Gisteravond in ABC Treehouse in Amsterdam een mooie avond over Palestina. Terwijl andere Nederlanders sinterklaas deden, zaten wij met een behoorlijk volle zaal met overwegend Marokkaanse Nederlanders, en hadden het over wat we kunnen doen, voor Palestina.
Ik was uitgenodigd door Naoual Benaissa en een vriendin, om een verhaal te houden over Gaza, en over het werk van Kifaia. Dit was hoe ze de avond aankondigden:
De situatie in de Gazastrook heeft de gemoederen de afgelopen week flink bezig gehouden. Deze aanval is één van de zoveelste aanvallen in de geschiedenis van het Israëlisch-Palestijns conflict; een eindeloos conflict. Wij zijn met z´n allen bijna immuun geworden voor de vreselijke beelden en de erbarmelijke situatie. Vandaar dat wij willen stilstaan bij het leven van de mensen daar. Een avond van samenkomen en bewustwording. Een avond waarin we geïnspireerd worden door de verhalen over Palestina en de klanken van mooie muziek. Anja Meulenbelt deelt haar visie over Palestina met ons, Derek Otte’s woorden beroeren ons en reisverhalen van hen die daar zijn geweest nemen ons mee naar een hele andere wereld.
Ik was er blij mee. Ik weet uit vele contacten met moslim-Nederlanders dat het vaak lastig voor ze is: ze leven mee met de mensen in Palestina, maar er wordt slecht naar hen geluisterd. Iemand uit het publiek zei: ik begin er maar liever niet meer aan. Iedereen die moslim is wordt meteen gezien als ‘eenzijdig’ en ‘partijdig’. Terwijl het de normaalste zaak van de wereld is dat je meeleeft met de mensen daar. Derk Otte uit Rotterdam hield een steengoed verhaal, en waarschuwde, dat je in Nederland heel gauw op gevoelig terrein komt als je vergelijkingen maakt met wat de joden destijds werd aangedaan en wat Israël nu een ander volk aandoet. Het is een voordeel en een nadeel, dat de tweede generatie migranten uit Marokko en Turkije niet belast zijn met het loodzware schuldgevoel dat autochtone Europeanen hebben ten aanzien van de joden. En dat ze daarom ook gevoelig zijn voor de beschuldiging van antisemitisme, ook als kritiek op wat Israël de Palestijnen aandoet niets met haat tegen joden te maken heeft.
Ik vertelde dus ook, om te beginnen, mijn eigen geschiedenis. Hoe ik ook groot werd met dat idee: laat er na alles wat er gebeurd is met de joden toch één klein land zijn waar ze veilig kunnen zijn. En hoe ik schrok toen ik voor het eerst in Gaza was, bijna twintig jaar geleden, en zag hoe de mensen daar de rekening betaalden voor de ‘veiligheid’ van Israël, terwijl ze op geen enkele manier verantwoordelijk waren voor wat Duitsland en de rest van Europa de joden hadden aangedaan. Was het terecht dat ze tot vluchtelingen werden gemaakt, hun land kwijtraakten, en nu nog steeds onder bezetting moeten leven en hen zelfs een kleine staat op een kwart van hun oorspronkelijke land niet gegund wordt? Ik hoopte twee dingen met mijn korte lezing: dat het duidelijk zou zijn waarom de zaak in Nederland zo moeilijk ligt en zo ontzettend polariseert, en waarom, tegelijkertijd, we niet anders kunnen en mogen dan de Palestijnen te steunen om hun rechten te krijgen, en zolang ze die nog niet hebben, te ondersteunen, te helpen overleven.
Het was voor mij ook inspirerend om er te zijn, ook mij geeft het hoop dat er zoveel jonge mensen zijn die meeleven en iets willen doen. Ik genoot van een lied dat gezongen werd, ik ben zijn naam kwijt, Palestine shall be free, ik was blij met het verhaal van Derk Otte, en het verhaal van Soumaya el Hamimi die zelf op de Westoever was geweest bij een van de olijvenpluk-reizen – iedereen erg aan te raden – en ik was ontroerd door de mooie muziek van Turkse Nederlander Yaruz Ilhan. In het Turks. Maar het ging over de liefde. En de emoties zijn universeel.
En ik ging met een mooi bedrag naar huis voor Stichting Kifaia, waarvoor heel erg veel dank.
En voor wie meer wil weten over wat we doen in Gaza, kijk hier.