Gisteren in de Keizersgrachtkerk een wake voor Gaza. Janneke Stegeman had het initiatief genomen.

Gerhard Scholte en Janneke gingen voor. Klein gezelschap, maar mooi: we stonden met onze bede met mensen van verschillende kerken: met Jan Andreae van De Duif, met Alex van Heusden van de Ekklesia, en Nora Asrami met een islamitisch gebed. En zingen, en dat heftige gedicht van ‘We teach life, sir’. En de ingetogen muziek van Pärt. Kaarsen. Hartekreten op papier. Janneke gaf ons de zegen. Ik was de enige niet die de tranen in de ogen stond.

Toen ik thuiskwam hoorde ik dat er een wapenstilstand was. Grapje van Jan: dat kwam omdat we zo hard gebeden hebben.

Dit was mijn gebed:

Wij bidden, voor de mensen in angstland Gaza. De mensen in Khan Jounis en Rafah en Beit Lahya en Jabalya en Deir al Balah. Voor meer dan 160 doden. Voor de mensen die een kind verloren, of een broer, of een moeder. Voor de mensen die hun huis verloren, voor de mensen die gewond zijn. Voor de mensen die nooit meer zullen lopen. Voor de familie al-Dalu, die op één dag elf mensen verloor, vier vrouwen, vier zusjes en broertjes.

Wij bidden voor al die kinderen die doodsbang zijn en weten dat hun ouders hen niet kunnen beschermen tegen het geweld dat uit de lucht komt, wij bidden voor ouders die weten dat ze hun kinderen geen veiligheid kunnen bieden zoals ouders dat horen te doen.

We bidden voor het buurmeisje van Fedaa, dat geen benen meer heeft, en voor de vader van de vriendin van Neveen die is omgekomen, en voor Fatma die met haar zes kinderen in een kantoor bivakkeert, in de hoop dat het daar veilig is, en voor Khaled, die met zijn teams werkt aan de opvang van meer dan honderd nieuwe gehandicapten die binnenkort uit de ziekenhuizen komen, voor het leven beschadigd.

Wij bidden voor de joodse kinderen in Israël, die bang gemaakt worden voor die donkere mensen aan de andere kant van de muur, die wijs zijn gemaakt dat die andere kinderen hun vijand zijn.

We bidden voor de slachtoffers van de slachtoffers. Dat deze keten van doorgegeven onrecht mag worden doorbroken.

En we bidden voor onze eigen bedremmelde en aangeslagen gemeente, hier vandaag bijeengeraapt. In ons verdriet, in onze verontwaardiging dat onze eigen veilige land niet heeft meegewerkt om aan dit geweld een einde te maken, onze vlagen van machteloze woede tegen de machthebbers die hun macht niet inzetten om recht te doen. Om de moeite die we hebben om te blijven geloven dat er een betere wereld mogelijk is, oog in oog met deze onmenselijke destructie.

Wij bidden om kracht, en dat wij zacht mogen blijven ondanks alles, en dat wij doorgaan met doorgaan, en dat het ons gegeven zal zijn om elkaar vast te blijven houden. Dat wij gehoord mogen worden, tot in Gaza, door Neveen, en Fatma, en Khaled en alle anderen die niets anders willen dan met hun kinderen in veiligheid en vrijheid te mogen leven.

Amen.

En dit was het gebed van Nora Asrami:

In the name of Allah, the Most Merciful, the Most Compassionate,
We pray to Almighty God,
May grievance become Hope!
May revenge become Justice!
May Mother’s tears become Prayers!
That this never happens again,
To No One and No Where!
Amin/ Amen

Dank u wel en assalamu alaykum, vrede zij met u.