tientallen van zijn dorpsgenoten ook. Deze jongen kent het: de nachtelijke razzia’s, liefst tussen twaalf en vier uur ’s nachts. Opeens lawaai, geschreeuw, jeeps die aan komen scheuren, deuren die in worden getrapt, ruiten die sneuvelen, en als je daar al niet wakker van werd, dan wel van de soldaten met de wapens in de aanslag die opeens naast je bed staan.

Ze nemen jongens mee, vanaf 12 jaar mogen die gevangen gezet worden. Ze worden geboeid met een strakgetrokken plastic band om hun polsen. De handen op hun rug. Het doet zeer. Ze worden geblinddoekt, ze worden in een jeep gegooid waar ze heen en weer geslingerd worden op de bodem omdat ze hun handen niet kunnen gebruiken, soms uren lang. Ze weten niet waar ze naar toe gaan. Ze weten niet of hun ouders weten waar ze zijn – meestal niet. Ze worden geschopt, geslagen, de soldaten zeggen dat ze zijn zuster of zijn moeder gaan neuken, omdat die toch al een hoer zijn.

Op het politiebureau worden ze verhoord. Er is geen volwassene bij, er is geen advocaat bij. Ze worden onder druk gezet om iets te bekennen, dat ze met stenen hebben gegooid, minstens. Als ze bekennen moeten ze een in het Hebreeuws gestelde verklaring ondertekenen, die ze niet kunnen lezen. Als ze niet bekennen worden ze weer in een cel gegooid, soms in eenzame opsluiting, dagenlang, in een stinkende cel van 1 bij 2 meter, met altijd het licht aan. Af en toe wordt er door een luik wat voedsel naar binnen gegooid. De meeste jongens bekennen, ook omdat ze weten dat ze anders nog veel langer vast zitten. Zo wordt 99% van de kinderen die zijn opgepakt veroordeeld. Klinkt dit een beetje verzonnen? Het staat allemaal in het rapport van Defence for Children, Bound, blindfolded and convicted. Hier.

Deze jongen heeft gezien hoe zijn vader werd weggevoerd, en zijn broers zitten al. Hij denkt dat hij de volgende is. Hij slaapt slecht, want elke keer schrikt hij wakker, omdat hij denkt dat de soldaten naast zijn bed staan. Misschien plast hij weer in zijn bed. Overdag wordt hij overmoedig. Hij heeft haast om groot te worden, terug te kunnen vechten. Hij droomt ervan om een verzetsheld te worden, of als martelaar te sneuvelen. Als hij met stenen gooit naar de soldaten, al raakt hij ze nooit, voelt hij zich even niet zo machteloos.

Dit is het drama in grote delen van Palestina: dat de kinderen weten dat hun vader hen niet meer kan beschermen, en dat de vaders weten dat ze niets voor hun kinderen kunnen doen.

Hoe moet zo’n jongen opgroeien?

De foto is van Kelly Lynn, van Electronic Intifada.